Το συριζαϊκό αφήγημα περιλαμβάνει την υποτιθέμενη επιστροφή, εξαιτίας της πολιτικής του Κ.Μητσοτάκη, του “μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς», της «αστυνομοκρατίας», της «καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», περιλαμβάνει τη στρατηγική της όξυνσης και της κάθετης πόλωσης αναφορικά με όλα τα ζητήματα και προβλήματα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, την πανδημία του κορονοϊού, το μεταναστευτικό, τη διασφάλιση της ασφάλειας και της εφαρμογής του νόμου, την οικονομική ύφεση που έφερε η επιδημία και τα lockdown. Kορύφωση της άσχημης, κακότροπης και κακόβουλης αντιπολίτευσης που ασκείται είναι η τελευταία, προσχηματική “ανακάλυψη”, (κεντρο)αριστερό ιδεολόγημα, πως «η πανδημία χρησιμοποιείται ως σχέδιο από την κυβέρνηση για την εξόντωση επιχειρήσεων και εργαζομένων».
Είναι γνωστά στην πλειοψηφία των Ελλήνων τα μεγάλα πολιτικά σφάλματα του ΣΥΡΙΖΑ: λαθεμένη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους το 2015, με επακόλουθο τα αναπόφευκτα capital controls, επιχείρηση άλωσης των ΜΜΕ και δη των τηλεοπτικών καναλιών, προσπάθεια άλωσης της Δικαιοσύνης, ενοχοποίηση των πολιτικών αντιπάλων στην υπόθεση του σκανδάλου Novartis, προβληματικός χειρισμός των προβλημάτων της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας παιδείας, μεγάλη ανοχή στις δυνατότητες παράνομης εισόδου μεταναστών στη χώρα, και άλλα πάρα πολλά.

Σήμερα, ως αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ παράγει δυστυχώς εχθροπάθεια, πόλωση και διχασμό· δεν ενδιαφέρεται να κάνει προγραμματική, εποικοδομητική και παραγωγική αντιπολίτευση στη ΝΔ. Δεν αντιπροτείνει, μα απαιτεί να μην εφαρμοστούν οι νόμοι που ψήφισε η Βουλή, δηλαδή δεν κατανοεί τη λογική και το νόημα του κοινοβουλευτισμού. Η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι να κάνει ξανά την χώρα μη κυβερνήσιμη, όπως έκανε το 2011, άρνηση σε όλα και υιοθέτηση κάθε κινητοποίησης, ακόμη και της πιο εξτρεμιστικής ή παράλογης, υποδαύλιση κάθε δυσαρέσκειας, κυρίως έναντι των μέτρων εναντίον της εξάπλωσης του κορονοϊού, όπου το έδαφος είναι πρόσφορο γιατί οι πολίτες, κατακουρασμένοι, έχουν μπαϊλντίσει και απαυδήσει από το κλείσιμο...

Θεωρώ πως δεν είναι ακριβές κι αντικειμενικό να απλώνουμε όλους τους πολιτικούς σε έναν πήχη από την άκρα-άκρα δεξιά έως την άκρα-άκρα αριστερά και να τους αποδίδουμε εκεί μια συγκεκριμένη θέση, γιατί οι θέσεις του καθενός είναι πιο σύνθετες και συμπυκνωμένες και τα πολιτικά πράγματα πιο περίπλοκα από αυτό. Οι φιλελεύθεροι πολιτικοί σαν τους Μακρόν, Φερχόφσταντ, Ρούτε, η Τζο Σουίνσον (ηγέτης του φιλελεύθερου κόμματος Αγγλίας που ήταν το μόνο κόμμα που τάχθηκε καθαρά κατά του Brexit), o Mητσοτάκης (φιλελεύθερος αρχηγός ενός κεντροδεξιού κόμματος), ο Στ.Θεοδωράκης κ.α., γενικά παίζουν θετικό ρόλο σε αυτή τη ευρωπαϊκή, κοινωνικοπολιτική συγκυρία, γιατί αντιτίθενται στον αντισυστημικό εθνικολαϊκισμό, ακροδεξιό ή (ακρο)αριστερό. Γενικά οι κεντρώοι φιλελεύθεροι και οι ευρωσοσιαλδημοκράτες πολιτικοί (οι οποίοι εμπνεύστηκαν και επηρεάστηκαν παλιότερα όχι από τους Μαρξ/Λένιν, αλλά από τους Μπερστάιν, Κάουτσκι, Ζωρές κ.α.) είναι πιο χρήσιμοι στην Ευρώπη και στις υπό ανάπτυξη χώρες, από τους μαρξιστές κι αριστερούς (που εμπνέονται από Μαρξ και Λένιν). Οι τελευταίοι δεν έχουν δύναμη στην Ευρώπη, αν εξαιρέσεις τον προβληματικό ΣΥΡΙΖΑ, και ούτε παίζουν παραγωγικό, εποικοδομητικό ρόλο (αν εξαιρέσεις τις Πορτογαλία και Ισπανία). Δυστυχώς στην Ελλάδα η ανανεωτική αριστερά των Δρακόπουλου, Κύρκου, Γιάνναρη, Φιλίνη, Μπενά, Μπριλλάκη, Λεντάκη, Παπαγιαννάκη, Κουναλάκη, Δαμανάκη, Λυκούδη κ.α. έχει τελειώσει, ένας εκ των τελευταίων, ο Κουβέλης, αυτομόλησε, ηττημένος και ταπεινωμένος, προς τη λαϊκιστική, νεοκομμουνιστική, ριζοσπαστική αριστερά.

Νομίζω πως κάποια στιγμή, μετά μάλλον από τις τρεις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές (μιας και την επόμενη αναμέτρηση θα διαδεχθεί γρήγορα η δεύτερη, λόγω αδυναμίας να σχηματιστεί κυβέρνηση με την απλή αναλογική που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ), θα έρθει κι ώρα της Κεντροαριστεράς να κυβερνήσει ξανά, όμως θα ήταν καλό κι αναγκαίο η Κεντροαριστερά να έχει διαφορετική μορφή από τη μορφή του ριζοσπαστικού, τυχοδιωκτικού, νεοσταλινικού / νεοκομμουνιστικού, λαϊκιστικού κόμματος – σημερινός ΣΥΡΙΖΑ· δηλαδή η Κεντροαριστερά, μεθαύριο, όταν κάποτε θα ξανανέβει στην εξουσία, να αποτελεί ένα συμπίλημα της μετεξέλιξης του ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτικής συμμαχίας, αν αυτές οι μετεξελίξεις υπάρξουν κι εφόσον οι δυο παρατάξεις έχουν ενδεχομένως μετατοπιστεί σε θέσεις ρεαλιστικές, μεταρρυθμιστικές κι εποικοδομητικές για τη χώρα, ως προς τα δομικά προβλήματά της και τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Επειδή γνωρίζουμε πως κάποτε, στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ελληνικού δικομματισμού, η Κεντροαριστερά θα κληθεί δια των εκλογών να κυβερνήσει, θα θέλαμε η Κεντροαριστερά να έχει τότε την καλύτερη δυνατόν μορφή, κάτι που σήμερα με το μπλοκάρισμα, το βάλτωμα, τη στειρότητα, τον στραβισμό και τα χάντικαπ του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ της Γεννηματά, δεν γίνεται και δεν μπορεί να γίνει, γι αυτό άλλωστε και δεν μπορούν να κερδίσουν αύριο-μεθαύριο τις βουλευτικές. Οφείλουν όμως να φρονηματιστούν, να σοβαρευτούν και να εκσυγχρονιστούν ώστε όταν έρθει ξανά, μετά από αρκετό καιρό, η ώρα της Κεντροαριστεράς, να έχουν το θετικότερο δυνατόν κοινωνικοπολιτικό πρόσημο και περιεχόμενο, για το καλό της χώρας βέβαια, γιατί μόνο το καλό της χώρας ενδιαφέρει (τα κόμματα είναι εργαλεία γι αυτόν τον σκοπό, το καθένα φυσικά όπως εννοεί την εξυπηρέτησή του). Παρά τα παραπάνω, νομίζω πως αν ο Τσίπρας το επιθυμούσε, θα μπορούσε να βρει κάποια στελέχη για έναν σοβαρό, υπεύθυνο, μαζικό και θετικό ΣΥΡΙΖΑ, π.χ. τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Χουλιαράκη, Δραγασάκη, Πιτσιόρλα, Σ.Βαλντέν, Μπίστη, Χατζησωκράτη, Ν.Ζαχαριάδη, Θεοχαρόπουλο, Σαμπατακάκη, κ.α., ακόμη και λίγους μα αναγκαίους μετριοπαθείς πασοκοφερμένους όπως την Ξενογιαννακοπούλου, απλά δεν το θέλει και κυρίως δεν βρίσκονται στο δικό του μορφωτικό-ιδεολογικό επίπεδο οι θετικές, καλές κι εποικοδομητικές λύσεις, δεν του αρέσουν και δεν συμβαδίζουν με την δημεγερτική και λαϊκιστική, πολιτική νοοτροπία του.

Ωστόσο, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθόλου ένα λογικό και θετικό αριστερό κόμμα. Οφείλει να αναδομηθεί και να ανασυγκροτηθεί τείνοντας προς την πολιτική κανονικού σοσιαλιστικού κόμματος και να πάψει να αποτελεί ανερμάτιστο, αναχρονιστικό νεοκομμουνιστικό άθυρμα ριζοσπαστών, αριστερών, λαϊκιστών, νεοσταλινικών, σοσιαλιστών, εξτρεμιστών οικολόγων και ακροαριστερών, δείχνοντας προς ένα καλύτερο, ποιοτικότερο αύριο, την Ελλάδα της δημιουργίας, των επιτυχιών και των ανώτερων επιδόσεων σε όλους τους τομείς, της προοδευμένης, ανοιχτής, ευρωπαϊκής δημοκρατίας και οικονομίας της ποιοτικής ανάπτυξης, με τους αντίστοιχους, σεβαστούς από όλους, δημοκρατικούς θεσμούς.

Για να μη μακρηγορώ, εννοώ απλά πως όταν κάποτε θα ξανάρθει η Κεντροαριστερά στην εξουσία, στα πλαίσια του κλασικού δικομματισμού κεντροδεξιά – κεντροαριστερά, δεν πρέπει να είναι αυτό το λαϊκιστικό, αριστεροριζοσπαστικό, συριζαϊκό συνοθύλευμα, αλλά ένα μοντέρνο, δημοκρατικό, μεταρρυθμιστικό, εκσυγχρονισμένο, σοσιαλιστικό κόμμα, περίπου σαν τα σοσιαλιστικά κόμματα Ισπανίας, Γαλλίας, Πορτογαλίας (σε αυτή την εναλλακτική μπορεί να συμβάλλει, αργότερα, με άλλο ηγέτη και το ΚΙΝΑΛ γιατί το υλικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά τα 3/4 ή 4/5 για πέταμα).

Είναι δύσκολο να εξηγήσεις πώς ορισμένοι, έστω λίγοι, σοβαροί, προοδευτικοί, μαρξογενείς αριστεροί δεν προσμετρούν τα τεράστια λάθη και την απαράδεκτη, παλαιοκομματική και παλαιοαριστερή, κομμουνιστική και σχηματική μεθοδολογία του ΣΥΡΙΖΑ και δεν προσπαθούν ώστε αυτή να αλλάξει. Καταλαβαίνουμε πως αρκετά αξιοπρεπή στελέχη, μα και οπαδοί, ψηφοφόροι, αντιμετωπίζουν το ζήτημα "αριστερά" με συναισθηματικό τρόπο, είναι συναισθηματικά με το μέρος της και όταν γίνονται εκλογές, επειδή δεν υπάρχει αξιόπιστη κεντροαριστερή λύση (η Γεννηματά είναι ανεπαρκής κι αδύναμη, με ξύλινο λόγο και ξύλινη λογική) τελικά τάσσονται – κακώς – με τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή απλά δεν θέλουν τη "Δεξιά" (βέβαια είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον να αποδείξεις πως ο φιλελεύθερος Κυρ.Μητσοτάκης είναι παραδοσιακός δεξιός).

Αυτοτοποθετούμενοι στην οπτική γωνία και λογική του φιλοευρωπαϊκού, δημοκρατικού και μεταρρυθμιστικού μετώπου, ανησυχούμε για την τυχόν δεύτερη επιστροφή του σημερινού, αρνητικού, απλοϊκού, νεοδογματικού, μαξιμαλιστικού και λαϊκιστικού ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας, γιατί πιστεύουμε πως θα αποβεί ξανά προβληματική, αδιεξοδική, οπισθοδρομική και πολύ φθοροποιός για τη χώρα. Δεν ενστερνιζόμαστε κάποια κομματική πολιτική, απλά η οπτική μας υιοθετεί την αντισύριζα οπτική γωνία την οποία ασπάζονται σήμερα, στη χώρα, πολλοί και διάφοροι φιλελεύθεροι, κεντρώοι, κεντροδεξιοί, μεταρρυθμιστές, νεοδημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες, ευρωσοσιαλιστές, δημοκράτες και ευρωπαϊστές...