ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι η «γαλάζια πατρίδα» ήταν το διαχρονικό όραμα της Τουρκίας πολύ πριν τον Ερντογάν. Και ότι η Κύπρος, μερικά μίλια απόσταση από τα νότια παράλιά της, ήταν το μεγάλο αγκάθι στην πραγματοποίηση του ανεκπλήρωτου πόθου της ένα αγκάθι που θα έπρεπε να το αφαιρέσουν στην πρώτη ευκαιρία που θα τους δινόταν.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι από την ημέρα της εισβολής οι Τούρκοι κατέχουν το 37% του νησιού επιχειρώντας να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα αγνοώντας τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και το διεθνές δίκιο στο σύνολό του. Ακόμα και στις δύσκολες γι αυτούς διπλωματικές - και όχι μόνο - στιγμές, όπως εκείνη της ένταξης της Κύπρου ως ενιαίας χώρας στην ΕΕ δεν εγκατέλειψαν ούτε στιγμή το όραμά τους.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΝΩ ότι την «άδεια» για την εισβολή της Τουρκίας ως «εγγυήτριας δύναμης» την έδωσαν οι χουντικοί της Ελλάδας με το πραξικόπημα για την ανατροπή του νόμιμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου τον οποίο επιχείρησαν να δολοφονήσουν. Ο εκλεκτός τους Σαμψών, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ξεκίνησε το μακέλεμα των Τουρκοκυπρίων. Το έγκλημα της χούντας δεν ήταν «στιγμιαίο». Ο Αττίλας κρατάει 51 χρόνια ήδη.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΝΩ ότι από τη μαύρη μέρα και μετά έγιναν πολλές διαπραγματεύσεις για τη «λύση του Κυπριακού» υπό την αιγίδα του ΟΗΕ που όλες απορρίφτηκαν από την Ελληνοκυπριακή ηγεσία με τη σύμφωνη γνώμη της Αθήνας. Κάθε φορά που ξανάρχιζαν οι διαπραγματεύσεις, η «λύση» ήταν πιο δυσμενής από την προηγούμενη με την ελληνοκυπριακή ηγεσία να διεικδικεί τη συνέχιση των συζητήσεων από το σημείο που διεκόπησαν όπως ακριβώς και τώρα στην προσπάθεια επανεκκίνησης του διαλόγου.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΝΩ ότι οι Ελληνοκύπριοι καταψήφισαν με τεράστια πλειοψηφία το «Σχέδιο Ανάν» το οποίο υπερψήφισαν οι Τουρκοκύπριοι κυρίως χάρη στην επιθυμία τους να ενταχθούν κι αυτοί στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Αυτό τον στόχο είχε άλλωστε η ένταξη στην Ευρώπη ολόκληρης της Κύπρου που είχε προηγηθεί. Αντίθετα παραμείναμε πιστοί στο «Ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρου» που στόχευε μάλλον στην αντιπαράθεση με το αντίπαλο δόγμα Τουρκίας- Τουρκοπκυπρίων παρά στην εξεύρεση βιώσιμης λύσης.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΝΩ ότι αν πέτυχε ο Ερντογάν να μιλάει σήμερα για «πραγματικότητα» επί του εδάφους της Κύπρου διεκδικώντας τη αναγνώριση δύο ανεξάρτητων κρατών, δηλαδή την επίσημη παρουσία της Τουρκίας στο νησί, η συμβολή της Ελληνικής πλευράς υπήρξε καθοριστική. Η αποχώρηση του Αναστασιάδη από το Κραν Μοντανά, όταν ο Ακιντζή παρουσίασε για πρώτη φορά λογικούς χάρτες για τις δύο κοινότητες ήταν η τελευταία ευκαιρία που χάθηκε πριν 8 περίπου χρόνια.
Θα ήταν ενδιαφέρον αν γινόταν σήμερα ένα δημοψήφισμα στην Ελληνοκυπριακή πλευρά για τη λύση της ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας με ισότιμη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στους θεσμούς.