Πολλά κόμματα διαλύονται με απόφαση της λαϊκής ετυμηγορίας. Άλλα πάλι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και συνεχίζουν μέχρι τελικής εξαΰλωσης. Η τελευταία απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για συμπόρευση (βλ. συγχώνευση) με το πολυδιαφημισμένο κόμμα Τσίπρα, όταν αυτό ιδρυθεί, αποτελεί εξαιρετική πρωτοτυπία, για τα ελληνικά τουλάχιστον πολιτικά δεδομένα, ως το χρονικό ενός προαναγγελθέντος κομματικού θανάτου. Κάτι αντίστοιχο - που ευτυχώς δεν έγινε - θα ήταν να αποφάσιζε το ΠΑΣΟΚ να αυτοδιαλυθεί και να συμπορευτεί με το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου όταν ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε, το ‘15, να συμμετάσχει στις εκλογές με το δικό του κόμμα.

Η απόφαση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ είχε προετοιμαστεί επιμελώς τα τελευταία χρόνια, όχι από τον Σωκράτη Φάμελλο αλλά από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της «πρώτη φορά Αριστερά». Ειδικά μετά τη συντριβή της ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ‘23, για την οποία έφερε αποκλειστικά την ευθύνη ως αρχηγός της, ο Αλέξης Τσίπρας συνειδητοποίησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον εμπόδιο στις προσωπικές του φιλοδοξίες και ότι έπρεπε να εκλείψει. Όπως έπρεπε να εκλείψει και κάθε ίχνος αυτοκριτικής η οποία θα μπορούσε να βλάψει την εικόνα του. Αντίθετα, επελέγη επικοινωνιακά η έκδοση, αργότερα, ενός πολιτικού αφηγήματος που θα συνοδεύει, όχι την αποχώρησή του αλλά την επιστροφή του στην ενεργό πολιτική.

Ο Στέφανος Κασσελάκης αποδείχτηκε ιδανικός για να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη διάσπαση και τη διάλυση, μετά την παραίτηση του Τσίπρα από την ηγεσία. Η κομματική βάση της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς», ως ένα απολιτικό συνονθύλευμα αποσυντιθέμενο μετά τη διάψευση των ονείρων για επιστροφή στην εξουσία, ήταν έτοιμη να αναδείξει στην ηγεσία της τον πολλά υποσχόμενο - πολιτικά άσχετο - νεαρό επιχειρηματία εξ Αμερικής. Τα όσα κωμικοτραγικό μεσολάβησαν, από την θριαμβευτική εκλογή Κασσελάκη μέχρι τον αποκλεισμό των εκλεγμένων οπαδών του από το συνέδριο που αποφάσισε την καθαίρεσή του, ήταν το βούτυρο στο ψωμί του πολυδάπανου χορηγικού πακέτου του rebranding.

Τα όσα ακολούθησαν ήταν στην πραγματικότητα διαδικαστικά στην πορεία για την οριστική διάλυση ενός κόμματος εξουσίας που γνώριζε, μετά και την παραίτηση του αρχηγού του, την έκτη διαδοχική διάσπασή του. Η εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου, έναντι του ανεξέλεγκτου αψύ κρητικού, στη θέση της Ιφιγένειας ήταν αναμενόμενη. Μόνο που το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς ήταν πλέον αποδυναμωμένο τόσο κοινοβουλευτικά - στην αξιωματική αντιπολίτευση βρισκόταν ήδη το ΠΑΣΟΚ - όσο και πολιτικά αφού ήταν περιστοιχισμένο από στελέχη που προσδοκούσαν την «δευτέρα παρουσία» του Μεσσία τους. Η πρόταση του Φάμελλου για «συμπόρευση» με τον Τσίπρα ήταν η τελευταία πράξη της τραγωδίας της κυβερνώσας Αριστεράς.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: liberal.gr