…Όλοι οι μη αθώοι πρωταγωνιστές του παρελθόντος (μέχρι να βρεθούν ένοχοι), συνωστίζονται διεκδικώντας παλιούς, παραπλήσιους ή και νέους ρόλους υπό τον όρο της μη αμετροεπούς και νομιμοφανούς διεκπεραίωσης τους – αυτή τη φορά. Και μάλιστα με την εγγύηση της δανειακής επιβάρυνσης της χώρας που θα κληθούν να αποπληρώσουν οι μελλοντικές γενιές των Ελλήνων. Σε αυτό το πλαίσιο οι μη αθώοι του παρελθόντος έχουν βρεθεί σε θέσεις μάχης διεκδικώντας κατοχύρωση ή/και επέκταση συμφερόντων στην μετά την κρίση Ελλάδα. Μάχη υπέρ των πελατειακών πολιτικών σχέσεων, υπέρ της δαιδαλώδους διάταξης του δημοσίου και της γραφειοκρατίας, υπέρ των φοροδιαφευγόντων (αλλά κατά της φοροδιαφυγής), υπέρ του ισχυρού ρόλου των τραπεζών, υπέρ της ολιγοπωλιακής συγκρότησης των αγορών (αλλά και της «συμπάθειας» υπέρ των μικρομεσαίων), υπέρ των ειδικών συμφερόντων, υπέρ της αποδυνάμωσης των ρυθμιστικών αρχών κλπ κλπ κλπ.
Η μάχη αυτή είναι λυσσαλέα και στρέφεται εναντίον κάθε γνήσιας μεταρρυθμιστικής κίνησης όσο και κάθε εμποδίου στην αναστήλωση των προνομίων. Και εάν χρειασθεί, στρέφεται εξίσου και εναντίον της (κατά τα άλλα συμπαθούς και μέχρι πρότινος ημέτερης), τρόικας και κάθε φορέα που αντιτίθεται στην παλιγγενεσία των συμφερόντων. Και κάπου εκεί γινόμαστε συμμέτοχοι στις σουρεαλιστικές σκηνές της τραγωδίας μας. Όταν παραδοσιακά κατεστημένα συμφέροντα (πχ τράπεζες..) και φορείς άμεσα σχετιζόμενοι με αυτά (πχ εφημερίδες και άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης), καταπιάνονται με το έργο της αποδόμησης της τρόικας και προσπαθούν να αναδειχθούν εκφραστές της αντίστασης του λαού και υπερασπιστές των συμφερόντων του, στην προσπάθεια να εξασκήσουν πιέσεις για την αποκατάσταση των προνομίων τους που οδήγησαν στην εξαθλίωση του λαού. Και καθημαγμένοι και «ριζοσπάστες»!!!…..
______________________________________________________________________________________________
Ένας εθνικός οικονομικός-κοινωνικός και πολιτικός σχηματισμός χαρακτηρίζεται από τις δομές τους θεσμούς και την ιδεολογία που διαπνέει τους πολίτες και η οποία εκφράζεται από τον τρόπο που οι τελευταίοι «λειτουργούν» τις δομές και τους θεσμούς. Βασικοί δομικοί και θεσμικοί πυλώνες είναι το κράτος και ο δημόσιος τομέας, η πραγματική οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η ελληνική κρίση είναι ολιστική και αφορά και το δημόσιο τομέα και την πραγματική οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα με την κυρίαρχη ιδεολογία των πελατειακών σχέσεων απαλλοτρίωσε το κράτος με την γραφειοκρατική γιγάντωση του και την εξυπηρέτηση ημετέρων, έχοντας εξασφαλίσει την με το αζημίωτο χρηματοδότηση από το τραπεζικό σύστημα και καταλήγοντας εν τέλει στην κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, τον παρασιτισμό και την αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού. Η πτώχευση μιας υπερδανειζόμενης οικονομίας-αγύρτη ήταν αναπόφευκτη.
Η υπέρβαση της κρίσης προϋποθέτει μεταρρυθμίσεις και αλλαγές και στον δημόσιο τομέα, και στην πραγματική οικονομία και στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη προοπτική εναλλακτικής διάρθρωσης του ελληνικού σχηματισμού εάν δεν αναδιαρθρωθούν παράλληλα αλλά και συγκροτημένα και οι τρεις τομείς στη βάση ενός ενιαίου στρατηγικού σχεδιασμού. Εάν κάτι μείνει πίσω ή εάν διαρραγεί η συμβατότητα των αλλαγών το όλο οικοδόμημα θα πάσχει με αποτέλεσμα την ανάσχεση της πορείας ανάκαμψης και των αναπτυξιακών προοπτικών.
Σήμερα βαδίζουμε σε μια πορεία αναδιάταξης του δημόσιου τομέα που στηρίζεται κατά κύριο λόγο στον οικονομικό ισοσκελισμό και ελάχιστα στην αναδιάρθρωση και ποιοτική ανασυγκρότησή του. Οριακές διορθωτικές αλλαγές σε ένα καθόλα πάσχοντα οργανισμό. Από την άλλη η πραγματική οικονομία αναδιατάσσεται βίαια με κριτήριο την διεθνή ανταγωνιστικότητα με τεράστια και άδικη φορολογική επιβάρυνση, χωρίς υποστήριξη από την πολιτεία στην έρευνα και την τεχνολογία, στην εκπαίδευση του προσωπικού και ενώ το χρηματοπιστωτικό σύστημα υποσκάπτει συστηματικά τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων και την επιχειρηματικότητα. Τέλος, στις τράπεζες επιβάλλονται «εξυγιαντικές» συγχωνεύσεις και ανακεφαλαιοποίησεις που στοχεύουν στην εν δυνάμει αποκατάσταση της αυτονόμησης τους από τους μηχανισμούς υποστήριξης. Σίγουρα η εκτυλισσόμενη πορεία δεν συνιστά σχέδιο και μάλιστα με στρατηγικό προσανατολισμό αλλά την εκτόνωση μιας ολιστικής κρίσης στις κατευθύνσεις νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων με μπαλώματα, διαρροές και ασταθή υποστυλώματα.
Κυρίως όμως συνιστά πεδίο για την ανασυγκρότηση όλων εκείνων των πολιτικών και οικονομικών συσχετισμών και κατεστημένων συμφερόντων που οδήγησαν τη χώρα στη κρίση. Όλοι οι μη αθώοι πρωταγωνιστές του παρελθόντος (μέχρι να βρεθούν ένοχοι), συνωστίζονται διεκδικώντας παλιούς, παραπλήσιους ή και νέους ρόλους υπό τον όρο της μη αμετροεπούς και νομιμοφανούς διεκπεραίωσης τους – αυτή τη φορά. Και μάλιστα με την εγγύηση της δανειακής επιβάρυνσης της χώρας που θα κληθούν να αποπληρώσουν οι μελλοντικές γενιές των Ελλήνων.
Σε αυτό το πλαίσιο οι μη αθώοι του παρελθόντος έχουν βρεθεί σε θέσεις μάχης διεκδικώντας κατοχύρωση ή/και επέκταση συμφερόντων στην μετά την κρίση Ελλάδα. Μάχη υπέρ των πελατειακών πολιτικών σχέσεων, υπέρ της δαιδαλώδους διάταξης του δημοσίου και της γραφειοκρατίας, υπέρ των φοροδιαφευγόντων (αλλά κατά της φοροδιαφυγής), υπέρ του ισχυρού ρόλου των τραπεζών, υπέρ της ολιγοπωλιακής συγκρότησης των αγορών (αλλά και της «συμπάθειας» υπέρ των μικρομεσαίων), υπέρ των ειδικών συμφερόντων, υπέρ της αποδυνάμωσης των ρυθμιστικών αρχών κλπ κλπ κλπ.
Η μάχη αυτή είναι λυσσαλέα και στρέφεται εναντίον κάθε γνήσιας μεταρρυθμιστικής κίνησης όσο και κάθε εμποδίου στην αναστήλωση των προνομίων. Και εάν χρειασθεί, στρέφεται εξίσου και εναντίον της (κατά τα άλλα συμπαθούς και μέχρι πρότινος ημέτερης), τρόικας και κάθε φορέα που αντιτίθεται στην παλιγγενεσία των συμφερόντων.
Και κάπου εκεί γινόμαστε συμμέτοχοι στις σουρεαλιστικές σκηνές της τραγωδίας μας. Όταν παραδοσιακά κατεστημένα συμφέροντα (πχ τράπεζες..) και φορείς άμεσα σχετιζόμενοι με αυτά (πχ εφημερίδες και άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης), καταπιάνονται με το έργο της αποδόμησης της τρόικας και προσπαθούν να αναδειχθούν εκφραστές της αντίστασης του λαού και υπερασπιστές των συμφερόντων του, στην προσπάθεια να εξασκήσουν πιέσεις για την αποκατάσταση των προνομίων τους που οδήγησαν στην εξαθλίωση του λαού. Και καθημαγμένοι και «ριζοσπάστες»!!!
Μέχρι πρότινος άκριτοι χειροκροτητές μετατρέπονται σε μία νύκτα σε συνιστώσες του αντιμνημονιακού φάσματος. Και ο ένας αναδεικνύει το αντιστασιακό έργο του άλλου και όλοι μαζί αντιστέκονται στο όνομα του λαού τώρα που θίγονται προσωπικοί σχεδιασμοί και εξουσίες, ενώ παρεμπιπτόντως είναι πάνω από ένας χρόνος που η ανεργία έχει ξεπεράσει το 25% κοντεύει πλέον στο 30% και ένας στους τρεις έχει χάσει τη δουλειά του στον ιδιωτικό τομέα.
Επιτέλους ας σοβαρευτούμε! Η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις –που δυστυχώς η ανευθυνότητα και η αναβλητικότητα του πολιτικού συστήματος έφερε να ενσωματώνονται στο μεγαλύτερο μέρος τους στο μνημόνιο. Επιπλέον, χρειάζεται στρατηγικό προγραμματισμό που θα ενσωματώσει τις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου σε ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και οικοδόμησης μιας άλλης Ελλάδας. Μια σοβαρή «άρχουσα» τάξη θα συνέβαλλε σε αυτό και όχι στην προσπάθεια να παραμείνει «άρχουσα» στο στρέβλωμα που θα προκύψει μετά την κρίση που την οδήγησαν. Το άπαν είναι η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη της χώρας που τους φιλοξενεί και όχι η δική τους σε μια χώρα που βρέθηκαν τυχαία έχοντας στείλει τις καταθέσεις τους σε άλλη. Και η χώρα χρειάζεται άμεση κατάργηση των πελατειακών πολιτικών σχέσεων και αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος. Χρειάζεται φθηνό χρήμα, πολλές τράπεζες με ανταγωνισμό, διαφάνεια, έλεγχο. Χρειάζεται αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης με προτεραιότητα στην επιχείρηση και την επιχειρηματικότητα, με έρευνα και καινοτομία, σε ανταγωνιστικές και ανοικτές αγορές υπό ισχυρές ρυθμιστικές αρχές. Σε αυτά θα κριθεί η μάχη του μέλλοντος της χώρας και του έθνους. Στις μάχες διατήρησης των ειδικών συμφερόντων κρίνεται απλώς η αναλγησία των μη αθώων..