Ενώ η κεντροαριστερά στην Ευρώπη αντιμετωπίζει (με σαφείς εξαιρέσεις ) προβλήματα επιβίωσης, στην Ελλάδα προχωρεί σε ένα ακόμη σημαντικό βήμα στη διαδικασία ανασυγκρότησής της με το ιδρυτικό συνέδριο ου πραγματοποιεί ( της κεντροαριστεράς, σοσιαλδημοκρατίας, μεταρρυθμιστικού κέντρου, πολιτικής οικολογίας) Το συνέδριο έρχεται μετά την άμεση εκλογή της ηγεσίας του χώρου (Φ. Γεννηματά) τον περασμένο Νοέμβριο με τη συμμετοχή 212.000 πολιτών, αριθμός-ρεκόρ για τα πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα η κεντροαριστερά επιχειρεί την ανασυγκρότηση/ ισχυροποίησή της ενώ στην Ευρώπη καταγράφει τάση προς την αντίθετη κατεύθυνση, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Όπως προσφυώς έγραψε ο γνωστός ιστορικός M. Mazower, η Ελλάδα διαχρονικά έχει λειτουργήσει με μια πρωτοποριακή λογική για όλη την Ευρώπη. Άνοιξε διαδικασίες θετικές ή αρνητικές που στη συνέχεια ακολούθησε η υπόλοιπη Ευρώπη. Από την Ελλάδα π.χ. στις αρχές της δεκαετίας του 2010, στην περίοδο της κρίσης, άρχισε η συρρίκνωση της κεντοαριστεράς με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, φαινόμενο που πανευρωπαϊκά ονομάστηκε pasokification για να περιγράψει τις πτωτικές τάσεις των κεντροαριστερών κομμάτων. Από την Ελλάδα επίσης ξεκίνησε η άνοδος του λαϊκισμού στην εξουσία για να ακολουθήσουν άλλες χώρες της Ευρώπης. Και από την Ελλάδα είναι πιθανό να ξεκινήσει η συντριβή του λαϊκισμού. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή η Ελλάδα δείχνει το δρόμο.
Η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς/ σοσιαλδημοκρατίας ως κεντρικής πρωταγωνιστικής πολιτικής δύναμης είναι μια απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για να επανέλθει η Ελλάδα στην πολιτική και Ευρωπαϊκή κανονικότητα. Για να ξεφύγει από την παρακμιακή διολίσθηση με τις κυβερνητικές επιλογές αλλά και για να ακυρώσει τις ακραίες πολιτικές επιλογές της Ν.Δ. Εάν το πολιτικό σύστημα παραμείνει παγιδευμένο στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ. τότε οι προοπτικές για τη χώρα για ομαλή, ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία κάθε άλλο παρά ευοίωνες είναι. Δεν μπορεί να διαφεύγει ότι ιστορικά η χώρα προχώρησε, άνοιξε νέες μεταρρυθμιστικές προοπτικές, έκλεισε τραυματικά, επώδυνα κεφάλαια μόνο όταν η κεντροαριστερά είχε κεντρική, ηγετική παρουσία στην πολιτική σκηνή. Αντίθετα, κάθε φορά που η κεντροαριστερά βρέθηκε αδύνατη και κατακερματισμένη, η χώρα οπισθοδρόμησε και υπέστη καταστροφές.
Ο νέος φορέας της κεντροαριστεράς οφείλει να είναι μια γνήσια, ανανεωτική, μεταρρυθμιστική δύναμη για τη χώρα. Η πολιτική δύναμη που θα “αγκαλιάζει” τις νέες δυναμικές τάσεις που αναπτύσσονται για την οικονομία, την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση με καθαρό, σαφή, δημοκρατικό λόγο. Οφείλει όμως να είναι και η (νέα) σοσιαλδημοκρατική δύναμη που θα εκφράζει και προωθεί τις αξίες και στόχους για μια “δίκαιη κοινωνία”. Τούτο έχει ιδιαίτερη σημασία για μια χώρα όπως η Ελλάδα η οποία έχει υποστεί τεράστια κοινωνική αποσάθρωση ως αποτέλεσμα της κρίσης. Μια δύναμη της κεντροαριστεράς/ σοσιαλδημοκρατίας οφείλει πρώτα απ’ όλα να ενδιαφέρεται για τα ασθενέστερα τμήματα της κοινωνίας της. Και βεβαίως να στηρίζει τη βαθύτερη Ευρωπαϊκή ενοποίηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση να μετεξελίσσεται σε πολιτική ένωση ομοσπονδιακού χαρακτήρα (όσο δύσκολο κι αν φαντάζει αυτό) με την Ελλάδα στον εσωτερικό πυρήνα της ως κανονικό κράτος μέλος .