Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Το ίδιο και ο αντευρωπαϊσμός και ο εθνολαϊκισμός του Πρωθυπουργού . Το πρώτο θέμα που ανέδειξε ο κ. Τσίπρας στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου, ήταν το εάν η Ευρώπη «αποδέχεται την λαϊκή κυριαρχία και την δημοκρατία, ενός κράτους μέλους της Ε.Ε.». Βάσισε δηλαδή όλο το σκεπτικό των μετέπειτα απαντήσεων και τοποθετήσεών του, στην αμφισβήτηση του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, το οποίο στηρίζεται σε μια πολύ απλή και βασική συνθήκη: Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κανόνες , τους οποίους έχουν θεσπίζει και έχουν αποδεχθεί όλες οι χώρες που εντάσσονται σε αυτήν . Αυτό σημαίνει ότι μέρος της κυριαρχίας των κρατών μελών σε μερικά βασικά ζητήματα που αφορούν την οικονομική και εξωτερική πολιτική , το περιβάλλον, τον πρωτογενή τομέα, την ανταγωνιστικότητα, την κίνηση κεφαλαίων , αγαθών και ανθρώπων κλπ, έχει εκχωρηθεί οικειοθελώς από τις εθνικές κυβερνήσεις, στα συλλογικά όργανα της Ένωσης, στα οποία μετέχουν εκπρόσωποι όλων των χωρών και όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται με ομοφωνία, δηλαδή με συνεχείς διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς .
Είναι λοιπόν εντυπωσιακή η συχνή αναφορά του Πρωθυπουργού και άλλων στελεχών της Κυβέρνησης, εναντίον αυτής της πραγματικότητας, ως η Ελλάδα να μην ανήκει σε αυτόν τον υπερεθνικό σχηματισμό με το κοινό νόμισμα, αλλά να βρίσκεται σε συνεχή αντιπαράθεση μαζί του , έχοντας ως μόνιμη απαίτηση την εκταμίευση χρημάτων , τα οποία αρνούνται να μας τα δώσουν, έτσι χωρίς όρους, ο Σόϊμπλε, ο Ντράγκι, ο Ντάισελμπλουμ. ..
Είναι εντυπωσιακή επίσης η συχνή αναφορά στην «εκβιαστική» συμπεριφορά των ευρωπαίων , οι οποίοι πρέπει να παρακάμψουν τους κανόνες που ισχύουν και να λάβουν «πολιτικές αποφάσεις» με βάση την «ιδιαιτερότητα» της Ελλάδας και την «νωπή εντολή» του λαού που ψήφισε το τέλος της λιτότητας. Αυτό βέβαια που ψήφισε ο ελληνικός λαός ήταν οι ανεδαφικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για επιστροφή στην προ κρίσης εποχή, στις συντάξεις και στους μισθούς της ευμάρειας , στο μεγάλο και δαπανηρό κράτος και στα ελλείμματα που δημιούργησαν το χρέος. Και για να μην μας μείνει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις τους, οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΔΕΔΥ , επέστρεψαν στον «τόπο του εγκλήματος» και προκάλεσαν απόφαση του Γενικού της Συμβουλίου, με την οποία ζητούν από την Κυβέρνηση «να προχωρήσει στην μονομερή διαγραφή του χρέους, στην στάση πληρωμών και στην επιστροφή στη δραχμή»…
Για το ασφαλιστικό ο Πρωθυπουργός μας είπε ότι θα πρέπει να βρεθούν πόροι για την χρηματοδότησή του από το κράτος, συνεχίζοντας την πολιτική των ελλειμμάτων, χωρίς να τολμήσει να αναφερθεί στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να είναι βιώσιμο το σύστημα και για τις επόμενες γενιές. Εκτός και αν έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στην «συμφωνία» του Καμένου για συνεκμετάλλευση των «υδατανθράκων» με τους Αμερικάνους ή στον «κουβεντιαστό» αγωγό του Πούτιν, για τον οποίο έκανε τις εδαφιαίες υποκλίσεις του ο Λαφαζάνης στον ολιγάρχη της Gazprom.
Όλα αυτά όμως βρίσκονται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που καθορίζεται από της ευρωπαϊκές συνθήκες, δηλαδή του περιορισμού των ελλειμμάτων και της δημιουργίας φορολογητέου πλούτου και θέσεων απασχόλησης, με τις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα. Ακόμη όμως και αν δεχθούμε ότι θα πρέπει αν γίνουν δεκτές οι «νωπές» εντολές των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ , γιατί δεν θα έπρεπε να γίνουν δεκτές και οι πιο νωπές εντολές των εκλογέων στη Φιλανδία και όσων ακόμη πιο νωπών θα ακολουθήσουν;
Και δεν κατάλαβα γιατί θεωρεί ο κ. Τσίπρας ότι η Ελλάδα πρέπει να διαπραγματεύεται όχι με βάση τα οικονομικά στοιχεία και τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, αλλά προβάλλοντας ως φοβερή «μπλόφα» το χαρτί της “ρήξης” και της εξόδου από το ευρώ. Είναι, όπως ειπώθηκε, σαν να θέτει το δίλλημα στους Εταίρους: «Ή μας δίνετε χρήματα χωρίς όρους ή θα αυτοκτονήσουμε και θα μας κάνετε μια δαπανηρή κηδεία». Εκτός και αν αυτό εννοούσε ο Πρωθυπουργός όταν έλεγε ότι πήρε εντολή να «ματώσει» για τα συμφέροντα της χώρας. Όπως «μάτωσε» ο Βαρουφάκης, δίδοντας μιάμιση συνέντευξη ημερησίως, κατά μέσον όρο , αντιμετωπίζοντας τοιουτοτρόπως τον κ. Ντράγκι , στον οποίο δεν μιλάει, επειδή για κάποιον ανεξήγητο λόγο «άλλαξε την συμπεριφορά της ΕΚΤ απέναντι στην Ελλάδα και δεν δέχεται περισσότερα ελληνικά ομόλογα».
Δεν παρέλειψε βέβαια να επαναλάβει ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση είναι μια εσωτερική τρόικα (ούτε καν «θεσμοί»), η οποία επιχαίρει με την προοπτική αποτυχίας και η οποία σε συνεργασία με «ξένα κέντρα», έστησε παγίδα στην Κυβέρνηση, ώστε να αποτελέσει μια αριστερή παρένθεση». Εδώ εξέφρασε και την βασική επιχειρηματολογία του κυβερνητικού εταίρου, δηλαδή τις θεωρίες συνομωσίας , που τόσο λατρεύει ο επί των ψεκασμών ειδικός , κ. Καμένος.
Υπάρχει όμως και το έσχατο μέσον για να πείσουμε τους δανειστές να παραβούν τους κανόνες και τις συμφωνίες και να μας δώσουν άφθονο χρήμα: Το δημοψήφισμα, στο οποίο ο υπερήφανος ελληνικός λαός θα απαντήσει , με ένα βροντερό ΟΧΙ , στο ερώτημα εάν θέλει νέα υφεσιακά μέτρα και μείωση συντάξεων. Και τότε , με αυτή την ακόμη πιο νωπή εντολή, θα ανοίξουν οι «κρουνοί» του Ντράγκι , πριν τον στείλει στο ειδικό δικαστήριο η Πρόεδρος Ζωή.