Επιτέλους, η κρίση έφθασε στο κεντρικό πυρήνα της δημιουργίας της. Το πολιτικό σύστημα. Η ανεπάρκεια της δομής και των θεσμών της δημοκρατίας είναι έκδηλη. Βουλευτές που έχουν εκλεγεί με κριτήρια tele marketing υποβιβάζουν το επίπεδο της πολιτικής ζωής. Η δημοκρατία φθείρεται ελπίζοντας κάθε φορά να περισωθεί από τα αδιέξοδα με διλληματικά ερωτήματα.
Κυβερνώντες που επιλέγονται από κλειστά κυκλώματα μηχανισμών χωρίς αναφορά στην κοινωνία.
Ένα πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο που φέρει μια ολόκληρη χώρα να κρέμεται από τις διαθέσεις και τις επιλογές του προέδρου της κυβέρνησης, χωρίς αντερείσματα εξουσιών, χωρίς θεσμούς εξισορρόπησης, χωρίς δικλείδες ασφαλείας και περιφρούρησης του ίδιου του συντάγματος.
Και μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό εξελίξεων και νέων απαιτήσεων, το παλιό πολιτικό προσωπικό της κρίσης, στον κατεξοχήν πολιτικό χώρο της κρίσης, στην κεντροαριστερά και τον ευρύτερο μεσαίο χώρο της προοδευτικής μεταρρύθμισης… προτείνει τη δημιουργία νέων κομμάτων-σχημάτων. Με πίστη ότι αυτοί (και όχι οι άλλοι) είναι οι αποκρυβέντες εκλεκτοί που θα ηγεμονεύσουν των υπολοίπων ανοίγοντας τις προοπτικές να ηγεμονεύσουν και της χώρας. Οι περισσότεροι επαναλαμβάνουν ξέπνοες προτάσεις και ιδέες περασμένων δεκαετιών πιστεύοντας ότι ανταποκρίνονται των απαιτήσεων του 2015 και της κρίσης, όσο και της σύγχρονης μετεξέλιξης του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
Πολλοί από αυτούς ομνύουν για την ανάγκη ενότητας της κεντροαριστεράς ενώ οι ίδιοι από θέση παρελθούσας εξουσίας ουδέποτε μερίμνησαν για αυτό. Χειρότερη περίπτωση συνιστούν οι παλαιοί διώκτες της ενότητας όπου εμφανίζονται πλέον ως θιασώτες της. Οι Σαούλ της κεντροαριστεράς και της προοδευτικής μεταρρύθμισης σε αναζήτηση περιεχομένου για την ανανέωση του πολιτικού τους προσωπείου. Ηθελημένα αγνοούν το επείγον πρόβλημα: Να κυβερνηθεί η χώρα στο αμέσως προσεχές διάστημα από αποφασισμένα στελέχη που θα μπορέσουν να την κρατήσουν στην Ε.Ε. Αντί αυτού προτάσσουν νεφελώδεις απόψεις για μακρόσυρτες (και για αυτό βολικές…) διαδικασίες «προοδευτικής ενότητας» – «ενότητας», που ως ξαφνικό όραμα την είδαν στο δρόμο για την κρυφή τους Δαμασκό, και «προοδευτικής», γιατί θέλουν να πουν κάτι που δε λέει τίποτα.
Βασικό τους όπλο οι δομημένες δημόσιες σχέσεις με το κατεστημένο της κρίσης που επιθυμεί διακαώς να υπερβούμε τη σημερινή φθοροποιό πορεία αλλά με τους ίδιους πρωταγωνιστές.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για απλούς παραδοσιακούς πολιτικούς που οργανώνουν μηχανισμούς κρυφά για να τους παρουσιάσουν ως «απαίτηση του λαού» όταν θα έρθει η «κατάλληλη ώρα»!!!
Δεν καταλαβαίνουν ότι στην εποχή της πληροφορίας, η σύγχρονη πολιτική είναι διαφάνεια, λογοδοσία, και κυρίως άποψη. Και το χειρότερο δεν κατανοούν ότι η κεντροαριστερά και το μεταρρυθμιστικό κέντρο είναι κίνημα ιδεών και απόψεων που μπορεί να συγκροτηθεί σε μια ενότητα μέσα από διαφορές και κυρίως από τη συνύπαρξη που προσδιορίζει ο αστικός πολιτισμός του χώρου.
Δυστυχώς με αυτούς του όρους, το προοδευτικό μεταρρυθμιστικό κέντρο και οι φορείς έκφρασης του θα αποδεικνύονται πάντα κατώτεροι των περιστάσεων μη ανταποκρινόμενοι στις απαιτήσεις των καιρών. Και κυρίως θα τροφοδοτούν την αποδυνάμωση του μεσαίου χώρου σε όποια κεντρώα ανοίγματα που θα αναπτύσσει η δεξιά ή η αριστερά.
Η πολιτική αυτοδιάλυση των φορέων του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου μέσα από μια συμφωνία συνύπαρξης όλων σε ένα πλαίσιο με σαφείς ιδεολογικούς και πολιτικούς προσανατολισμούς είναι η μόνη λύση για την ύπαρξη του και τη διεκδίκηση ενός ηγεμονικού ρόλου.
Οι Σαούλ και οι σταλινογενείς διαδικασίες δημοκρατικού συγκεντρωτισμού με ολίγον από νεοορθόδοξη μεσιολαγνεία δεν ταιριάζουν.
Η επιμονή σε αυτά τα παλαιοκομματικά σχήματα ορθώς ενισχύει και θα ενισχύει προοδευτικούς μεταρρυθμιστικούς φορείς που αρνούνται κάθε συνεργασία με το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό.