—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—
Αναμφισβήτητα, η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ φαίνεται να δρομολογεί ευρύτερες εξελίξεις σε όλη την κομματική γεωγραφία. Έχει ήδη αποκωδικοποιηθεί το τριπλό της πολιτικό μήνυμα, που συνοψίζεται στα εξής : α) στην υπέρβαση της «καραμανλικής» δεξιάς (και του διακριτικού της φλερτ με το ΣΥΡΙΖΑ), β) στην ηλικιακή ανανέωση της ηγεσίας της ΝΔ γ) στην πιθανή μετατόπιση της συντηρητικής παράταξης σε πιο «κεντροδεξιές» θέσεις. Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, πολλοί έσπευσαν, μάλλον αμυντικά, να χαρακτηρίσουν το νέο πρόεδρο της ΝΔ ως «νεοφιλελεύθερο». Αρκεί όμως αυτός ο χαρακτηρισμός για να αντιμετωπιστεί η νέα κινητικότητα στο χώρο της Δεξιάς, ιδίως όταν αυτή σηματοδοτεί βαθύτερες διεργασίες, τουλάχιστον για το χώρο της αντιπολίτευσης ;
Πράγματι, ο κ. Μητσοτάκης προέρχεται από τον πολιτικό χώρο του φιλελευθερισμού. Αλλά η ταμπέλα του «νεοφιλελεύθερου» δεν μπορεί να ενοποιήσει με ομοιογενή τρόπο τις απόψεις του για την οικονομία, τις απόψεις του για τα κοινωνικά δικαιώματα (βλ. «Σύμφωνο Συμβίωσης»), και τις απόψεις του για τις μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει μία ευθεία γραμμή που να ενώνει τον οικονομικό φιλελευθερισμό με τον πολιτικό φιλελευθερισμό και τις προτάσεις για διαρθρωτικές αλλαγές του κράτους. Τα πράγματα πάντως είναι αρκετά πιο σύνθετα από την κυβερνητική ανακοίνωση, που καταγγέλλει τα «ακροδεξιά στηρίγματα» του Μητσοτάκη, την ίδια ώρα μάλιστα που η κυβέρνηση συμπλέει οργανικά με την λαϊκή ακροδεξιά.
Το μόνο βέβαιο για την ώρα είναι πως η εκλογή Μητσοτάκη επαναφέρει οριστικά το σκληρό διπολισμό, βάζοντας τέλος σε όλα τα σενάρια «οικουμενικής κυβέρνησης», πλην αιφνίδιου ατυχήματος. Άρα, η κυβέρνηση θα κριθεί πλέον «στην ώρα της», με βάση την πραγματική φθορά της, και εξαντλώντας τα όρια αντοχής της αδύναμης και οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της. Μπροστά σε αυτή την προοπτική, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί άμεσα να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική του. Και είναι σχεδόν βέβαιο πως, σε πρώτη φάση, θα κάνει ένα προσχηματικό άνοιγμα στη λεγόμενη Κεντροαριστερά, συνεχίζοντας την πορεία των πλήρως απο-ιδεολογικοποιημένων μετατοπίσεων, που επιβάλλει ο αυτοματισμός της εξουσίας. Οι παραλλαγές αυτής των μετατοπίσεων θα είναι πολλές: κάποιοι θα συνεχίσουν να υιοθετούν τον τρόπο της παρωδίας (βλ. διεύρυνση της συγκυβέρνησης με το κόμμα του κ. Λεβέντη), κάποιοι άλλοι θα εκπέμπουν το σήμα μιας ρητορικής στροφής προς τα κόμματα της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ), και ορισμένοι, τέλος —όπως ο συνήθως ασαφής κ. Δραγασάκης—, θα επιζητούν μια ακαθόριστη και μελλοντική «μεταμνημονιακή συμμαχία»…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art