Τελικά η ελληνική πολιτική ζωή δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταναλώνει τις -όποιες και όσες- δόσεις πόλωσης της προσφέρονται. Το αντίθετο. Οπως αποδείχθηκε και από την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο, οι πάντοτε εφευρετικοί πατέρες του έθνους, νεόκοποι ή γηραιότεροι, έχουν τον τρόπο να ανανεώνουν το ρεπερτόριό τους, φέρνοντας μάλιστα το ακροατήριο κοντύτερα στα νάματα της Ιστορίας.
Κάπως έτσι μας προέκυψαν οι «κρεμάλες», τα «αποσπάσματα», οι «προδότες» και οι «τρομοκράτες» που διάνθισαν τη συζήτηση (;), με κορυφαία φυσικά στιγμή το ανεπανάληπτο «καλή αντάμωση στα γουναράδικα», που αναβάθμισε και ποιοτικά τον πολιτικό διάλογο. Οχι τίποτα άλλο, αλλά για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι ότι η πολιτική χωρίς το καταγγελτικό «μπινελίκι» είναι όπως η ομελέτα χωρίς το καλό αβγό.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, η σημερινή Βουλή δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ακολουθεί κατά γράμμα την τεχνογνωσία των διαχωριστικών γραμμών. Οι λέξεις άλλαξαν, η φιλοσοφία όχι… Στη θέση των ανθεκτικών διπόλων της μεταπολίτευσης -«ήλιος ή σκότος», «πρόοδος – αντίδραση» και άλλων σχετικών- βρίσκεται πλέον το απόλυτο δίλημμα «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» που σφραγίζει την πολιτική ζωή με τρόπο ισοπεδωτικό, άρα παραμορφωτικό. Σκεφτείτε, απλώς, ποια πρόσωπα και κόμματα βρίσκονται μαζί στην κάθε πλευρά του λόφου. Για να είμαστε και στο κλίμα των ημερών, η μεταξύ τους σχέση είναι παρόμοια με αυτήν που είχε ο Βελουχιώτης με τον Ζέρβα.
Κι όμως. Οι πολιτικοί συσχετισμοί -και το διαρκώς επιδεινούμενο κοινωνικό πρόβλημα- απαιτούν, για να κυβερνηθεί η χώρα, συνθέσεις, προσεγγίσεις και συνεργασίες. Διαδικασίες, με άλλα λόγια, οι οποίες είτε έχουν δεξιό είτε αριστερό πρόσημο δεν μπορούν να προχωρήσουν μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον που θυμίζει όλο και περισσότερο ατμόσφαιρα ναρκοπεδίου.
Σωστό είναι να θυμόμαστε ότι ο αντίλογος και η πολιτική διαπάλη είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας. Οι συναινέσεις δεν εκβιάζονται. Προκύπτουν ή δεν προκύπτουν. Από αυτό, όμως, το σημείο μέχρι να αποδεχθούμε, αντιστρέφοντας τον Κλαούζεβιτς, ότι η πολιτική είναι η συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα, η απόσταση είναι τόση όσο αυτή που χωρίζει τα γουναράδικα από τις ανάγκες του σήμερα.