Το ΠαΣοΚ και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος κατάφεραν λοιπόν κάτι που ελάχιστοι τολμούσαν να προβλέψουν. Απέδειξαν την Κυριακή ότι το πολυπλόκαμο ΠαΣοΚ υπάρχει «και είναι εδώ», γιατί παρά τα φαινόμενα, διαθέτει πάντα ένα λαϊκό έρεισμα. Η συμμετοχή στην εκλογή του νέου του προέδρου, 240.000 μελών και φίλων του, είναι σημαντικό πολιτικό γεγονός, που απαγορεύει σε όλους να θεωρούν το «κίνημα» αποκλειστικά με αναφορές στο παρελθόν του. Το πένθος δεν του ταιριάζει πια. Ή τουλάχιστον δεν του ταιριάζει ως τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, που πάντως, επικοινωνιακά, μπορεί πια να αντιμετωπίσει με περισσότερη αισιοδοξία.
Φυσικά, είναι πολλά τα επιχειρήματα όσων αρνούνται την έκταση της επιτυχίας, συγκρίνοντάς την με το προηγούμενο της εκλογής του κ. Παπανδρέου, μια σύγκριση στατιστικά ισχυρή, αλλά άδικη και ανεδαφική, γιατί στο μεταξύ τα πάντα έχουν αλλάξει. Άλλοι αναμασάνε τα χιλιοειπωμένα επιχειρήματα για παρατυπίες στην εκλογική διαδικασία και για «ύποπτες κάλπες». Δεν υπολόγισαν ότι υπάρχει μια «κοινωνία ΠαΣοΚ», συντεχνιακή ίσως, που αντιστέκεται και θέλει να επιζήσει.
Η αλήθεια είναι ότι με την τολμηρή αλλά καταστατικά άψογη προσφυγή στη λαϊκή ψήφο για την εκλογή του νέου προέδρου του ΠαΣοΚ, δεν άλλαξε πράγματι το «κίνημα» και ο πρόεδρός του ως προς τον χαρακτήρα τους και τις πολιτικές τους. Δεν συζητήθηκαν νέα προγράμματα και νέες ιδέες για την Ευρώπη, τη χώρα και το λαό, την κοινωνία, την οικονομία, τη δημοκρατία, την ασφάλεια.
Μπορεί μάλιστα ο κάθε καλόπιστος παρατηρητής να διαπιστώσει ότι ο «λόγος» του Ευάγγελου Βενιζέλου και όσων στελεχών τον στήριξαν ανοιχτά -και που δεν είναι δα και τα περισσότερα- δεν περιλαμβάνει παρά ελάχιστες και αυτές φλου αναφορές στην ευρωπαϊκή προοπτική (επιτέλους, το βενιζελικό ΠαΣοΚ, είναι με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, ή με τον Ολάντ και το SPD;), δεν έχει ουσιαστικές αναφορές στο τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας, δεν προτείνει κάτι για το εξίσου τεράστιο και αμφίδρομο για κάθε προοδευτικό κίνημα θέμα της θέσης και του ρόλου των συνδικάτων, δεν περιλαμβάνει καμιά αναφορά στην εξωτερική πολιτική ως προς τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» και στα όσα τυχοδιωκτικά και επικίνδυνα μας επιφύλαξε ο ύστερος Γιώργος Παπανδρέου στην Ανατολική Μεσόγειο…
Κοντολογίς, καλά και όμορφα τα λέει ο Βενιζέλος, αλλά χωρίς καμιά επιθετική πρόθεση, η άποψή μου είναι ότι δεν λέει τίποτε και ότι κρύβει ίσως πολλά: Η εκλογή του ήταν πράγματι ως ένα βαθμό δημοκρατικά άψογη. Αλλά προγραμματικά και ως προς τη βαθιά πολιτική, ήταν κενή.
Εκλέχτηκε έτσι ένας πρόεδρος, αλλά κανείς δεν μπορεί να μας πει τι θα κάνει . Όχι μόνο για όσα ανέφερα πριν, αλλά και για όλα τα τεράστια θέματα μετωπικής σύγκρουσης δεξιάς-δημοκρατικής αριστεράς: Τις σχέσεις με την Εκκλησία, το μέλλον τού συνεχώς χρηματοδοτούμενου τραπεζικού συστήματος, την αντιμετώπιση της βίας αλλά και της νεοφασιστικής απειλής, που δεν είναι πια «φολκλορική» όπως την ήθελαν ως τώρα τόσοι άφρονες. Αλλά και πέρα από τα όσα έχουν δεσμεύσει όλη τη χώρα σε σχέση με τη νέα δανειακή σύμβαση, τα δημοκρατικά όρια μιας πιθανής κυβερνητικής σύμπλευσης με τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, του Βορίδη, του Γεωργιάδη και των σκοτεινών δικτύων.
Υπάρχει όμως για τη χώρα μέλλον, παράλληλα και πέρα από τα μνημόνια. Μέλλον ευρωπαϊκό και προοδευτικό. Σοσιαλιστικό, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο που δεν είναι της μόδας στους «βενιζελικούς». Αυτό θα έπρεπε, αποφασιστικά, αλλά κάτω από τις σημερινές συνθήκες και ρεαλιστικά, να είναι η επιδίωξη κάθε δημοκράτη. Στις εκλογές. Αλλά και μετά από αυτές, ακόμα και αν προκύψει η ανάγκη ευρύτερων συμμαχιών μέσα και έξω από τη Βουλή.