Η ιστορία με την «ευθύνη των γονιών» κάθε φορά που δημοσιοποιείται μια προβληματική, αποκλίνουσα, παραβατική ή παράνομη (με ή δίχως εισαγωγικά όλα τα επίθετα) συμπεριφορά του παιδιού τους, έχει ξεχειλώσει ξεπερνώντας συχνά τα όρια της κοινής λογικής. Οπωσδήποτε χρειάζεται να εξετάζουμε προσεκτικά και νηφάλια κάθε περίπτωση μέσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της (αν και εφόσον τα γνωρίζουμε). Αλλά αυτό που συμβαίνει με τον «18χρονο» που τον συνέλαβαν για τη φονική επίθεση με φωτοβολίδα στον αστυνομικό, ξεπερνά κάθε όριο σοβαρότητας. Η πρώτη κουβέντα σε κείμενα, άρθρα ή αναρτήσεις στο διαδίκτυο αφορά τους γονείς του: τι γονείς είναι που δεν ήξεραν; Πώς έφτασε το παιδί τους σ’ αυτό το σημείο δίχως να το ξέρουν και άλλα πολλά παρόμοια.

Προφανώς η οικογένεια (με την όποια σημερινή μορφή της) παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου. Αυτό το αναφέρω για να μην παρεξηγηθώ. Αλλά υπάρχει ένα όριο. Και όσο μεγαλώνει ο νέος άνθρωπος (νήπιο – παιδί – έφηβος – νέος ενήλικας) το όριο αυτό για τους γονείς στενεύει. Ο νέος άνθρωπος μέσα από τις δικές του σχέσεις, παρέες και ομάδες επιλέγει και δρα με όλο και μεγαλύτερη ανεξαρτησία από τους γονείς του. Ή μήπως αυτό δεν έχει εγγραφεί στα δικά σας βιώματα;

Προφανώς δεν γνωρίζω ούτε τον «18χρονο» ούτε τους γονείς του ούτε το οικογενειακό ιστορικό τους. Αλλά έχω απορία και σας ρωτώ: καλά, όταν εσείς ήσασταν 16 – 17 – 18 χρονών τα λέγατε όλα στους γονείς σας; Με ποιους βγαίνατε, πού πηγαίνατε, ποιον ή ποιαν είχατε ερωτικό σύντροφο, τι λέγατε στις παρέες σας, τι σχεδιάζατε στις παρέες σας; Ζητούσατε την έγκριση των γονιών σας για όλα αυτά; Δεν είχατε «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα» από αυτούς; Αν απαντάτε «ναι» τότε ή λέτε ψέματα (το πιο πιθανό) ή είχατε κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα στην εφηβεία (ακόμα και στην πρώιμη), στην ωρίμανση και ενηλικίωσή σας.

Και το πιο εντυπωσιακό που διαπιστώνω: πολλοί, πάρα πολλοί από όσους στρέφονται στην πρωταρχική ευθύνη των γονιών είναι εκπαιδευτικοί που έχουν στα «χέρια» τους μαθητές και μαθήτριες στην εφηβεία. Τίποτα δεν βλέπετε στη ζωή των μαθητών σας μέσα στο σχολείο, μέσα στις παρέες τους; Βλέπετε απλώς παιδιά-μαριονέτες στα νήματα των γονιών τους;

Έλεος πια με τους γονείς.

Και το χειρότερο: κοιτάμε σε λάθος δρόμο, λάθος προσανατολισμό και δεν μπορούμε να σκεφτούμε παραγωγικά για να καταλάβουμε το «γιατί» σ’ αυτές τις συμπεριφορές. Κι αυτό δυστυχώς συμβαίνει σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Ενώ η πραγματικότητα είναι μπροστά μας και μας μιλά (εννοώ τις παρέες των συνομηλίκων), ενώ η ίδια η δική μας εμπειρία και τα βιώματα είναι μπροστά μας και μας μιλούν, εμείς με έμμονες και άκαμπτες σκέψεις δίχως ιδιαίτερη επεξεργασία και προβληματισμό, αναφωνούμε: οι γονείς! Κι έτσι διαγράφουμε κάθε δική μας ευθύνη για άλλα αίτια, όπως για το πώς ζουν, αναπτύσσονται και δημιουργούν την κουλτούρα τους οι παρέες των εφήβων και των νέων.