Μετά και όσα έχουν συμβεί στον Κάλαμο, θυμήθηκαν όλοι το τραγικό 2007, άσχετα αν οι ανεξέλεγκτες φωτιές είναι έργο που επαναλαμβάνεται θλιβερά από το 1980, σε δάση μα και πολυκαταστήματα τότε .
Οι δράστες ήταν ανέκαθεν πρόσωπα σκοτεινά, καταπατητές, τρομοκράτες, Τούρκοι, πράκτορες κέντρων ανωμαλίας, κανονικοί σαταναδες κάθε είδους. Φέτος προστέθηκαν κι οι δασικοί χάρτες στις πιθανές αιτίες. Έκτοτε όμως υπήρξαν και θετικές εξελίξεις, συχνά πληρωμένες με ευρωπαϊκά κονδύλια. Τα διαθέσιμα μέσα έχουν βελτιωθεί θεαματικά, μεγάλος στόλος πυροσβεστικών αεροσκαφών κι ελικοπτέρων, εργολάβοι αεροπυρόσβεσης, υπερσύγχρονες επιχειρησιακές επικοινωνίες, έλεγχος δυνάμεων με GPS και συστήματα υπολογιστών, και παρόλα αυτά η κατάσταση όχι απλά δε βελτιώνεται αλλά μάλλον χειροτερεύει. Το προσωπικό επιδεικνύει γενναιότητα κι αυταπάρνηση, που όμως δεν επαρκούν.
Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω δύο αμετάβλητων παραμέτρων. Η μία προφανώς είναι η φύση, η οποία αντιδρά στην κλιματική αλλαγή απλά αναγεννώμενη, όπως ξέρει από εκατομμύρια χρόνια. Χωρίς θάνατο δεν έρχεται νέα ζωή.
Η δεύτερη παράμετρος είναι το μακάριο ελληνικό κράτος. Αυτό είναι σταθερά ανεπαρκές, είτε μιλάμε για φωτιές, είτε για πλημμύρες, είτε για χιόνια, είτε για σεισμούς, είτε για μπαχαλακηδες, είτε για ασφάλεια δρόμων, είτε για τα Ίμια, είτε για τον Οτσαλάν, είτε για αγριογούρουνα στο Σέιχ Σου. Πολύδωρας, Αρσένης, Παυλόπουλος, Παπουτσής, Τοσκας, Δουρου, όλοι ως τώρα επέφεραν την ίδια έκβαση. Οι σημερινοί απλώς έχουν ανεβάσει κατά πολύ τον πήχυ στα πεδία της ανικανότητας, του θράσους και της αναισθησίας. Με γελοίους θεατρινισμούς και με έμμεση λογοκρισία, όπως είδαμε από την Δουρου, προσπαθούν να φιμώσουν την κριτική. Δε θα τους περάσει.
Αναζητείται και ο Τσίπρας από προχτές. Δεν είναι φυσικά δουλειά του πρωθυπουργού να συντονίζει τις πυρκαγιές. Δουλειά του είναι να επιβλέπει τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος με τη σειρά του έχει την ευθύνη προετοιμασίας των δομών εκείνων που θα αντιμετωπίσουν τυχόν επικίνδυνα γεγονότα. Όταν όμως αυτό-προβλέψιμα-δεν ισχύει, τότε αποτελεί ελάχιστη οφειλή προς τους ταλαιπωρημένους και φοβισμένους πολίτες μια δήλωση ευθύνης, μια διαβεβαίωση από ανώτατα χείλη πως γίνεται ότι είναι δυνατόν.
Ο κρατικός μηχανισμός μας αποτυγχάνει με πληκτική συνέπεια σε κάθε κρίση που βρίσκει στο δρόμο του, οποιοδήποτε απρόοπτο αναδεικνύει τη γύμνια του. Εμείς πάλι μονίμως πέφτουμε από τα σύννεφα, κραυγάζοντας για τα προφανή. Κι έπειτα ξεχνάμε και συνεχίζουμε με τον γνωστό κυνισμό μας, ως την επόμενη κρίση. Ένα μόνο μειώνεται σταδιακά, η διάθεση μας να δούμε ένα μέλλον για την Ελλάδα. Η φαινομενική απάθεια μας δεν είναι απόδειξη μιθριδατισμού μα απογοήτευσης.
Η αναξιοκρατία και η διαφθορά έχουν υπονομεύσει βαθιά τα θεμέλια του κράτους, το εθνικό οικοδόμημα στέκεται ετοιμόρροπο, με τον χρόνο να κυλά εις βάρος του. Κι ας μην ξεχνάμε πως χωρίς οργανωμένο κράτος δεν υπάρχει κι οργανωμένη, ασφαλής και ευημερούσα κοινωνία. Θα είναι ομολογουμένως τραγική ειρωνεία αν η ωρολογιακή βόμβα σκάσει στα μούτρα εκείνων που πολέμησαν λυσσαλέα κάθε προσπάθεια να αλλάξει η αυτοκαταστροφική πορεία. Μια τραγική ειρωνεία που θα την πληρώσουμε όλοι.