Δεν μπορούμε να καμωνόμαστε ότι δεν ξέρουμε…
Δεν μπορεί τόσοι και τέτοιου επιπέδου πολίτες-σχολιαστές, να ομφαλοσκοπούν και να ερμηνεύουν την υπόθεση της «πολιτικής αντίδρασης», με βίαιο είναι αλήθεια πολλές φορές τρόπο, ως ιδιαίτερη ελλαδική περίπτωση, με χαρακτηριστική αναφορά στους «μπαχαλάκηδες» στις διάφορες γωνιές της χώρας μας…
Ούτε να αλλοτριώνεται η σκέψη μας στο υπόβαθρο ότι τα «Εξάρχεια», η βία που εντοπίζουμε σε κάποια από τα πανεπιστήμια μας, ο φόβος στο κάθε «διαφορετικό» και άλλα σχετικά επίκαιρα και διαρκή είναι ελληνική ιδιαιτερότητα…
Μήπως όλα αυτά αλλά και άλλα είναι αφορμές και όχι αιτίες;…
Μήπως βρισκόμαστε στην αρχή μιας αναζήτησης συνθηκών δημοκρατικότερης διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης;…
Μήπως οι δυνάμεις του μεταρρυθμισμού, σε όλο το πολιτικό φάσμα και ιδιαιτέρως αυτές του προοδευτικού χώρου, θα πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να μπουν μπροστά για τη διαχείριση και επίλυση των αιτιών που προκαλούν αυτά τα προβλήματα και να μη τα αφήσουν στη τύχη ανεξέλεγκτων λαϊκίστικων δεξιόστροφων ή αριστερίστικων συμπεριφορών και αντιλήψεων;..
Για να μη δούμε ξανά στη χώρα μας να καταγράφουν δυναμική, λιγότερο ή περισσότερο, μορφές «επικίνδυνων» πολιτικών εκφράσεων «ψεκασμένων» και φασιστικών ή ναζιστικών αντιλήψεων, με ακροαριστερό προσανατολισμό και, ταυτόχρονα, σαφή ακροδεξιό πολιτικό χαρακτήρα….
Ας δούμε τι συμβαίνει στον κόσμο με χαρακτηριστικές τις περιπτώσεις που έπεσαν στη δική μας αντίληψη και τις οποίες καταγράφουμε, μόνον για αυτή την εβδομάδα που πέρασε….
Στη Γαλλία τα «κίτρινα γιλέκα», στην Ισπανία με τις αντιδράσεις περί της διαχείρισης του «αυτονομιστικού», στην Μεγάλη Βρετανία με την κυβερνητική κρίση και το Brexit, στο Χονγκ Κονγκ και στις διαδηλώσεις στο campus του εκεί πολυτεχνείου, στην Βολιβία και στην Χιλή που χύνεται πλέον πραγματικά αίμα, στην Κολομβία με μια προχθεσινή τεράστια διαδήλωση (1.000.000)…
Ιδιαίτερο εμδιαφέρον όμως έχει το «κίνημα της σαρδέλας» στην Ιταλία για τον ειρηνικό του χαρακτήρα μέχρι στιγμής τουλάχιστον και την αποτελεσματικότητα στους στόχους του, σε αντίθεση με τα προηγούμενα που αναφέραμε…
Μάλλον λοιπόν φαίνεται πως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε ότι για τη χώρα μας δεν μπορεί και δεν θα είναι αποτελεσματική μια διαχείριση που αποκλειστικά θα αρκείται σε δράσεις για «νόμο και τάξη», που στο τέλος απλά και μόνον θα διευκολύνουν την ανάπτυξη ενός αυταρχικού κράτους, που θα αφορά στην διαχείριση της απονομής της δικαιοσύνης εκτός των ορίων κράτους δικαίου και στην υπέρβαση των κανόνων καταστολής έτσι όπως αυτούς του αντιλαμβανόμαστε στο αστικό σύστημα δημοκρατίας δυτικού τύπου…
Ήδη η κοινωνία αμήχανα παρακολουθεί, ως αναγκαίο και αναπόφευκτο, την διεύρυνση του κράτους με προσλήψεις στο σώμα των αστυνομικών φρουρών, στην ακτοφυλακή (Λιμενικό Σώμα), σε αυτό των συνοριοφυλάκων και σε αντίστοιχες άλλες σχετικές δομές, όπως και τα εξαγγελθέντα οικονομικά προγράμματα εξοπλισμού τους…
Δυστυχώς, σιωπηλά, έχουμε φτάσει στο σημείο όπου δεν υποστηρίζουμε πλέον την αναγκαιότητα ότι τις όποιες ελάχιστες δυνατότητες έχει ο προϋπολογισμός του κράτους, θα πρέπει να τις διοχετεύσουμε σε προσλήψεις κατά προτεραιότητα για την υγεία, την παιδεία, την έρευνα, την πρόνοια και το κράτος δικαίου…