Το θέατρο διασκεδάζει τους ανθρώπους ψυχικά και πνευματικά και μεταδίδει γνώσεις τους θεατές στους οποίους απευθύνεται. Οι καλλιτέχνες του θεάτρου όμως μπορούν κι αυτοί να μαθαίνουν τι συμβαίνει στις πόλεις ή τις χώρες όπου παίζουν, εφόσον ενδιαφέρονται βέβαια.
Ύστερα από έναν μεγάλο αριθμό παραστάσεων στην Αθήνα και περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, η πρόσκληση του Πανεπιστημίου Κύπρου να παίξουμε τρεις παραστάσεις στη Λευκωσία, ήταν το καλύτερο φινάλε για το έργου “QED“ ή “Τι απέδειξε ο κύριος Φάυνμαν“ του Πήτερ Παρνέλ. Η συνεργασία και η οργάνωση ήταν πολύ καλή και είχαμε εξαιρετική επιτυχία παίζοντας μπροστά στα λύκεια, τους φοιτητές και το κοινό της Λευκωσίας και όχι μόνο, διότι ήρθαν και από άλλα μέρη του νησιού.
Είχα να επισκεφτώ την Κύπρο τρεισήμισι χρόνια, από την επίσκεψη εκεί του Εθνικού Θεάτρου με τον «Περικλή» του Σαίξπηρ, πριν το δικό της μνημόνιο δηλαδή, και τώρα πήγα μετά την έξοδό της από το μνημόνιο. Βέβαια η έξοδος αυτή δεν έλυσε τα προβλήματα της χώρας, πολλές συζητήσεις με τους κατοίκους μαρτυρούσαν λάθη και άλυτα προβλήματα όμως η γενική ατμόσφαιρα στο νησί έδειχνε θετική ενέργεια και επιθυμία για το ξεπέρασμά τους.
Μου έκαναν εντύπωση κάποια πράγματα που αφορούν την καθημερινότητα των ανθρώπων και την ποιότητα της ζωής. Όπως ας πούμε η ευγένεια των οδηγών ταξί, που πέρα από την πολύ καλή κατάσταση των οχημάτων τους, δεν διανοούνται να ανάψουν τσιγάρο ακόμη και αν είναι μανιώδεις καπνιστές, διότι όπως μου είπαν, σέβονται τον πελάτη αλλά και τη δουλειά τους! Επίσης η απόλυτη τήρηση της απαγόρευσης του καπνίσματος σε όλα τα μαγαζιά και τους κλειστούς χώρους. Παρόλο που είναι και αυτοί Έλληνες, οι Κύπριοι ξέφυγαν από τη μαγκιά του «κάνω ότι γουστάρω» και εφαρμόζουν την απαγόρευση του καπνίσματος που είναι επιβλαβές για την υγεία. Αυτό είναι πολιτισμός. Θα προσθέσω τις επιδόσεις των Κυπρίων στη μαγειρική, σε όλα τα μαγαζιά που φάγαμε το φαγητό ήταν εξαιρετικό και άφθονο και έτσι επιστρέψαμε με παραπάνω κιλά!
Το σημαντικότερο γεγονός για μένα, ήταν η ξενάγηση από τον Πρύτανη κ. Κώστα Χριστοφίδη στο Campus του Πανεπιστημίου Κύπρου. Είχα ζήσει τη δημιουργία της Πανεπιστημιούπολης της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του ’60 και ήμουν πολύ περίεργος να δω μια νέα Πανεπιστημιούπολη. Είδα λοιπόν ένα συγκρότημα τόσο μεγάλο και τόσο καλά μελετημένο που με γέμισε αισιοδοξία. Όχι μόνο για την εξαίρετη αισθητική των κτιρίων και τη λειτουργικότητά τους αλλά και για τον τρόπο που λειτουργεί το Πανεπιστήμιο και εγγράφει υποθήκες για το μέλλον των φοιτητών, για το μέλλον της Κύπρου.
Το Πανεπιστημιακό συγκρότημα έχει αυτόνομες εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών που καλύπτουν αυτή τη στιγμή το 7% των αναγκών του σε ενέργεια και με το καινούργιο και πολύ μεγαλύτερο νέο πάρκο φωτοβολταϊκών θα παράγει ενέργεια 120% των αναγκών του. Θα καλύπτονται οι τρέχουσες ανάγκες και το ρεύμα που περισσεύει, θα αποθηκεύεται σε συσσωρευτές σύγχρονης τεχνολογίας. Και φυσικά αυτό δίνει κίνητρα σε καθηγητές και φοιτητές για έρευνα και προώθηση των νέων τεχνολογιών. Επίσης στο πανεπιστημιακό Campus ανακυκλώνονται τα πάντα, από το μικρότερο κομματάκι χαρτιού μέχρι τις μερίδες φαγητού που περισσεύουν από τα φοιτητικά εστιατόρια και στέλνονται εκεί που υπάρχει ανάγκη.
Οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κύπρου έχουν πλούσιο έργο που στοχεύει στην διάδοση της γνώσης, την ανάπτυξη της συγγραφικής δραστηριότητας και της πνευματικής ανάτασης στην Κύπρο. Εκδίδονται μελέτες και δοκίμια για την επιστήμη, την τέχνη αλλά και την ιστορία του νησιού. Εκδίδονται επίσης δύο περιοδικά, η «Κοινότητα» που είναι ενημερωτικό του Πανεπιστημίου και η «Φοιτητική» που εκδίδεται από τους φοιτητές. Και στα δύο είναι εμφανής η δράση και η ανταλλαγή απόψεων για την βελτίωση των πανεπιστημιακών σπουδών.
Και προχωρώ στα πλέον σημαντικά: όλα τα κτήρια των σχολών, είναι δωρεά πλούσιων Κυπρίων που δίνουν το όνομά τους σε αυτά. Το υπό ανέγερσιν θαυμάσιο κτήριο της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου, σχεδιασμένο από τον διάσημο Γάλλο αρχιτέκτονα Jean Nouvel σε μορφή «τούμπας», θα λειτουργεί με μηδενική κατανάλωση ηλεκτρισμού αφού στο κέντρο του θα υπάρχει ένας μεταλλικός κώνος πάνω στον οποίο θα διαχέεται το ηλιακό φως και θα φωτίζει με τη σειρά του όλο το κτήριο. Ένα υπόδειγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής αλλά και αξιοποίησης της πλέον σύγχρονης τεχνολογίας. Και υπάρχουν αρκετά ακόμη κτήρια νέων σχολών υπό ανέγερσιν.
Το Πανεπιστήμιο Κύπρου καλύπτει ήδη το 50% του προϋπολογισμού του από τα έσοδά του και προβλέπεται ότι το 2025 θα καλύπτει όλο τον προϋπολογισμό του. Πως; Ένα παράδειγμα είναι η φύτευση σαράντα χιλιάδων Χαρουπόδεντρων τα οποία σύντομα θα παράγουν εκατοντάδες χιλιάδες φιαλίδια πολτού που είναι ειδική τροφή για παιδιά αποδίδοντας σημαντικά έσοδα. Θα μου πείτε, είναι δυνατόν ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα να παράγει προϊόντα και να κάνει εμπόριο; Θα απαντήσω ανεπιφύλακτα ΝΑΙ, εφόσον αξιοποιεί δική του έκταση, τα χρήματα επενδύονται για τις ανάγκες του και οι φοιτητές του μπορούν να προσφέρουν τις γνώσεις τους και να κερδίζουν υποτροφίες.
Ήταν Κυριακή και υπήρχαν σε εξέλιξη, ένα συνέδριο νηπιαγωγών και ένας διαγωνισμός μαθηματικών για μικρά παιδιά. Είδα εκατοντάδες γονείς να συνοδεύουν τα παιδιά τους και να περιφέρονται με σεβασμό στους χώρους με καμάρι για το Πανεπιστήμιό τους. Και φυσικά η καθαριότητα των όλων των χώρων, εσωτερικών και εξωτερικών μου έδωσε την εντύπωση ότι όλοι αγαπούν και φροντίζουν το Πανεπιστήμιο.
Και κάτι ακόμη: Δεν είδα πουθενά ίχνη καταστροφής και κανένα σύνθημα στους τοίχους. Σκέφτηκα ότι μάλλον οι φοιτητές εκεί δεν είναι «προοδευτικοί» και «αριστεροί» με την έννοια που είναι οι δικοί μας που καταστρέφουν τα κτήρια και μουτζουρώνουν όλες τις επιφάνειες με κάθε λογής συνθήματα και αφίσες. Εκεί όπου ανθεί η γνώση και ο διάλογος, τα συνθήματα περιττεύουν.
Το μόνο σύνθημα που είδα, ήταν γραμμένο στο εξώφυλλο του φοιτητικού περιοδικού: ΑΓΑΠΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ.
Έφυγα από την Κύπρο αισιόδοξος
ΥΓ. Μόλις έφτασα, πήρα από το αεροδρόμιο ένα ταξί το οποίο ήταν στα όρια της διάλυσης και έκατσα δίπλα στον οδηγό, με τον Σήφη Βαρδάκη να κάθεται πίσω. Ο ιδιαίτερα κακοντυμένος ταξιτζής, έβγαλε τσιγάρο και πήγε να το ανάψει χωρίς καν να με ρωτήσει. Του ζήτησα να μην το ανάψει προκαλώντας τη δυσφορία του και στο τέλος, όταν φτάσαμε στο σπίτι μου, μου ζήτησε 45 ευρώ ενώ το ταξίμετρο έγραφε 29. Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε ότι πλήρωσε τα διόδια της Αττικής οδού, δηλαδή 2,80 ευρώ. Του έδωσα 35 ευρώ και αποβιβάστηκα προσπαθώντας να μη χαλάσω την καλή μου διάθεση.
Απλώς αναρωτήθηκα «υπάρχει ελπίδα σ’ αυτή τη χώρα;»