Η «διαπραγμάτευση» τρεμοσβήνει , λόγω της επιμονής της κυβέρνησης να βάλει την πέμπτη αξιολόγηση με τα σκληρά της μέτρα σε μια συμφωνία πακέτο, η οποία θα αφορά κούρεμα ή έστω ρύθμιση του διακρατικού χρέους. Του χρέους που θ’αρχίσει ν’αποπληρώνεται μετά το 2022. Δηλαδή το ίδιο τέχνασμα που αποπειράθηκε κι ο Σαμαράς μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Είναι πραγματικά ν’απορείς. Σε μια χώρα με τουλάχιστον 1.200.000 ανέργους, με 300.000 επιχειρήσεις να τρεμοσβήνουν και με το συνταξιοδοτικό στα πρόθυρα της κατάρρευσης, για ποιό λόγο αυτή η κυβέρνηση να ασχολείται τόσο πολύ με τη διαγραφή του χρέους, όταν αποκλειστικό της μέλημα θα έπρεπε να είναι η αναστροφή της επενδυτικής νέκρωσης. Μόνο με επενδύσεις θα ξεκολλήσει η οικονομία κι από κει και πέρα θα ξαναπάρει μπρος κι η ιδιωτική κατανάλωση, με αποτέλεσμα να αναστηθούν οι επιχειρήσεις, να αρχίσουν μαζικές προσλήψεις, να ανασάνει η κοινωνία και να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα. Και μάλιστα με άμεσες ξένες επενδύσεις με εξωστρεφή προσανατολισμό, επειδή αυτές όχι μόνο θα εισφέρουν στην εθνική οικονομία ζωογόνα διεθνή κεφάλαια αλλά και επειδή θα δώσουν θάρρος και στους λίγους φοβισμένους εύπορους ‘Ελληνες, ώστε κι αυτοί να συμμετάσχουν με τις δυνάμεις τους στην αναπτυξιακή προσπάθεια. Άλλωστε, όσες κι αν είναι οι ανάγκες των πολυεθνικών εταιριών που θα αποφασίσουν να δραστηριοποιηθούν εδώ για έμψυχο δυναμικό, το μεγάλο μέρος των ανέργων θα πρέπει να προσληφθεί από τους ντόπιους. Σκεφτείτε κάτι απλό: αν 300.000 ελληνικές επιχειρήσεις χρειαστούν από έναν-μόνο-νέο εργαζόμενο, η ανεργία την άλλη στιγμή θα μειωθεί κατά 20%!
Η αιτία που εξηγεί την κυβερνητική εμμονή με το μέγεθος του χρέους, την μη βιωσιμότητα του και το αναγκαίο κούρεμα (όχι επιμήκυνση) είναι μάλλον απλός. Οι κυβερνητικοί, διαφωνώντας με όλο τον πλανήτη εκτός της Βόρειας Κορέας, δεν πιστεύουν στην δημιουργική ενέργεια του ιδιωτικού τομέα. Αντίθετα, ελπίζουν να επαναλάβουν τον άθλο του γίγαντα Ανδρέα Παπανδρέου, δηλαδή να στήσουν ένα νέο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛικό κομματικό κράτος, εξίσου αειθαλές με το Πασοκικό. Για να το επιτύχουν όμως αυτό απαιτούνται μεγάλα ποσά για διορισμούς, επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, φαραωνικά δημόσια έργα, άρτον και θεάματα. Οι μεταρρυθμίσεις που ζητούν οι δανειστές δεν περιλαμβάνουν απλώς μειώσεις περιττών δαπανών αλλά και άλλα μέτρα που αντίκεινται ριζικά στον σχεδιασμό των κυβερνώντων, όπως η αξιολόγηση, η διαθεσιμότητα, η απλοποίηση των αδειών κλπ. Η μόνη οδός αποφυγής όλων αυτών των ενοχλητικών απαιτήσεων είναι το κούρεμα, κι οχι η επιμήκυνση. Και ονειρεύονται μάλιστα πως μετά το πολυπόθητο κούρεμα θα βγουν … άνετοι στις διεθνείς χρηματαγορές για να ξαναδανειστούν αδρά, και πως ο παγκόσμιος καπιταλισμός θα τους προσφέρει απλόχερα τα εφόδια για την οικοδόμηση της ελληνικής σοσιαλιστικής ουτοπίας. Φυσικά πλανώνται πλάνην οικτρά καθώς, ακόμη κι αν η επιδίωξη τους γίνει πραγματικότητα, οι ξένοι διαχειριστές κεφαλαίων δεν είναι ούτε τρελοί ούτε ηλίθιοι για να την ξαναπατήσουν από την επιπόλαια και προβληματική Ελλάδα. Ασε που πλέον οι κανονισμοί της ΕΕ-κι όχι της Ευρωζώνης- είναι αυτοί που επιβάλουν το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος των κρατών μελών, με την επιβολή ποινών σε περίπτωση αθέτησης των συμφωνιών. Οι προβλεπόμενες ποινές είναι τα γνωστά: διακοπή αγροτικών ενισχύσεων, χρηματοδοτήσεων ΕΣΠΑ, ΕΤΕπ, FRONTEX κλπ κλπ κλπ, κοινώς… ασήμαντα μπατσάκια.
Μετά από τόση παγκόσμια βαρβαρότητα, είναι να μην προσβλέπουν οι γενναίοι μας υπουργοί στη δραχμή και στην έξοδο απ’την ΕΕ, ώστε να ανακτήσουν απερίσπαστοι την απωλεσθείσα εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια,? Φυσικά για χάρη αυτού του ευνοημένου κοινωνικού στρώματος που ανερυθρίαστα ονομάζουν Λαό….