Το διάστημα 2010-2015, οι Έλληνες Πράσινοι δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση του Μνημονίου. Αντί να επιμείνουν στη δική τους ατζέντα (Πράσινη οικονομία, νέα πολιτική διευθέτηση, προληπτικό κοινωνικό κράτος κ.λπ), παρασύρθηκαν από το zeitgeist. Έγιναν μέρος του προβλήματος. Διχάστηκαν κι εκείνοι στη βάση της διαχωριστικής γραμμής μνημόνιο-αντιμνημόνιο.
Τις εσωκομματικές εντάσεις διαδέχτηκε η διάσπαση. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι ενσωματώθηκαν εκλογικά στον ΣΥΡΙΖΑ, με αντάλλαγμα την εκλογή Πράσινου βουλευτή -για πρώτη φορά από το 1990- και τον διορισμό Πράσινου υπουργού, για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική ιστορία. Οι δύο άλλες Πράσινες ομάδες προχώρησαν σε άκαρπες συνεργασίες: η Ευρώπη-Οικολογία με το Ποτάμι και οι Πράσινοι-Αλληλεγγύη με τη ΔΗΜΑΡ.
Μετά τη σύναψη του τρίτου μνημονίου, το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο είναι νεκρό. Αντικαταστάθηκε από το «ευρώ ή δραχμή». Αλλά για το ευρωπαϊκό Πράσινο κίνημα, η αποτροπή του Grexit είναι ζήτημα τιμής. Όλοι οι Έλληνες Πράσινοι ενστερνίζονται τη διαπίστωση του Μιχάλη Τρεμόπουλου πως «είμαστε Ευρωπαίοι χωρίς υποσημειώσεις».
Η Πράσινη πολιτική είναι υπαρκτή στην Ελλάδα. Στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές εξελέγη πρωτοφανής αριθμός Πράσινων, και από τις τρεις συλλογικότητες του Πράσινου χώρου. Οι Πράσινοι διεθνώς είναι το πρώτο αυθεντικό πολιτικό κίνημα του 21ου αιώνα. Δικαιούνται να τους διακρίνει πολιτική αυτοπεποίθηση. Θα ήταν σωστό να λεχθεί πως το κρίσιμο για την εξέλιξη των κοινωνιών μας δεν είναι αν οι Πράσινοι θα συμπορευτούν με τη δεξιά ή την αριστερά, αλλά πόσο θα «πρασινίσουν» οι παλιές πολιτικές οικογένειες.
Στις επόμενες εκλογές, πρόωρες ή μη, Οικολόγοι-Πράσινοι, Ευρώπη-Οικολογία και Πράσινοι-Αλληλεγγύη μπορούν και πρέπει να διεκδικούν από κοινού την ψήφο του ελληνικού λαού. Είναι μια δύναμη που εγγυάται την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας. Που θα συνεισφέρει καθοριστικά στην τήρηση της συμφωνίας της ελληνικής κυβέρνησης με το κουαρτέτο των δανειστών. Που είναι χρήσιμη πολιτικά -και ως διακριτή κυβερνητική δύναμη, και ως μέλος του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος. Που εξισορροπεί στην κυβέρνηση την επιρροή του ευρωσκεπτικισμού, του λαϊκισμού, της πατριδοκαπηλίας. Που διευρύνει και βαθαίνει το μεταρρυθμιστικό ρεύμα στην οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική.
Ο Πράσινος υπουργός και ο βουλευτής, οι Πράσινοι ευρωβουλευτές της περιόδου 2009-2014, οι Πράσινοι αιρετοί (ιδίως ο δήμαρχος Κοζάνης και οι αιρετοί δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι της Αττικής και της Θεσσαλονίκης), μαζί με εκπροσώπους των τριών συλλογικοτήτων, μπορούν να συναποτελέσουν την ηγετική ομάδα, που θα δώσει νικηφόρα την επόμενη εκλογική μάχη.
Οι Πράσινοι είναι κίνημα συνθέσεων -η διάσπαση δεν τους ταιριάζει. Κομίζουν μια πολιτική πρόταση ζωτικής σημασίας για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα, την πατρίδα και τις κοινότητές μας. Είναι βέβαιο πως χρειαζόμαστε τις Πράσινες λύσεις.
Στο νέο πολιτικό περιβάλλον, πολλοί θέλουν να στηρίξουν τον «Τσίπρα ΙΙ» χωρίς να ταυτίζονται με την αριστερά. Αναζητείται σύνθεση ευρωπαϊσμού και ριζοσπαστισμού. Η πολιτική συγκυρία αναδεικνύει ξανά τη χρησιμότητα της Πράσινης ψήφου. Μένει να αξιοποιηθεί η νέα Πράσινη ευκαιρία.