Έχω υποστηρίξει ότι τα ολοκληρωτικά πολιτικά κινήματα και κόμματα, όπως τα φαιοκόκκινα λαϊκιστικά, δημιουργούν μια «παράλληλη πραγματικότητα» δια της ολοκληρωτικής προπαγάνδας και της βίαιης συμπεριφοράς. Προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες ότι ζουν σε έναν διαφορετικό κόσμο από τον πραγματικό. Ορισμένα γεγονότα είτε μεμονωμένα είτε ακόμα και κάποιας απαράδεκτης έκτασης, όπως ο αποτρόπαιος βίαιος ξυλοδαρμός πολίτη από αστυνομικό στα επεισόδια της Ν. Σμύρνης στις 8/3, δίνουν αχρείαστες αφορμές διότι γενικεύονται τόσο πολύ ώστε να δημιουργούν την εντύπωση ότι ζούμε σε κάποια «χούντα» και «αστυνομικό κράτος».

Ο πρωθυπουργός της χώρας κατά τη σημερινή συζήτηση στη Βουλή θα πρέπει να δώσει ορισμένα μαθήματα δημοκρατίας στον ανεύθυνο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Να του υπενθυμίσει τη θεσμική του θέση και να υπογραμμίσει ότι το ο «Νόμος και η Τάξη» αποτελούν συστατικό και αναντικατάστατο στοιχείο της συντεταγμένης Πολιτείας και της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Νόμος δεν είναι το «δίκαιο του εργάτη», του υδραυλικού, του κάθε πολίτη. Είναι αυτός που ψηφίζουν οι βουλευτές  στη Βουλή ως εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού με ελεύθερες εκλογές. Οι νόμοι προσβάλλονται και ακυρώνονται στα Δικαστήρια. Αλλάζουν σύμφωνα με ορισμένες δημοκρατικές διαδικασίες  όχι με βία και «ανατροπές». Η τήρηση των νόμων ανατίθεται σε συντεταγμένα όργανα της Πολιτείας. Το δε μονοπώλιο της άσκησης έννομης βίας ανήκει αποκλειστικά στο κράτος.

Όταν τα όργανα του κράτους παρανομούν, όταν π.χ. η Αστυνομία χρησιμοποιεί υπερβολική  και αχρείαστη βία, όπως στα πρόσφατα γεγονότα στην πλατεία της  Νέας Σμύρνης, θα πρέπει να υπάρχουν διαφανείς διαδικασίες ελέγχου, λογοδοσίας και τιμωρίας των υπευθύνων. Ενισχύεται, επί παραδείγματι, ο ρόλος του Συνηγόρου του Πολίτη ή/και Ανεξάρτητης Επιτροπής για τη διερεύνηση τέτοιων περιστατικών ώστε να επιβάλλεται η δέουσα τιμωρία και μην συγκαλύπτονται από ένα κακώς εννοούμενο esprit de corps. Λαμβάνονται άλλα συναφή μέτρα, εκπαίδευσης, κατάλληλου εξοπλισμού, επιχειρησιακών σχεδιασμών  κ.τ.λ. Τα κοινοβουλευτικά κόμματα ασφαλώς και πρέπει να στιγματίζουν κάθε παράβαση, να είναι όσο αυστηρά γίνεται οφείλουν, όμως, παράλληλα να συμβάλλουν με τις δικές τους προτάσεις και τη δική τους πολιτική συμπεριφορά στη βελτίωση της κατάστασης. Διότι, άνευ έννομης τάξης δεν μπορεί να υπάρχει ελεύθερη,  ευνομούμενη και πολιτισμένη Πολιτεία. Η εναλλακτική είναι είτε ο ολοκληρωτισμός είτε η ζούγκλα. Αυτή που επιδιώκουν όσοι αποπειράθηκαν, ευτυχώς ανεπιτυχώς, να λιντσάρουν αστυνομικό στη Ν. Σμύρνη, όπου πίσω από τις τάγματα εφόδου των ακροαριστερών οργανώσεων στοιχήθηκαν πίσω τους και πολλές άλλες οργανώσεις. Αυτή τη φορά τουλάχιστον δεν παραμυθιάζουν τον κόσμο ότι θα καταργήσουν τα ΜΑΤ.

Αν κάνει κανείς τον κόπο να διαβάσει την Ανακοίνωση της  Εργατικής Λέσχης που κάλεσε σε συγκέντρωση στη Νίκαια (10/3) «κατά της αστυνομοκρατίας» θα φρίξει. Ζούμε και προφανώς δεν το έχουμε καταλάβει σε «φασιστικό και αστυνομικό κράτος», με «ολοκληρωτικό κοινοβουλευτισμό»!!. Οι πολίτες καλούνται να διαμαρτυρηθούν συνάμα για την «προσπάθεια δολοφονίας του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα». «ΜΑΤ ΠΑΝΤΟΥ-ΜΕΘ ΠΟΥΘΕΝΑ» ήταν το «ευφυές» σύνθημα της συγκέντρωσης, όπου δια των συγκεντρώσεων αυξάνονται τα κρούσματα της πανδημίας και κατά συνέπεια χρειάζονται περισσότερες ΜΕΘ. Παράνοια. Άλλωστε, το «ρίσκο» το έχει πάρει ο κ. Τσίπρας.

Οι βίαιες καταδρομές, τα φρικαλέα συνθήματα για τον Μπακογιάννη στο Πανεπιστήμιο Πατρών προ εβδομάδων και χτες στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, δεν αποδοκιμάζονται από τον κ. Τσίπρα και το κόμμα του. Παντού υπάρχει η πολιτική κάλυψη του Κουφοντίνα. Τον έχουν υιοθετήσει. Άλλωστε, ο κ. Δρίτσας με τις φασιστικές δηλώσεις του, που ορθώς στιγμάτισε η κα Μπακογιάννη, σκέφτηκε απλώς φωναχτά. Τα θύματα της τρομοκρατίας ήταν Δεξιοί (όχι όλα). Καλά να πάθουν. Δεν είπε κάτι που δεν μπορεί κανείς να εικάσει ότι πολλοί, παλιοί και νέοι, ίσως συμμερίζονται  στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος. Θέμα πολιτικής καταγωγής και πολιτικής κουλτούρας, δημοκρατικής παιδείας. Καμιά φωνή διαμαρτυρίας ή ένστασης. Καμιά διαφοροποίηση. Εκκωφαντική και επαίσχυντη η σιωπή των «διανοουμένων» του κόμματος.

Ο «ακατανόμαστος» αρχηγός της αντιπολίτευσης με απίστευτο θράσος κατηγορεί τον Π/Θ ότι «διχάζει» λες κι αυτός έχει ως πολιτική το «ή εμείς ή αυτοί», το «είτε τους τελειώνουμε είτε μας τελειώνουν» και τα συναφή που γνωρίζουν οι δημοκρατικοί πολίτες που υβρίστηκαν και λοιδορήθηκαν ως πουλημένοι, προδότες, γερμανοτσολιάδες και τα συναφή χυδαία επίθετα. Συνεχίζουν απτόητοι. Είναι στη φύση του λαϊκισμού. Δεν μπορούν να υπάρξουν πολιτικά χωρίς αυτόν. Υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έφερε τον Π/Θ με χιτλερικό μουστάκι. Το κόμμα και ο κ. Τσίπρας σιωπούν μπροστά στις απειλές της συνηγόρου του Κουφοντίνα. Πάτος στην πολιτική και ηθική εξαχρείωση της Αριστεράς του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. δεν υπάρχει.

Ματαίως προσπαθούν ορισμένοι να νουθετήσουν τον κ. Τσίπρα για να επιδείξει υπεύθυνη στάση, λόγω της θεσμικής του θέσης. Κι ας μην περιμένουν αύριο να διευκρινίσει με ποια μεριά των μολότοφ είναι. Δεν έχει ποτέ καταδικάσει τον Πολάκη ή τον Δρίτσα ονομαστικά. Αποφεύγει να χαρακτηρίσει ως δολοφόνο τον Κουφοντίνα. Βεβαίως και θα καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται και θα κατηγορήσει μάλιστα την κυβέρνηση ότι αυτήν την προκαλεί. Άρα, «δίκαιη οργή» και πάλι. Ο ίδιος έχει κάνει τις επιλογές του στη φάση αυτή. Δεν έχει πολιτική πρόταση, αλλά θα κάνει τα πάντα, τα πάντα για να επανέλθει στην εξουσία. Οι αναλύσεις ότι δήθεν ασκεί πολιτική σαν να ήταν κόμμα του 3% είναι απολύτως λανθασμένες και αφελείς. Όχι μόνο διότι προστατεύει τα αριστερά του νώτα για να επικρατήσει πλήρως στο κόμμα (άλλωστε δεν έχουν και καλύτερο) αλλά και διότι, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, εξακολουθεί να έχει μεγάλη απήχηση σε νέες ηλικίες και κοινωνικές ομάδες που του διασφαλίζουν την κυριαρχία του στον πολιτικό του χώρο και το μέλλον του τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Διαφορετικά, το ποσοστό του 20% με 25% που δημοσκοπικά επιτυγχάνει δεν θα παρέμεινε σταθερό.  Η απήχηση αυτή αποτελεί ένα ερώτημα που δεν έχει εξεταστεί με τη δέουσα προσοχή.

Βέβαια, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν και ποσοστό ψηφοφόρων του το 2019 που δεν συμφωνούν με την πολιτική του, αλλά αυτό παραπέμπει μάλλον σε  αποστασιοποιημένους ψηφοφόρους του κόμματος το 2019. Πιθανότατα καταγράφεται στη λεγόμενη αδιευκρίνιστη ψήφο, τηρεί στάση αναμονής και δεν έχει ακόμα προσχωρήσει σε άλλη πολιτική παράταξη. Επομένως, είναι δυνάμει ανακτήσιμο από τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Το ζητούμενο είναι με ποια πολιτική. Αλλά ακόμα κι αν πολιτικές της κυβέρνησης εισχωρούν στο εκλογικό σώμα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και επιδοκιμάζονται ανάλογα και πάλι είναι αδύνατο να συνάγει κανείς ότι μπορούν να μεταφραστούν όλες σε αλλαγή στάσης και παράταξης. Οι «πιστοί» δε μετακινούνται εύκολα. Την υποτιθέμενη «στροφή» προς τη σοσιαλδημοκρατία (sic) ο κ. Τσίπρας θα την επιχειρήσει αργότερα με Μεγάλα Ψέματα, Απάτες και Υποσχέσεις. Σε χρόνο που ο ίδιος θα θεωρήσει κατάλληλο θα φορέσει άλλη λεοντή. Αυτή την φορά, όμως, ό,τι και να κάνει, εάν η κυβέρνηση και ο κ. Μητσοτάκης δεν αυτοκτονήσουν, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι να παραπλανήσει και να εξαπατήσει τους πολίτες κατ?  αναλογία με την εποχή της αντι-μνημονιακής υστερίας και απάτης. Η κυβερνητική πολιτική δεν θα πρέπει να του δώσει τέτοια ευκαιρία. Διότι, καραδοκεί.

Να επιδιώκει κανείς την καταστροφή της χώρας του, να ποντάρει πάνω σε ερείπια για τη δική του πολιτική επιβίωση δεν είναι μόνο εθνικά ανεύθυνο, αλλά προκλητικά χυδαίο και επικίνδυνο.

Θα ευχόταν κανείς η σημερινή συζήτηση στη Βουλή να ανατρέψει τις ανωτέρω εκτιμήσεις για τον κ. Τσίπρα, για το καλό της χώρας. Δεν είναι πολύ πιθανόν. Θα ήταν μια ευκαιρία για επίδειξη πολιτικής ευθύνης από την αξιωματική αντιπολίτευση. Έχω υποστηρίξει ότι η μετάλλαξη του κόμματός του κ. Τσίπρα από «αντι-συστημικό» σε κανονικό κοινοβουλευτικό κόμμα συνεπάγεται την εκπλήρωση δυο αναγκαίων όρων εκ των ουκ άνευ: πρώτον την απερίφραστη και ανεπιφύλακτη καταδίκη της πολιτικής βίας χωρίς την πονηρή προσφυγή σε αμφίσημες θέσεις και δεύτερον την αποδοχή των κανόνων και των θεσμών της «αστικής» δημοκρατίας, διότι άλλη δημοκρατία δεν υπάρχει. Κανένας από τους όρους αυτούς δεν φαίνεται να εκπληρώνεται στο εγγύς μέλλον ούτε από το κόμμα ούτε από τον αρχηγό του.