Το άρθρο του πρωθυπουργού στην εφημερίδα Documento με τίτλο “Ήταν ο Ανδρέας ψεύτης;” αντιμετωπίστηκε από πολλούς με έντονα ειρωνική και επικριτική διάθεση, μόνο και μόνο γιατί δημοσιεύτηκε την 3η Σεπτέμβρη, επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και γιατί συμπίπτει με τις διεργασίες επανίδρυσης του ενδιάμεσου χώρου, ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως, η συγκυρία της δημοσίευσης του άρθρου είναι αυτή που το καθιστά ακόμη πιο σοβαρό και αποκαλυπτικό για την ψυχολογία, τις σκέψεις, τις προσδοκίες και την πολιτική στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα.
Κατ/ αρχάς να αρχίσουμε από τα βασικά: Το να θέλεις να γίνεις – ή να πιστεύεις πως είσαι – η πολιτική μετεμψύχωση του Ανδρέα Παπανδρέου είναι από μόνο του ένα θέμα. Αφ/ ενός γιατί προδίδει έναν “μικρομεγαλισμό” που αγγίζει τα όρια της γραφικότητας. Και αφ/ ετέρου γιατί επιβεβαιώνει ότι σε μια χώρα που ταλαιπωρείται χρόνια τώρα από νεποτισμό και οικογενειοκρατία, η ανάγκη να μοιάσεις σε έναν πολιτικό “πατέρα” έχει τελικά στοιχεία…. παθολογικά.
Ας αφήσουμε όμως την ψυχοπαθολογία κι ας πιάσουμε την πολιτική ιστορία και την πολιτική στρατηγική. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι γεμάτος εκπλήξεις στην ανάλυσή του για τον Ανδρέα και τη μεταπολίτευση. Πρώτα απ’ όλα, μας ενημερώνει – για πρώτη φορά – ότι είναι ο ίδιος θαυμαστής του Ανδρέα και της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ: “η Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, δεν ήταν μόνο σωστή, δίκαιη και επαναστατική για την εποχή, αλλά και εφαρμόσιμη, εφικτή, καταλυτική”. Τώρα, βέβαια, πώς γίνεται να είσαι και με τον Ανδρέα της 3ης Σεπτέμβρη και με τον Κύρκο της ανανεωτικής Αριστεράς και με τον Πάνο Καμμένο των ΑΝΕΛ που θεωρούσε τον Παπανδρέου αρχηγό της 17Ν, είναι κάτι που δεν μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητό με πολιτικούς όρους. Ίσως πρέπει να επιστρέψουμε στην ψυχοπαθολογία για να το εξηγήσουμε, αλλά καλύτερα να μη χάσουμε τον ειρμό μας. Ας μείνουμε στο χώρο των εκπλήξεων που μας επιφύλασσε ο πρωθυπουργός σε επίπεδο πολιτικής ιστορίας και στρατηγικής.
Γράφει, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας, παρασυρμένος από τον οίστρο του όψιμου (;) θαυμασμού του για τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ ότι “κατάφερε να μετεξελιχθεί ραγδαία όχι μόνο σε μεγάλο κόμμα, αλλά και σε παραγωγό προοδευτικής ενέργειας για πολλά χρόνια”. Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός αποδέχεται ότι τουλάχιστον το ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα τη μεταπολίτευση άφησε θετικό αποτύπωμα. Άλλα μας έλεγε μέχρι χτες…
Επισημαίνει επίσης ότι “ένα μικρό πολιτικό κόμμα με το «στίγμα» μάλιστα του εξτρεμιστή, του βομβιστή και του φίλου της «τρομοκρατίας» εκείνης της εποχής, σε ελάχιστα χρόνια μεταμορφώθηκε σε μεγάλο κόμμα εξουσίας, που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση της μεταπολίτευσης”. Προφανώς θέλει να υπονοήσει ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ. (Ευτυχώς, πάντως που έβαλε σε εισαγωγικά τη λέξη “τρομοκρατία”).
Πώς γίνεται να θαυμάζεις το μικρό ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ της αντιπολίτευσης των ’70s και ταυτόχρονα να κλείνεις το μάτι στη μετεξέλιξή του σε κόμμα εξουσίας, δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας υπαινίσσεται σαφώς ότι ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε με το ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ του ’70 και ο σημερινός μοιάζει στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ’80, με τον ίδιον φυσικά στο ρόλο του χαρισματικού Ανδρέα.
Και για να μη μένει αμφιβολία ότι δε θα “καταντήσει” ο ΣΥΡΙΖΑ σαν το ΠΑΣΟΚ, επισημαίνει: “Το γεγονός είναι πως στον Θερμιδόρ του ΠΑΣΟΚ υπήρξαν φαινόμενα αποκέντρωσης της διαφθοράς, εκφυλισμού ιδεών και ανθρώπων, κυνισμού και καταδολίευσης των λαϊκών διαθέσεων. Στην εποχή μάλιστα των επιγόνων, μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, τα φαινόμενα αυτά προσέλαβαν καθολικό χαρακτήρα, μέχρι να φτάσει το ΠΑΣΟΚ σ’ αυτό που είναι σήμερα. Και που καμιά σχέση δεν έχει με το τρίπτυχο της 3ης του Σεπτέμβρη και τον ιδρυτή του”. Μετά ακολουθεί η γνωστή θεωρία για τον κακό Σημίτη…
Δεν ξέρουμε τι ακόμη πρόκειται να συμβεί στον Θερμιδόρ του ΣΥΡΙΖΑ (μια πρώτη ιδέα την έχουμε πάρει, είναι η αλήθεια), αν μείνει για καιρό στην εξουσία, αλλά μια κι ο Αλέξης Τσίπρας είναι μόνο 40 χρόνων, ό,τι συμβεί θα είναι δίχως “επιγόνους”, με τον ίδιον στο ρόλο του χαρισματικού ηγέτη. Κι αν του πήρε δυόμιση χρόνια από την άνοδό του στην εξουσία να γράψει άρθρο υπέρ της αλλαγής και του Ανδρέα Παπανδρέου, για να ανοιχτεί στη σοσιαλδημοκρατία, ποιος μπορεί να αποκλείσει στα τέσσερα χρόνια να ανακαλύψει και τα θετικά του εκσυγχρονισμού και του Σημίτη; Οι ιδέες των ανθρώπων αλλάζουν με το πέρασμα των χρόνων. Οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, οπότε όλα πρέπει να τα περιμένουμε …
Γιατί όμως ο Αλέξης, ο ηγέτης που θα μας οδηγούσε στη νέα εποχή – και λόγω ηλικίας – έγινε vintage; Γιατί καταφεύγει στα ’70s και στα ’80s πότε υποσχόμενος νέους διορισμούς στο Δημόσιο και πότε εκφράζοντας το θαυμασμό του για τον Ανδρέα; Όπως εξηγεί πολύ σωστά η ψυχολογία, το vintage, η καταφυγή στο παλιό, είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να αποφύγεις την πραγματικότητα, να μην αναμετρηθείς με το καινούργιο που φοβάσαι…
Και κάτι τελευταίο, αλλά ίσως το πιο σημαντικό, γιατί με αυτό κλείνει το άρθρο του ο πρωθυπουργός: “Ο φόβος είναι μην τυχόν και επανέλθουν στο προσκήνιο και στην επικαιρότητα των λαϊκών αγώνων τα μεγάλα και διαρκή αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας εκείνης, που θα επιτρέπει στον λαό πραγματικά να ασκεί εξουσία. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται σήμερα ως το κόμμα που έχει ξαναπιάσει το νήμα αυτών των στόχων (σ.σ του Ανδρέα και του ΠΑΣΟΚ), τότε η κατηγορία γίνεται δεκτή. Και με υπερηφάνεια”.
Σε αυτό το τελευταίο καλό είναι να καθησυχάσει κάποιος τον υπερήφανο Πρωθυπουργό. Κανένας τέτοιος φόβος δεν υπαρχει, οπότε και καμιά κατηγορία: Η εθνική ανεξαρτησία θέλει χρόνια να ανακτηθεί, αφού άλλωστε ο ιδιος υπέγραψε την εκχώρηση του εθνικού πλούτου στο υπέρταμείο για 99 χρόνια. Μη φοβού, λοιπόν!
Πηγή: zoomnews