Και ξαφνικά «ανακάλυψαν» τους φορολογικούς παραδείσους. Καλό αυτό, αλλά λιγάκι καθυστερημένο και κυρίως αφόρητα υποκριτικό.
Γιατί, ποιος δεν τους γνώριζε τους παραδείσους αυτούς, εδώ και πολλές
δεκαετίες;
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, είχα μεταφράσει και σχολιάσει για τις εκδόσεις Εστία, ένα βιβλίο του τολμηρού προοδευτικού
Ελβετού καθηγητή και πολιτικού, Ζαν Ζιγκλέρ. Τίτλος, που τα λέει όλα:
«Η Ελβετία ξεπλένει καλύτερα». Ο Ζιγκλέρ αποκάλυπτε στο βιβλίο αυτό το σύστημα που επέτρεπε στις τράπεζες αυτής της ευρωπαϊκής χώρας, να υποδέχεται και να προστατεύει το βρόμικο χρήμα. Αυτό που προέρχεται από την εμπορία ναρκωτικών και γυναικών, το παράνομο εμπόριο όπλων, τη φοροκλοπή και τη φοροαποφυγή των «ποσοστών» που εξασφαλίζουν από τις μεγάλες εταιρείες που αναλαμβάνουν έργα και πωλήσεις κάθε λογής συστημάτων σκοτεινοί μεσάζοντες και πιο σκοτεινοί ακόμα πολιτικοί και ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί. Συχνά, ως προς τις εταιρείες, με τη διακριτική ανοχή ή κάλυψη των κυβερνητικών αρχών της χώρας τους , π.χ., της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Επισημάνθηκε από μερικές εφημερίδες εδώ και αλλού η έκδοση αυτή, αλλά κανένας υπεύθυνος δεν ανέλαβε την «απαραίτητη συνέχεια». Με εξαίρεση (σημαντική) τις συντονισμένες πιέσεις Ευρωπαίων και Αμερικανών για να αλλάξει η ελβετική νομοθεσία για το απόλυτο ως πρόσφατα τραπεζικό μυστικό: Από το 2009, η Ελβετία δέχεται την άρση του όταν το ζητούν αρμόδιες δικαστικές αρχές. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό από τότε: Οι περισσότεροι «ύποπτοι» λογαριασμοί, όπως οι λογαριασμοί του γάλλου τέως υπουργού, Ζερόμ Καουζάκ, μεταφέρθηκαν σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, όπως η Σιγκαπούρη.
Με ή χωρίς τον υπέροχο Ζιγκλέρ (προσωπικά είχα φοβηθεί ότι κάποια
μαφία θα τον δολοφονούσε…), γνωρίζαμε ότι εδώ και δεκαετίες επίσης μια άλλη «πλατφόρμα» διακίνησης και εξασφάλισης μαύρου χρήματος, είναι το Λουξεμβούργο -που συνέδεε μάλιστα ορισμένα δυτικά ΚΚ με το Ανατολικό Βερολίνο- το Λιχνενστάιν, η Κυπριακή Δημοκρατία κυρίως για τους Ρώσους, η Μάλτα. Και τόσα εξωτικά νησιά της Καραϊβικής, που ελέγχονται -για φαντάσου- από τη Μεγάλη Βρετανία. Αυτά «αποκάλυψε» εν μέρει η περίφημη παγκόσμια έρευνα δεκάδων δημοσιογράφων. Κατάφερε να βρει τα ηλεκτρονικά «χαρτιά» ορισμένων
τραπεζών, αρκετά ονόματα μεγάλων ιδρυμάτων, όπως η BNP, που συντηρούν εκεί παραρτήματα για τους καλούς πελάτες τους και μερικούς καταλόγους «επενδυτών». Καλό αυτό. Αλλά ποιός δεν γνώριζε ότι κάθε «αξιοπρεπής» κεφαλαιούχος έχει λογαριασμούς σε αυτά ή άλλα βολικά και φιλόξενα νησάκια;
Το ουσιαστικό ερώτημα όμως δεν έχει ως τώρα καν θιχθεί: Ποιοι
προστατεύουν αυτούς τους «παραδείσους» που καταγγέλλονται εδώ και δεκαετίες, ακόμα και από τον ΟΟΣΑ και άλλους διεθνείς οργανισμούς, και με μια μικρή βενζινάκατο μπορούν να «συνετιστούν»; Γιατί χωρίς την προστασία που τους προσφέρει, όπως στις εκδιδόμενες, το σύστημα κάλυψης του εγκληματικού χρήματος από τις «εταιρείες τους», θα είχαν τελειώσει από την αρχή.
Και αυτή είναι η μεγάλη υποκρισία. Αναγκάστηκε να υποκύψει η Ελβετία και τώρα αρχίζει να υποκύπτει το Λουξεμβούργο, περιορίζοντας το τραπεζικό μυστικό. Αλλά δεν απειλεί τίποτε τους εξωτερικούς
παραδείσους που είναι πια σε μεγάλο βαθμό το αίτιο της τεράστιας
χρηματοπιστωτικής κρίσης που γονατίζει τόσες χώρες – και εμάς. Κατά τα άλλα, εμείς μεν «διασκεδάζουμε» στην πλάτη των θεσμών με τη λίστα
Λαγκάρντ, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Κασιδιάρη… Και μαζί μας
«διασκεδάζουν» τόσοι άλλοι, σε όλη την Ευρώπη, με τα ανάλογα.