No future. Σήμερα φαίνεται ακόμη πιο αληθινό και δίκαιο το σύνθημα που κραύγαζαν τη δεκαετία του 1970 οι punks, ένα κίνημα που γεννήθηκε μέσα στη νεολαία της εργατικής τάξης μιας χώρας που δεν είχε απλά μαστιγωθεί από την αποβιομηχάνιση και την ανεργία αλλά που βρισκόταν ξαφνικά χωρίς ελπίδα, χωρίς επιλογή και χωρίς μέλλον.
No future για εμάς και τα παιδιά μας, είναι αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η κρίση ομοιοκαταληκτεί σε τρία Α. Ανεργία: πάνω από 25 εκατομμύρια στην Ευρώπη, τα 10 προστέθηκαν μετά από το 2008, 1,5 εκατομμύριο στην Ελλάδα, το 1 ο απολογισμός της κρίσης. Ανισότητα και φτώχεια: Στα χρόνια της κρίσης το 1% των πιο πλούσιων έγιναν ακόμη πλουσιότεροι ενώ 65 εκατομμύρια ευρωπαίοι πολίτες (1,5 εκατομ. στην Ελλάδα) ζουν σε οικογένειες που δεν δουλεύει κανένας και 125 εκατομμύρια (4 στην Ελλάδα) σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές απαριθμούν οι φτωχοί και οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, αυτοί που δεν μπορούν, δηλαδή, να συμμετέχουν με αξιοπρέπεια στην κοινωνική ζωή γιατί τους λείπουν τα στοιχειώδη της καθημερινής διαβίωσης. Ανασφάλεια: Για 30 εκατομμύρια ευρωπαίους πολίτες (600 χιλιάδες στην Ελλάδα) το εισόδημα από την εργασία τους δεν επαρκεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη στις οικογένειές τους, αυτοί είναι οι «εργαζόμενοι φτωχοί». 45 εκατομμύρια, ο 1 στους τέσσερις, απασχολούνται μερικές ώρες ή ημέρες την εβδομάδα ενώ για 35 εκατομμύρια η εργασία είναι προσωρινή. Το 50% των νέων στην Ευρώπη εργάζονται με ένα προσωρινό συμβόλαιο. Η πιο εκπαιδευμένη γενιά που υπήρξε ποτέ στην Ευρώπη και στη χώρα μας, μαστίζεται όχι μόνο από πρωτοφανή επίπεδα ανεργίας αλλά και μια πρωτόγνωρη επαγγελματική υποβάθμιση. Τα πτυχία δεν προστατεύουν πλέον και δεν εγγυώνται την πρόσβαση σε αξιοπρεπείς και αντάξιες με τα προσόντα δουλειές. Η εργασία και η εκπαίδευση δεν αποτελούν πλέον τα ασφαλή οχήματα για αξιοπρεπή διαβίωση και κοινωνική πρόοδο. Η τομή ανάμεσα στους δυο κόσμους της Ευρώπης είναι απίστευτη, το κοινωνικό ρήγμα βαθαίνει και διευρύνεται.
Η χώρα μας ζει μέσα στο φόβο που πηγάζει από την κρίση και την αμφιβολία για το αν η καταστροφή μπορεί να γίνει δημιουργική. Η κοινωνία έχει πειστεί ότι οι νέοι δεν μπορεί να ελπίζουν ότι θα ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους. Πολλοί βλέπουν την οικονομική και κοινωνική προκοπή ως ένα ψέμα και τη δημοκρατική πρόοδο ως μια απάτη. Ο φόβος είναι ο καλύτερος σύμμαχος της συντήρησης γιατί τρέφει τους κοινωνικούς και ατομικούς εγωισμούς. Η πίστη στη πρόοδο τείνει να εκμηδενιστεί και πολλοί αρνούνται να δουν τον παραλογισμό των νεοφασισμών.
Η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας, ωστόσο, θέλει η χώρα να παραμείνει μέλος όχι απλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, αλλά του ευρωπαϊκού κοινωνικού προτύπου και κεκτημένου, της Ευρώπης ως σύστημα δημόσιας ζωής, αυτό που ήθελαν οι θεμελιωτές της ευρωπαϊκής ιδέας, μια ενωμένη, κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη. Η πεμπτουσία του ευρωπαϊκού προτύπου έγκειται ακριβώς στην προϋπόθεση ότι η Ευρώπη μπορεί να υπάρξει μόνο ως δημοκρατική και κοινωνική ένωση. Θεμελιώνεται στην δέσμευση ότι η οικονομική πολιτική έχει ως κέντρο τον άνθρωπο, μια αξιοπρεπή ζωή για τον εργαζόμενο και την οικογένειά του, ένα σπίτι που μπορείς να το πληρώσεις, μια ασφαλή σύνταξη που σου επιτρέπει να ζεις με αξιοπρέπεια μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς, ένα σύστημα υγείας που σε στηρίζει στις δύσκολες ώρες, την βάσιμη ελπίδα ότι τα παιδιά μας θα έχουν δίκαιες ευκαιρίες να ζήσουν καλύτερα αν προσπαθήσουν αρκετά, την προοπτική για πρόοδο και προκοπή στις πιο αδύναμες και φτωχές οικογένειες.
Η ευρωπαϊκή αντίληψη περί δημοκρατίας δεν εξαντλείται στην εξασφάλιση των τυπικών ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων και στη διενέργεια εκλογών σε τακτά χρονικά διαστήματα. Η πλήρης ιδιότητα του ευρωπαίου πολίτη δεν εξαντλείται στο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, αλλά προϋποθέτει τόσο την δυνατότητα συμμετοχής με αξιοπρέπεια στην κοινωνική ζωή κυρίως μέσω της εργασίας του, την υπόσχεση ότι οι νέοι θα ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους και την αποφυγή της κοινωνικής υποβάθμισης και εξαθλίωσης. Με άλλα λόγια, η ιδέα της Ευρώπης σημαίνει ότι τα πολιτικά δικαιώματα αποκτούν δημοκρατικό περιεχόμενο μόνο όταν βασίζονται σε κοινωνικά δικαιώματα. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της σημερινής Ευρώπης δεν αγνοούν μόνο την πρωταρχική σημασία των κοινωνικών δικαιωμάτων, αντιπαρέρχονται το δημοκρατικό τους νόημα, ωθώντας έτσι τους νεοφασισμούς. Η ανεργία, η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η υποβάθμιση της αξιοπρέπειας και πάνω από όλα ο φόβος και η έλλειψη προοπτικής αποτελούν το μέτρο του δημοκρατικού ελλείμματος σε ολόκληρη την ήπειρο.
Πιστεύω ακράδαντα ότι μια οικονομική πολιτική με κέντρο τον άνθρωπο, τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, την μικρή και μεσαία τάξη, αφορά στην ουσία το δημοκρατικό περιεχόμενο του κοινωνικού κράτους.
.
Δημοσιεύτηκε στο www.thetoc.gr
.