Ο πρωθυπουργός στην ΔΕΘ, σε μια απόπειρα κυβερνητικής ανασύνταξης, επιχείρησε να αλλάξει την ατζέντα με αιχμή την οικονομία και οριοθετώντας πολιτικά, σχέσεις, διλήμματα και προοπτικές.

Αυτό που έκανε εντύπωση, ήταν η προσπάθεια του Κ. Μητσοτάκη να επαναδιατυπώσει την ανάγκη να συνεχιστεί με σταθερή συνοχή, η μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμμαχία, που τού έδωσε τη νίκη στις εκλογές του 2019. Η διατύπωση αυτή έγινε με κοινωνικοπολιτικούς όρους, ως ευρωπαϊκή, ορθολογική, αναπτυξιακή και αντιδιχαστική συμμαχία πράξης και αποτελέσματος, αλλά και με την συμβατική κομματική ορολογία, ως παραταξιακή συμμαχία που εκτείνεται «από τη δεξιά μέχρι το κέντρο και την κεντροαριστερά».

Πράγματι, η νεοδημοκρατική διακυβέρνηση και η όποια προοπτική της, έχει ως θεμελιακή βάση την κεντροδεξιά συμμαχία.Τι είναι όμως αυτό, που έκανε τον πρωθυπουργό να επιβεβαιώσει με έντονο τρόπο, την πολιτική του επιμονή σ’ αυτή; Πολλοί ήδη έχουν υποστηρίξει, όχι εσφαλμένα, ότι η ατυχής επιλογή Αποστολάκη σε συνδυασμό με την απομάκρυνση Χρυσοχοϊδη και την ταυτόχρονη υπουργοποίηση Πλεύρη, πιθανότατα δημιούργησε σοβαρή ρωγμή στην κεντρώα συνιστώσα της ΝΔ και γι’ αυτό έσπευσε να καθυσυχάσει το αντίστοιχο κοινωνικοπολιτικά ακροατήριο του.

Σαφώς και οι επιλογές προσώπων ασκούν σοβαρή επίδραση στο πολιτικό σκηνικό, ιδιαίτερα στο επίπεδο των πολιτικών συμβολισμών, όμως υπάρχει και μια πιο πολύπλοκη και βαθύτερη διάσταση. Ας πούμε, μεγαλύτερη ζημιά έκανε ο ανασχηματισμός στην ηγετική, επιτελική και αποτελεσματική εικόνα της κυβέρνησης, παρά στην αμφισβήτηση του κεντροδεξιού χαρακτήρα της. Αυτός κινδυνεύει, όχι τόσο από τις ανακατανομές ρόλων και προσώπων, αναγκαίες σε κάποιες περιπτώσεις, όσο από τις αστοχίες συντονισμού, σύνθεσης και εφαρμογής της αναπόφευκτης διπλής κυβερνητικής πολιτικής: των μεταρρυθμιστικών τομών (εργασιακό, ασφαλιστικό, παιδεία, δημόσια διοίκηση, δικαιοσύνη, φορολογία), σε συνδυασμό με την αποτελεσματική διαχείριση οξυμμένων κρίσεων (πανδημία, ασφάλεια, ακρίβεια και κλιματικά φαινόμενα).

Συνεπώς, το μεγάλο ερώτημα της επόμενης φάσης για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, είναι αν θα υπάρξει ικανότητα διαχείρισης σύνθετων πολιτικών ζητημάτων, που θα αποτυπώνονται στο μείγμα των κεντροδεξιών πολιτικών ή θα υπάρξουν σπασμωδικές κινήσεις που θα επιχειρούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τής μίας ή της άλλης πλευράς, όπως αυτές που παρατηρούνται τελευταία. Τα σημάδια μεταρρυθμιστικής υστέρησης είναι εμφανή και η δηλωμένη, προσφάτως, από κυβερνητικά στελέχη διάθεση, «να τα έχουμε καλά με όλους, χωρίς συγκρούσεις», προκαλούν δικαιολογημένο προβληματισμό. Εκεί, όμως, θα κριθεί η πολιτική αντοχή της κρίσιμης κεντροδεξιάς συμμαχίας, η οποία μετριέται πρωτίστως από το εάν γίνεται αποδεκτή η ουσία της από τους πολίτες και δευτερευόντως από τις πολιτικές ταυτότητες των υπουργών.

Από την εικαζόμενη απειλή της κεντρώας διεισδυτικότητας των κομμάτων της αντιπολίτευσης, οι κίνδυνοι για την κυβέρνηση είναι λιγότεροι. Και αυτό γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ακόμα βαθιά εσωτερική διαφωνία για το αν θα πρέπει να παρέμβει ενεργητικά στον κεντρώο χώρο, για δε την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, η έννοια του κεντρώου χώρου συνδέεται με παρωχημένες αντιδεξιές αντιλήψεις.

Το συμπέρασμα είναι, ότι η διασφάλιση και διεύρυνση της κεντροδεξιάς συμπόρευσης, αποτελεί το συνεχιζόμενο στοίχημα της πολιτικής. ‘Οπως η επιλογή του Κ. Μητσοτάκη να εκφράσει, με κάποιο τρόπο, τα αιτήματα του πολιτικού και κοινωνικού κέντρου, οδήγησε στην πολιτική αλλαγή του 2019, έτσι και η επιτυχής και σήμερα υλοποίησή τους, αποτελεί το βασικό κλειδί για μια νέα κυβερνητική θητεία.