Κηδέψαμε το μεσημέρι στον Ασπρόπυργο τον άνθρωπο με τον οποίο μοιραστήκαμε τα καλύτερά μας χρόνια, τα χρόνια της αθωώτητας και της… επανάστασης!
Ήταν στις δεκαετίες του ?70 και του ?80. Τότε που οργώναμε την Αττική στήνοντας οργανώσεις του Κόμματος, μοιράζοντας… υλικό στα εργοστάσια, κολλώντας αφίσσες στις μάντρες, διαδηλώνοντας για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου.
Ήταν τότε που… αλλάζαμε τον κόσμο με μια δρασκελιά!
«Εκ της ευάνδρου Γορτυνίας ορμώμενος», όπως του άρεσε να λέει – πόσο αξέχαστη ήταν η Πασχαλιά που περάσαμε στο χωριό του, το Βαλτετσινίκο – έμελε να περάσει τη ζωή του στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή της Ελλάδας, την Παραλία Ασπροπύργου, να μεγαλώσει και να ζήσει ταυτισμένος με τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τη φτώχια της γειτονιάς του.
Σπούδαζε στη Νομική σχολή τη μέρα και δούλευε στο εργοστάσιο «Χάλυψ» νυχτερινή βάρδια, για να τα βγάλει πέρα. Ακόμα και για να παντρευτεί τη Λεμονιά του, ζήτησε μερικές ώρες άδεια από τον υπεύθυνο της βάρδιας και γύρισε, μετά το γάμο, πάλι στο τσιμεντάδικο!
Απλότητα, θέληση, γνώση και ανθρωπιά. Η καλύτερη επιλογή για Δήμαρχο, που οι κάτοικοι του Ασπρόπυργου δεν δίστασαν να κάνουν – και μάλιστα δυό φορές – βάζοντας στην άκρη τα κομματικά, σε μια περίοδο και σε μια πόλη που δεν ήταν κι εύκολο…
Αξέχαστη εκείνη η πρώτη προεκλογική εκστρατεία. Αλωνιζαμε ολόκληρη την περιοχή, απ? το πρωί ως το βράδυ, ουρλιάζοντας με τις ντουντούκες: Ψηφίστε για Δήμαρχο τον αγωνιστή Κώστα Παπαπολυχρονίου! Μας… συμμάζευε ευγενικά: Βρε παιδιά, μη φωνάζετε συνέχεια τ? όνομά μου, αφήστε τον κόσμο να κοιμηθεί και λίγο, δεν θα μας ψηφίσει κανένας… Ακόμα και το βραδυ της εκλογής, μέσα στον πανζουρλισμό, δεν έχασε το χιούμορ του. Γνωρίζοντας ότι ήμουν πάντα έτοιμος, για… κάθε περίπτωση, με ένα… χαιρετισμό θριάμβου και ένα… ευχαριστήριο στους πολίτες που μας τίμησαν με τη ψήφο τους, μου είπε στο αυτί: Πρόσεξε να μην τα μπερδέψεις, γραμματέα. Να πούμε την ομιλία της νίκης!
Υπήρξε ένας αξέχαστος Δήμαρχος, ο πρώτος που νοιάστηκε, όχι μόνο για την πόλη, αλλά και για να κάνει πιο ανθρώπινη τη ζωή στους γύρω οικισμούς – ποντιακούς, προσφυγικούς, ρομά – που ζούσαν αφημένοι στην τύχη τους, μες? τις λάσπες…
Ακολουθώντας το φέρετρο περάσαμε μπροστά από το Δημοτικό της Παραλίας. Το κτίριο – όπως και αυτό του γυμνασίου, λίγο παρακάτω – αποκτήθηκε επί της δημαρχίας του, ήταν κάτι σαν έργο ζωής γι αυτόν και για την περιοχή. Οι μικροί μαθητές, σιωπηλά παρατεταγμένοι, πέρναγαν τα χεράκια τους ανάμεσα στα κάγκελα και τα κουνούσαν αποχαιρετώντας τον.
Το τελευταίο γλυκό αντίο μιας ζωής που τίμησε όσο λίγοι…
Σ? ευχαριστούμε σύντροφε Κώστα!
Γιατί μας τίμησες με τη φιλία σου, γιατί μας έδωσες τη χαρά να ζήσουμε, να μάθουμε και ν? αγωνιστούμε μαζί σου.
Να κυνηγήσουμε μαζί σου το πιο όμορφο… απατηλό μας όνειρο!