Στις προσεχείς εκλογές πρέπει να γίνει εκμετάλλευση του χρόνου ώστε οι υποψήφιες πολιτικές δυνάμεις να συνειδητοποιήσουν τι είναι ένας σωστός μπούσουλας για την κατεύθυνση της χώρας. Δηλαδή να μην επικρατήσει το δίλημμα, μνημόνιο-αντιμνημόνιο αλλά πως θα σχεδιασθεί ένας οδικός χάρτης για την ανάκαμψη τις χώρας σε όλους τους κρίσιμους τομείς. Ήδη, αρχίσαν δειλά-δειλά οι πρώτες προεκλογικές παροχολογίες. Ακούγονται «σχεδιασμοί για παράλληλα οικονομικά προγράμματα για να μετριασθούν οι επιπτώσεις των μνημονίων» ενώ ταυτόχρονα γίνεται μια προσπάθεια για δημιουργία συνθηκών πόλωσης αναμεσά στους δυο κύριους μονομάχους.
Φοβάμαι πως στο πλαίσιο της προεκλογικής μάχης θα απουσιάζει η οποία προσπάθεια για σχεδιασμό της σταθεροποίησης της οικονομίας, βελτίωσης συνθηκών για δημιουργία νέων επενδύσεων και θέσεων εργασίας ιδίως στον ιδιωτικό τομέα. Και αν δεν γίνει αυτό, ας πει ο κ. Σκουρλέτης κάτι για τον τρόπο επίλυσης του προβλήματος που δημιούργησε στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Τουλάχιστον να μην θρηνήσουμε νέες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Δεν κάνουμε σαμποτάζ στην προηγουμένη επτάμηνης διάρκειας κυβέρνηση αλλά καλόπιστη κριτική. Τον ενθαρρύνουμε να κάνει κάτι για να μην χάσει ψήφους από αυτή την υπόθεση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Λοιπόν, θα ακούσω (ακούμε) τους προεκλογικούς λόγους των πρωταγωνιστών των εκλογών αυτών, και θα βαθμολογώ αρνητικά όσες εξαγγελίες απευθύνονται σε ειδικές μερίδες του εκλογικού σώματος ενώ ταυτόχρονα δυναμιτίζουν την οικονομία. Θα βαθμολογούμε θετικά όταν οι υποσχέσεις είναι επαρκώς κοστολογημένες, και όταν επίσης έχουμε εξαγγελίες που στοχεύουν σε μεταρρυθμίσεις (που είναι γνωστό ήδη ότι πρέπει να γίνουν) οι οποίες θα συναντήσουν αντιδράσεις γνωστών συμφερόντων.
Στο τέλος της ημέρας, οι εξαγγελίες θα πρέπει να είναι συμβατές με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας και να ενισχύουν την αξιοπιστία της στο διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι.
Τέλος, ας δούμε και το θέμα της αξιοποίησης της δημοσίας περιουσίας μέσω αποκρατικοποιήσεων η συμπράξεων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Έχουμε ήδη θετικά παραδείγματα (για όσους δεν ξεχνούν) από τις αποκρατικοποιήσεις ΟΤΕ, Ολυμπιακής κλπ. Αισθάνεται κάνεις υπερήφανος για την Ολυμπιακή όταν ήταν μια μαύρη τρυπά για την Ελληνική οικονομία η για τον ΟΤΕ επιώ των ημερών του Ντόμπρα;
Τέλος, τι θα πάθουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα αν κάνουν μετεκλογικές συνεργασίες για σχηματισμό μιας σταθερής κυβέρνησης; Αν το κάνουν, τότε ο κάθε βουλευτής δεν θα είναι έρμαιο των μικροσυμφερόντων της εκλογικής του περιφέρειας διότι οι αποφάσεις θα παίρνονται στη Βουλή με μεγάλη πλειοψηφία. Αν οι αποφάσεις παίρνονται με περισσότερες από 200 ψήφους, τότε προφανώς θα είναι «politically correct». Καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορεί να κυβερνήσει με μια πλειοψηφία 151- 155 ψήφους σε ορίζοντα τετραετίας.
Υπονοώ, πως το καλύτερο είναι να υπάρξει ένας μεγάλος κοινοβουλευτικός συνασπισμός, αλλά αν είναι να γίνει αυτό, καλυτέρα να καλλιεργηθεί το κλίμα προεκλογικά, ώστε ο ΛΑΕ, ΚΚΕ, ΧΑ να μην λένε μετρά ότι η μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι προϊόν προδοσίας, εξαγοράς από Μερκελ κλπ.
Γι’ αυτό, η πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να κρατηθεί σε λογικά επίπεδα….
Επανερχόμενος στο ερώτημα «γιατί γίνονται οι εκλογές», παραθέτω εάν κατάλογο στόχων:
- Nα σχηματισθεί μια κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας
- Να υπάρξουν όλοι οι σχεδιασμοί για να αξιοποιηθεί το ΕΣΠΑ. Αυτό θα είναι εάν ακόμα ανάχωμα εναντίον της ανεργίας και μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη η τουλάχιστον στον περιορισμό της ύφεσης.
- Να υπάρχει όλη αυτή η προσπάθεια της ψήφισης των εφαρμοστήκαν νομών της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου με το ESM.
- Nα εμφανισθεί η χωρά ενωμένη έναντι των εταίρων στην διεκδίκηση της διευθέτησης του χρέους.
- Να υπάρξει μια «σύνθεση» μεταξύ των προεκλογικών προγραμματικών θέσεων των κομμάτων που τελικά θα συνεργασθούν στη δημιουργία ενός μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού. Για να γίνει αυτό, δεν πρέπει τα εξαγγελλόμενα προεκλογικά προγράμματα να είναι τελείως ασύμβατα, και θα πρέπει οι αρχηγοί να «κόψουν» τις οξείες γωνίες σε αυτά ώστε να μην δυσκολεύονται στις μετεκλογικές διαπραγματεύσεις για σχηματισμό κυβέρνησης.
- Nα υπάρξει σχεδίαση και δράση για απαγκίστρωση από την ύφεση που επανήλθε σαν αποτέλεσμα της τελευταίας επτάμηνης διακυβέρνησης και ειδικά εξαιτίας των κεφαλαιακών ελέγχων.
- Να συζητήσουν επαρκώς όλα τα θέματα που δεν εντάσσονται άμεσα στο τρίτο μνημόνιο, και να προτείνουν εύλογες λύσεις, όπως στο μεταναστευτικό, το θέμα της δημοσίας υγείας κ.α.
Τέλος, παραθέτω εάν κείμενο από μια ανάρτηση της Άννας Δίαμαντοπουλου στο Facebook με σχόλια από τον Ιωακείμ Γρυσπολακη:
Η σωτηρία της χώρας, χρειάζεται, «Μία απελευθερωτική από τις παρωπίδες ανακωχή για δύο χρόνια, ώστε η χώρα να ξαναμπεί σε τροχιά ανάπτυξης και να υπάρξει ύστερα η δυνατότητα πολιτικών διαφοροποιήσεων και εναλλακτικών προγραμμάτων, αφού η χώρα σταθεροποιηθεί και αναπνεύσει πάλι ασφαλής». Για να συμβεί αυτό, όπως λέει ο Ι. Γρυσπολακη, θα πρέπει οι πολιτικοί αρχηγοί να παραμερίσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες, να σταματήσουν την υποτίμηση του αντιπάλου και να υπάρξει ένας δυνατός τρίτος πόλος, που θα συνδράμει στην προσπάθεια συγκρότησης της Εθνικής Ελλάδος ως κυβέρνηση της χώρας για τα επόμενα χρόνια.
Έχοντας θέσει τους παραπάνω στόχους, μπορεί οι πολίτες να προσθέσουν και άλλους που λείπουν από τον κατάλογο αυτό, και να διερωτηθούμε αν χωρίς την συναίνεση σε ευρύτατο πολιτικό φάσμα, υπάρχει ελπίδα για τον τόπο.