1. Γιατί δεν απευθύνομαι στην Πολιτική για να βρω πρότυπα ηθικής και ιδεολογικής συνέπειας. Αυτό τον μύθο το εγκατέλειψα προ πολλού και με ανησυχεί το μέρος του κοινού που είναι ακόμα προσκολλημένο σε αυτόν. Η ιδεολογική προσέγγιση πάσχει από έλλειψη διαψευσιμότητας. Όπως και να έρθουν τα πράγματα οι βασικές μας οι αρχές επαληθεύονται! Αν γίνουν όπως προβλέψαμε διεκδικούμε χειροκρότημα, αν έρθουν ανάποδα φταίνε οι άλλοι που μας αμφισβητήσανε. Νισάφι πια, η χώρα είναι στο σφυρί και εκτός του κ. Βενιζέλου κανείς δεν παραδέχεται σφάλματα. Στην καλλίτερη περίπτωση ή τα ρίχνουν στην προηγούμενη κυβέρνηση, ή (υπαινικτικά) στους προκατόχους τους στην ηγεσία των κομμάτων τους. Οι ίδιοι οι αυτόχειρες όμως λάδι. Ο κ. Βενιζέλος τόλμησε να ζητήσει συγνώμη. Ακόμα κι αν το θεωρείτε υποκριτικό, είναι μια πρώτη στην Ελληνική πολιτική σκηνή από πολιτικό εν ενεργεία. Σίγουρα σαν πολιτικός διαμορφώθηκε στο πανηγύρι της μεταπολίτευσης και έχει κάνει τα λάθη του. Η εμπλοκή του όμως στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους έδρασε σαν καθαρτήριο πυρ. Αν μη τι άλλο κατάλαβε πόσο διαφορετική φαίνεται η Ελλάδα απ έξω σε σχέση με την εικόνα που στοιχειοθετούν τα φίλτρα του νεοελληνικού ναρκισσισμού. Ο κ. Βενιζέλος συνειδητοποίησε εκ των πραγμάτων την ματαιότητα του βλαχοδήμαρχου και είναι πια έτοιμος να ασκήσει realpolitiκ.
2. Ο κ. Σαμαράς είχε αρκετά δίκιο στους ενδοιασμούς του σχετικά με τον υφεσιακό χαρακτήρα του πρώτου μνημονίου. Η αρχική τακτική του προσέγγιση όμως ήταν ένα τεράστιο λάθος που εξέθεσε την αποτελεσματικότητα του πολιτικού μας συστήματός στην Ευρώπη ανεπανόρθωτα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που υπονομεύει την ένταξη της Ελλάδας στο διεθνή καταμερισμό ευθυνών και υποχρεώσεων. Η στάση του στο Μακεδονικό κόστισε ακριβά στην χώρα μας. Μα θα μου πείτε πέρασε καιρός από τότε. Δυστυχώς όμως ο κ. Σαμαράς είναι δέσμιος ενός ιστορικού παραδείγματος, και ίσως αυτό είναι και η μόνη του πολιτική ουσία: “Είμαστε Έθνος Ανάδελφο”. Δικαίωμά του να το πιστεύει, εμένα όμως με τρομάζει. Η έμφαση που έδωσε στην νέα διδασκαλία της Ιστορίας, που ούτε λίγο ούτε πολύ την θεώρησε ως όργανο αφελληνισμού των νέων και ισότιμη αιτία των δεινών της χώρας, δεν με έκανε να γελάσω. Τουναντίον με ανησύχησε τρομερά. Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι και τις απόψεις κάποιων στενών του συνεργατών, είμαι σίγουρος ότι έχει προκρίνει το μοντέλο του κράτους του Ισραήλ για την Ελλάδα κι αυτό με βρίσκει κάθετα αντίθετο.
3. Η ιστορική και πολιτισμική μου σχέση με την πλειοψηφία των μελών της ΔΗΜΑΡ είναι δεδομένη. Παρακολουθώντας όμως το διάλογο που εκτυλίσσεται αναφορικά με την μετεκλογική της στάση, έχω πλέον πεισθεί ότι μάλλον έχει προκριθεί η επιλογή του ρόλου της αντιπολίτευση. Και ίσως αυτό να είναι μια σοφή επιλογή. Αν υπάρξει μια κυβέρνηση (εύχομαι συνεργασίας) που να προωθήσει τις αναγκαίες και επιβαλλόμενες από τους εταίρους μας μεταρρυθμίσεις, θα υπάρξουν έντονες κοινωνικές συγκρούσεις. Μια ισχυρή ΔΗΜΑΡ στην αντιπολίτευση θα αποτρέψει ακραίες πολώσεις στην Ελληνική κοινωνία και θα εμποδίσει το φαιοκόκκινο μέτωπο να μονοπωλήσει την κοινωνική αγανάκτηση. Εύχομαι λοιπόν στην ΔΗΜΑΡ ανεπιφύλακτα καλή επιτυχία, αλλά για μένα προέχει η φύση και η σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης.
O Δήμος Αθανασόπουλος είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Pace της Νέας Υόρκης