2ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΔΗΜΑΡ 12-15 Δεκεμβρίου 2013
Ομιλία Σταύρου Λιβαδά
Αντιλαμβάνομαι, πως είναι πολλοί αυτοί- δεν είμαι μόνον εγώ- που αναρωτιούνται: γιατί συγκλήθηκε, τώρα, αυτό το συνέδριο; Γιατί, συγκλήθηκε έκτακτα, ενώ το τακτικό συνέδριο προβλέπονταν να γίνει μετά από ενάμισυ περίπου χρόνο; Γιατί, κληθήκαμε, τόσο εσπευσμένα, με συνοπτικές, αλλά και αμφισβητούμενης δημοκρατικότητας, διαδικασίες, να συζητήσουμε θέσεις, να επιλέξουμε αντιπροσώπους, να εκλέξουμε νέα ηγεσία; Ο διατιθέμενος χρόνος, λιγότερος από ένα μήνα, δεν επέτρεπε ούτε καν έκθεση των προτάσεων- μόνο το κείμενο των θέσεων υπερέβαινε τις 100 σελίδες. Πότε, λοιπόν, και υπό ποιές συνθήκες, μπορούσε να γίνει διακίνηση των απόψεων, να κατανοηθούν οι διαφορετικές προτάσεις, να γίνει ουσιαστική συζήτηση, να εκφραστούν τα μέλη, να διαμορφωθούν συνθέσεις, να εκλεγούν σύνεδροι, που να αντιπροσωπεύουν μια πολιτικά λειτουργούσα βάση;
Είναι, αλήθεια, βέβαια, πως το βάρος αυτών των ερωτημάτων σχε-τικοποιείται, όταν αυτή η προσυνεδριακή διαδικασία, του τύπου: ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε, αποτελεί απλώς μιαν υπερβολή, στη ζωή ενός κόμματος που επιμένει να λειτουργεί, με επίφαση δη-μοκρατικοφάνειας, στην πραγματικότητα, όμως, με εσωστρεφή, κλειστοφοβική, συγκεντρωτική, εμφανώς ανεπαρκή, αλλά και αντι-δημοκρατική λειτουργία. Όταν λειτουργούμε χωρίς καταστατικό, χωρίς γραπτές αποφάσεις, χωρίς θεσμοθετημένο έλεγχο και λογο-δοσία. Όταν η ΕΕ επιτελεί επικυρωτική και διεκπεραιωτική διαδικασία των ήδη παρμένων αποφάσεων, όταν η ΚΕ αποτελεί, εν πολλοίς, τελετουργία και διαδικασία απολογισμού ήδη εκτελεσμένων πολιτικών πράξεων . Όταν οι μεγάλες και κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται, εν κρυπτώ, από ένα πολύ στενό κύκλο ανθρώπων, σε εξωθεσμικά όργανα, με άτυπες διαδικασίες, με τη συμμετοχή περιστασιακών μυστικοσυμβούλων, επιλεγμένων κατάλληλα και κατά περίπτωση. Ακολουθούμε και εμείς διαδικασίες σαν αυτές που καταγγέλλουμε πως εφαρμόζει η κυβέρνηση,τύπου πράξεων νομοθετικού περιεχομένου: οι μεγάλες αποφάσεις πρώτα λαμβάνονται και υλοποιούνται και μετά επικυρώνονται θεσμικά. Θυμηθείτε πώς μπήκαμε στην κυβέρνηση, πώς βγήκαμε από αυτήν.
Αυτή η συνοπτική «συνεδριακή» διαδικασία, αναμφίβολα ενισχύει την ηγεσία, της δίνει ευελιξία κινήσεων και μεγάλων αλλαγών «γραμμής»- γι αυτό, άλλωστε την επέβαλε. Όμως η τακτική «βλέπο-ντας και κάνοντας» δεν αποτελεί πολιτικό σχέδιο, που μπορεί μα-κροπρόθεσμα να ενθουσιάσει και να ενεργοποιήσει τα μέλη, να πεί-σει οπαδούς και να προσελκύσει ψηφοφόρους. Το διαπιστώσαμε από το περιορισμένο ενδιαφέρον που έδειξαν μέλη και φίλοι για τις προσυνεδριακές διαδικασίες, από την ισχνή παρουσία νέων προ-σώπων και νεολαίας ανάμεσά μας , το βλέπουμε στις δημοσκοπή-σεις, στη μειωμένη απήχηση που φαίνεται πως έχουμε στην κοινωνία.
Το συνέδριο είναι , ταυτόχρονα και κυρίως, μια αποτυχημένη από-πειρα να καλυφθεί το κενό στρατηγικής στο οποίο βρεθήκαμε, μετά την αποχώρησή μας από την κυβέρνηση. Το αποκαλύπτουν οι παλινωδίες και οι αντιφάσεις στις οποίες περιπέσαμε κατ/ επανάληψη αυτό το διάστημα, παίζοντας εμείς οι ίδιοι, αντιθετικούς και ασύμβατους μεταξύ τους ρόλους. Εμφανιζόμασταν πότε ως προγραμματική αντιπολίτευση, πότε ως προσβλέποντες στη μεγάλη αλλαγή, σε κυβερνητική συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, πότε ενθυμούμενοι, εκ νέου, την ανάγκη της χώρας για κυβερνητική σταθερότητα και διατυπώνοντας όρους για την επανείσοδό μας στην κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Είτε υπερηφανευόμασταν πως είμαστε πολύφερνη νύφη μεταξύ των εταίρων του μικρού δικομματισμού, αγνοώντας, όμως, πως η νύφη- «μπαλαντέρ», που έχει ως στόχο την παραμονή της στην εξουσία, είναι έκθετη σε όλες τις παθογένειες του κυβερνητισμού, της διαπλοκής και του οπορτουνισμού, Είτε, τέλος, επαναφέραμε, κατά καιρούς, στο προσκήνιο την πρόταση για τον 3ο πόλο, ο οποίος όμως , το βλέπετε, βρίσκει περιορισμένους αποδέκτες, στα αζήτητα υπό-λοιπα του ΠΑΣΟΚ και έχει ελάχιστη απήχηση στην κοινωνία.
Όλοι γνωρίζουμε πως αυτή η παλινωδία προκαλεί vertigo, δεν μπορούν να την παρακολουθήσουν οι καλόπιστοι πολίτες. Δεν υπάρχει ακροατήριο. Φοβάμαι πως το τέλος αυτής της αδιέξοδης διαδρομής, αν φτάσουμε ώς εκεί και δεν έχει επισυμβεί, εν τω μεταξύ, η αποδόμηση, το οριοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο η κρίση που ταλανίζει την πατρίδα μας έξι χρόνια, τώρα, δεν ξεπεράστηκε, παρά τα όσα αντίθετα ισχυρίζονται, καλο-προαίρετα ή υποκρύπτοντας ιδιοτέλειες, ορισμένοι. Εκκρεμούν σοβαρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, εκκρεμούν μέτρα για την ενίσχυση της κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής και πολλά άλλα, για να ξεκολλήσουμε από τον πάτο, να αποφύγουμε τα αδιέξοδα και να ανοίξουν οι προοπτικές προς μια βιώσιμη ανάπτυξη.
Είναι προφανές πως μια τέτοια πορεία επιβάλλει σταθερό ευρωπα-ϊκό προσανατολισμό, απαιτεί χρόνο και συνθήκες πολιτικής σταθερότητας. Επιπρόσθετα ένα κλίμα πολιτικής αστάθειας και εμφυλιοπολεμικής σύγκρουσης, δυσκολεύει αφάνταστα και την προσέλκυση ξένων επενδύσεων και την αποτελεσματική διαπραγμάτευση με τους δανειστές, σε όφελος της κοινωνίας. .
Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν να αγνοούν αυτή τη μείζονα ανάγκη. Ο ανταγωνισμός για την εξουσία τους ωθεί σε διαρκή πόλωση. Μ αυτή την τακτική, όμως, δυναμιτίζουν το κλίμα και θέτουν σε κίν-δυνο όλη την εύθραυστη εθνική προσπάθεια.
Μια ισχυρή δημοκρατική παράταξη, που θα συσπειρώσει όλες τις φιλοευρωπαϊκές προοδευτικές δυνάμεις, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, εί-ναι η μόνη που μπορεί να αποτρέψει αυτή την καταστροφική προο-πτική, ενώ αντίθετα μπορεί να επιβάλλει το αναγκαίο κλίμα ενότητας και σύμπνοιας, ώστε να ανακάμψει η χώρα.
Η πρωτοβουλία των «58» προτείνει ένα πλαίσιο διαλόγου και συ-μπόρευσης αυτών των δυνάμεων, χωρίς να αναιρείται η πολιτική και οργανωτική τους αυτονομία. Προτείνει ως στόχο, κοινό ψηφοδέλτιο στις ευρωεκλογές (αλλά την πρόταση αυτή τη θέτει στο διάλογο και δεν τη βάζει ως προϋπόθεση, όπως διαστρεβλώνοντας την πρόταση ισχυρίζονται ορισμένοι).
Η ιδιαίτερα θετική αποδοχή, που είχε το κείμενο των «58» σε όλη τη χώρα, η πρόσφατη μεγαλειώδης συγκέντρωση στην Αθήνα, οι πολύ πετυχημένες συγκεντρώσεις που οργάνωσαν και αυτές που προ-γραμματίζουν στο άμεσο μέλλον, αντίστοιχες πρωτοβουλίες σε πολ-λές πόλεις της χώρας, η μεγάλη απήχηση που έχει στο εκλογικό σώ-μα, όπως έδειξαν αλλεπάλληλες πρόσφατες δημοσκοπήσεις- ξε-περνάει κατα πολύ το 20%, ο αριθμός αυτών που θα ‘ταν διατεθει-μένοι να ψηφίσουν ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο- δείχνουν πως υπάρχει πολύ γόνιμο έδαφος για την «Ελιά». Διαβάστε τη διακήρυξη της Πρωτοβουλίας, το περιεχόμενο των κειμένων που έχουν γραφεί, δείτε ποιοι συγκροτούν τους «58», ποιοι συσπειρώνονται και πρωταγωνιστούν στις κατά τόπους πρωτοβουλίες και θα διαπιστώσετε ότι δεν έχει καμιά βάση ο ιδιοτελώς καλλιεργούμενος φόβος περί ανασυγκρότησης του «Πασόκ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Με όσα έχουν μεσολαβήσει στο παρελθόν, το Πασόκ δεν μπορεί να προσβλέπει, μόνο του ή μεταμφιεσμένο, στις μεγάλες μάζες της ελληνικής κοινωνίας. Η διάρρηξη των σχέσεών του μαζί τους είναι οριστική. Μάλλον, λοιπόν, ήταν ο φόβος πως το πολιτικό σχέδιο που υποστηρίζει, μπορεί να μην έχει καμιά τύχη εξαιτίας των «58», που έκανε τη Μαρία Ρεπούση να μην μπορέσει να δει, πως ο «βασιλιάς» Μπένι, με τον οποίο μας φοβερίζει, είναι γυμνός.
Συντρόφισες και σύντροφοι. Όλο το συνέδριο ασχολείται με τους «58». Δεν μπορούμε να παραβλέπουμε αυτή την πραγματικότητα, δεν επιτρέπεται να αγνοούμε την πρότασή τους για διάλογο και συμπόρευση.