Θα περίμενε κανείς ότι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η πολιτική της ηγεσία θα έχει πάρει τα αναγκαία μαθήματα από τα πέτρινα χρόνια της κρίσης, συνειδητοποιώντας τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτή. Ωστόσο, η κομματική αντιπαράθεση, επτά χρόνια μετά, μάλλον το αντίθετο μαρτυράει. Μαζί με τον κίνδυνο να πάνε χαμένες οι πρωτόγνωρες θυσίες που έκανε η κοινωνία και οι οποίες γίνονται μέχρι σήμερα αισθητές, παραμονεύει και ο εφιάλτης να βρεθούμε ξανά μπροστά σε αδιέξοδα που νομίζαμε ότι είχαμε αφήσει οριστικά πίσω μας.
Η μεγάλη πρόκληση που είχε να αντιμετωπίσει η μεταμνημονιακή Ελλάδα ήταν η αποφυγή της επιστροφής στην κανονικότητα των παθογενειών της και, αντίθετα, η μετάβαση στην κανονικότητα μιας σύγχρονης φιλελεύθερης ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Την αποστολή αυτή ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας, με τη συναίνεση της πλειοψηφίας των πολιτών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία. Δυστυχώς, τα γεγονότα που εξακολουθούν να σημαδεύουν τη θητεία της κυβέρνησης είναι απότοκα ενός σκληρού πελατειακού κράτους που αντιστέκεται πεισματικά σε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού του. Και όσο θα αντιστέκεται με επιτυχία τόσο τα τρένα θα συνεχίσουν να συγκρούονται μετωπικά, κινούμενα στην ίδια γραμμή ενώ οι απατεώνες θα συνεχίσουν να κλέβουν από τον κρατικό και τον ευρωπαϊκό κορβανά.
Η πολιτική αντιπαράθεση, εντός και εκτός του Κοινοβουλίου, εξαντλείται, στο μεγαλύτερο μέρος της, σε φραστικούς διαξιφισμούς και επικοινωνιακές ατάκες εντυπωσιασμού. Η χυδαία ρητορική των εκπροσώπων του λαϊκισμού έρχεται να συμπληρώσει το ολοένα και πιο τοξικό κλίμα, απωθητικό για τους πολίτες οι οποίοι οδηγούνται σταθερά προς την αποστασιοποίηση και την αποχή. Το κύρος των θεσμικών οργάνων της δημοκρατίας καταρρακώνεται καθημερινά ενώ, σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα, ανησυχητικό ποσοστό πολιτών, κυρίως νέων, έλκεται από τις πρακτικές των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Η έννοια της συναίνεσης, ακόμα και για τα μεγάλα εθνικά και κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα, εξακολουθεί να ταυτίζεται με την πολιτική υποχώρηση και τον ιδεολογικό συμβιβασμό. Ο αναγκαίος διάλογος δεν γίνεται στη βάση των διαφορετικών θέσεων των κομμάτων αλλά στη βάση ιδεολογικών ταμπελών που αποδείχτηκαν έωλες και επικίνδυνες στη διάρκεια της κρίσης. Η «πολιτική» συζήτηση περιστρέφεται, το τελευταίο χρονικό διάστημα, γύρω από «αναντικατάστατους» ηγέτες, επιστρέφοντες «Μεσσίες» και αναδυόμενους από την κοινωνία «αστέρες» λες και η δημοκρατία είναι προσωπική υπόθεση κάποιων «χαρισματικών» και όχι συλλογική διαδικασία.
Η επιστροφή της πολιτικής στην κομματική ατζέντα γίνεται όλο και πιο αναγκαία, όσο πλησιάζουν οι εθνικές κάλπες. Η συμμετοχή θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο οι πολίτες θα πεισθούν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα τους αφορά προσωπικά. Η επόμενη κυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα τακτικών εκβιασμών. Οι ηγεσίες των κομμάτων πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο πολιτικός διάλογος είναι ο μόνος δρόμος μέσω του οποίου μπορεί να επανέλθουν οι πολίτες στην κάλπη και να ανακοπεί η επέλαση του λαϊκισμού. Από την άποψη αυτή, το αναγγελθέν συνέδριο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι μια καλή ευκαιρία για τη διαμόρφωση μιας αμιγώς πολιτικής πλατφόρμας, στη βάση της οποίας θα κινηθεί η αξιωματική αντιπολίτευση τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 08/11/2025
Πηγή: www.tanea.gr