Ξεκινώντας τη σύνταξη του άρθρου συνειδητοποίησα πως τα τελευταία 3 χρόνια, βρέθηκα στην ίδια θέση πολλές φορές. Μπήκα δηλαδή στη διαδικασία να εκφράσω τις απόψεις μου για το μέλλον της Δημοκρατικής Παράταξης και της κεντροαριστεράς ενόψει κρίσιμων διαδικασιών (συνέδριο, εκλογές κλπ.). Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά με πριν. Σήμερα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του χώρου βρίσκεται σε ποσοστό κάτω του 5% εκλογικά, ενώ δημοσκοπηκά δεν υπερβαίνει το 3%. Αυτή η συγκυρία μας δίνει για μια ακόμη, τελευταία, φορά την ευκαιρία να καταλάβουμε ότι χωρίς ριζικές και ουσιαστικές αλλαγές ο χώρος θα καταστραφεί ολοσχερώς και αμετάκλητα. Κάτι τέτοιο θα πρέπει να μας προβληματίζει διπλά, καθώς η εξαφάνιση, η συρρίκνωση, η ασθένεια του συγκεκριμένου χώρου θα βάλει τη χώρα (όπως διαχρονικά συνέβη) σε νέες μεγάλες περιπέτειες ζωτικής σημασίας. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο στο συγκεκριμένο κομμάτι καθώς έχω αναφερθεί σε αυτό κατά το παρελθόν.
Η ουσία σήμερα συνοψίζεται σε δύο μόλις θέματα. Το πρώτο αφορά στον φορέα που θα διασώσει τη Δημοκρατική παράταξη και την κεντροαριστερά εν γένη (δομικά και οργανωτικά) και το δεύτερο στον πολιτικό-ιδεολογικό προσανατολισμό του φορέα και στο ρόλο του στην κοινωνία.
Στο επικείμενο συνέδριο του Μαΐου λοιπόν, έχουμε την μοναδική ευκαιρία, όχι να επιχειρήσουμε να λύσουμε τα υπάρχοντα προβλήματα, αλλά να απαλλαχτούμε από αυτά και να προχωρήσουμε με επιτυχία αυτή τη φορά στη γέννηση του νέου. Πώς; Με αποφασιστικότητα, λογική και τόλμη, χωρίς αγκυλώσεις που πηγάζουν από φθηνούς συναισθηματισμούς και παρελθοντολαγνεία, απαλλαγμένοι από όλες τις παθογένειες του χθες και με ορίζοντα του αύριο.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως το ΠΑΣΟΚ σαν όνομα σαν λογότυπο και σαν σύμβολο έχει συνδυασθεί από τους πολίτες με τις χειρότερες εμπειρίες. Κουβαλά μια φθορά και παρά την άψογη ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά συμπεριφορά του τα τελευταία χρόνια δεν έχει αναγνωρισθεί από τους πολίτες η καθολική και καθοριστική προσφορά του στην αντιμετώπιση της κρίσης και της επιβίωσης της χώρας. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με την προσωπολατρία σε εκφραστές του χθες και του άγνωστου, τον εσωτερικό κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση που οδήγησε στην δημιουργία πολλών «νέων» κομμάτων που τροφοδοτήθηκαν εκλογικά από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ οδήγησαν το κόμμα στη συρρίκνωση.
Ανεπιφύλακτα λοιπόν θεωρώ πως η αρχή πρέπει να γίνει με την αναστολή λειτουργίας του ΠΑΣΟΚ. Το συνέδριο θα πρέπει να αποφασίσει τη δημιουργία νέου κόμματος, με νέο όνομα, νέο σύμβολο νέο καταστατικό, νέα όργανα και νέα ηγεσία. Σ’ αυτό το σημείο έχει δημιουργηθεί μια παρεξήγηση η οποία παρά τις διευκρινίσεις παραμένει. Όταν λέμε ¨νέα πρόσωπα¨ δεν εννοούμε ηλικιακά νέα (τουλάχιστον όχι μόνο) αλλά πρόσωπα άφθαρτα που εκπροσωπούν νέες ιδέες του σήμερα. Άλλωστε έχουμε πολλά παραδείγματα προσώπων που ενώ είναι μικρής ηλικίας σκέφτονται και φέρονται σαν πολιτικάντηδες της δεκαετίας του ’70 ή του ’80. Τρανά παραδείγματα οι Τσίπρας, Σακελλαρίδης, Δούρου κλπ.. Δεν πρέπει να έχουμε τέτοια πρότυπα.
Εφόσον πραγματοποιηθεί αυτό θα πρέπει να επανακινηθούν οι διαδικασίες διεύρυνσης του νέου φορέα κι οι διερευνητικές επαφές με τα υγιή τμήματα του πολιτικού φάσματος από την μεταρρυθμιστική αριστερά έως το κέντρο και η συσπείρωσή τους υπό το νέο φορέα. Για να επιτευχθούν τα παραπάνω πρέπει να διασφαλισθεί η εσωκομματική δημοκρατία χωρίς αποκλεισμούς με διευρυμένη συμμετοχή και συλλογικότητα με αχρηστεμένους τους βαθυπράσινους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς. Στο επικείμενο συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης θα πρέπει να συμμετάσχουν όλες οι δυνάμεις του χώρου. Κόμματα, κινήσεις και πρόσωπα που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί σοσιαλδημοκράτες και μεταρρυθμιστές και δεν διατελούν μονάδες στήριξης της παρελθοντολογίας, της μετριοπάθειας, του λαϊκισμού, του κρατισμού, του οπισθοδρομικού και της συντήρησης. Ακμάζοντα χαρακτηριστικά στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΝΔ αλλά και σε μεταρρυθμιστικά, υποτίθεται κόμματα.
Στο συνέδριο λοιπόν πρέπει να συμμετάσχουν όλοι όσοι είναι έτοιμοι για την οριστική ρήξη με το παρελθόν και αντιλαμβάνονται το ιστορικό χρέος για αλλαγή μέσω ενός νέου φορέα που θα εκπροσωπεί ουσιαστικά τον εκσυγχρονισμό, τις μεταρρυθμίσεις και την Δημοκρατία και μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες του συνεδρίου, να συμβάλλουν στη συγκρότηση της νέας διευρυμένης συμμαχίας που πρέπει να είναι πιο οργανωμένη, πιο ισχυρή, πιο έτοιμη και πιο αποφασιστική ακόμη και από την Ελιά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να συγκρουστούμε με το παρελθόν και τις παθογένειές του, να συζητήσουμε και να καταλήξουμε στην ευρέως πλειοψηφούσα γραμμή, μακριά από κλακαδόρικες τακτικές, τορπιλισμούς, καπελώματα, λυκοσυμμαχίες, αυτοσκοπούς και εμμονές σε πρόσωπα. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να συνεννοηθούμε και να συνδιαμόρφώσουμε την νέα συμμαχία.
Από εκεί και ύστερα θα πρέπει να ασχοληθούμε με το σημαντικότερο στοιχείο που φαίνεται να χάσαμε (ή τουλάχιστον αυτό εκπέμπουμε) και δεν είναι άλλο από το ποιον εκπροσωπούμε. Ο νέος φορέας πρέπει να εκπροσωπεί και να εκφράζει τον μη προνομιούχο του σήμερα, δηλαδή όχι μόνο την άλλοτε μεσαία τάξη, αλλά τους νέους ανθρώπους που σήμερα είναι άνεργοι αλλά και τους ανέργους στο σύνολό τους, τους νέους πτυχιούχους που μεταναστεύουν, τους επαγγελματίες που παλεύουν με την κρίση, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους που βρίσκουν μια πρόχειρη διέξοδο στην υποαπασχόληση, οι υγιείς δημόσιοι υπάλληλοι που βιώνουν την αναξιοκρατία,
τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους νέους επιχειρηματίες, τους επιχειρηματίες που αγωνίζονται να επιβιώσουν και μάλιστα χωρίς να απολύουν εργαζόμενους. Όλους τους κοινωνικά αδικημένους. Αυτούς οφείλουμε να εκφράσουμε. Για το λόγο αυτό σημαντικό ρόλο θα παίξουν η σύσταση των προγραμματικών θέσεων και η επικοινωνία με τους πολίτες. Αμφότερες θα πρέπει να γίνουν με πραγματισμό και ειλικρίνεια, κι όχι με ψέμα, λαϊκισμό και ουτοπικές υποσχέσεις όπως μας έχει συνηθίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά και οι εκθέσεις ιδεών και η εκδικητική ρητορική της συντηρητικής Ν.Δ. αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή. Θα πρέπει να γίνει σαφές στους πολίτες ότι ο νέος φορέας πρεσβεύει την αξιοκρατία, το κοινωνικό κράτος, τη διαφάνεια, τον έλεγχο της εξουσίας, τον πραγματισμό και φυσικά τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Αυτές οι διαφοροποιήσεις του κεντρώου μεταρρυθμιστικού πόλου θα αυξήσουν τις πιθανότητες να γίνει αποδεκτός από τους πολίτες και να μετατραπεί σταδιακά σε ένα κόμμα εξουσίας έτοιμο να αναλάβει το τιμόνι της χώρας. Άλλωστε αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του νέου πολιτικού φορέα.
Για να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω αυστηρή προϋπόθεση είναι και η ανάδειξη ενός ηγέτη που θα συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα εξυπηρετήσουν τον σκοπό μας. Ένα πρόσωπο δηλαδή νέο, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, που να έχει να επιδείξει έργο, λειτούργησε διαχρονικά ενωτικά για το χώρο και στήριξε όλες τις προσπάθειες για τη διεύρυνσή του (π.χ. κίνηση58, Ελιά, Δ.Π. …). Ένα πρόσωπο άφθαρτο, με ικανότητες και κυρίως ένα πρόσωπο που δεν προέρχεται από τον στενό κομματικό μηχανισμό, αλλά από την κοινωνία με εμπειρία της πραγματικής ζωής που θα εκφράσει την πλειοψηφία των πολιτών που δεν εκπροσωπείται πολιτικά. Θεωρώ πως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τα υπερκαλύπτει ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Είναι η μοναδική πρόταση για την ηγεσία της παράταξης που μπορεί να καταφέρει όλα τα παραπάνω. Όλοι εμείς που πιστέψαμε στο όραμα της Ελιάς, στο όραμα μιας νέας διευρυμένης, δημοκρατικής και αντιπροσωπευτικής παράταξης έχουμε χρέος να στηρίξουμε τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο και να σταθούμε συμπαραστάτες του. Άλλωστε ο χώρος δεν έχει ανάγκη από τους πραγματικούς εκφραστές του τίποτα και της κωλοτούμπας, ούτε κι από πρόσωπα που δοκιμάστηκαν επί σειρά ετών τόσο στην τοπική αυτοδιοίκηση όσο και στη βουλή και δεν έχουν να παρουσιάσουν απολύτως τίποτα πέρα από το όνομα και τη φθορά τους.
Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις κι ας πάψουμε να αγνοούμε την πραγματικότητα. Αν αποτύχει το συνέδριο, δηλαδή αν δεν προχωρήσουμε στην ανασύσταση της κεντροαριστεράς, ο χώρος θα καταστραφεί κι η χώρα θα μπει σε μεγαλύτερες περιπέτειες. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία.