Κάθε τεράστιο δράμα αποτελείται από πολλές μικρές δραματικές ιστορίες. Το ίδιο συνέβη και στη χώρα μας. Η οικονομική ύφεση και συνεπακόλουθα η ύφεση σε όλους τους τομείς της ζωής μας αποτελείται από ιστορίες προσωπικής ύφεσης. Το πρώτο »αναγνωριστικό» σοκ και η αρχική επαφή μας με την κρίση πέρασε, οι πάντες έχουμε εξοικειωθεί με τις ελλείψεις και όλα τα δεινά που έχουν προκληθεί από τον οικονομικό πόλεμο. Έναν πόλεμο που μας άλλαξε συνήθειες και ως ένα βαθμό συμπεριφορά και χαρακτήρα, τουλάχιστον ως προς τον τρόπο προσέγγισης της πραγματικότητας.

Το οικονομικό αδιέξοδο φαντάζει απροσπέλαστο και το ρήγμα βαθαίνει και μοιάζει να μην έχει τέλος. Στο πλήρες αυτό αδιέξοδο -αν και είναι οξύμωρο- μας διακατέχει μια αισιοδοξία, που πηγάζει από την παρατεταμένη απόγνωση. Ως πολίτες και ως χώρα τα έχουμε χάσει όλα και πλέον δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια πτώσης και συντριβής, τότε νιώθουμε ελεύθεροι και ικανοί να επιχειρήσουμε τα πάντα εφευρίσκοντας μαγικά ραβδάκια και »σωτήρες ηγέτες». Περίεργη ελληνική ψυχή ή νεοελληνικός παραλογισμός που μας οδηγεί σε εθνική τραγωδία; Είναι εξαιρετικά εύκολο να ρίχνουμε μαζικά την πέτρα του αναθέματος στις προηγούμενες κυβερνήσεις για λανθασμένους χειρισμούς και επιλογές, παραβλέποντας οτιδήποτε θετικό έχουν κάνει για τη χώρα. Και προκειμένου να βρούμε διεξόδους, ψάχνουμε τους υπαίτιους για την τωρινή μας κατάσταση από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους και επινοούμε συμμάχους στην Ανατολή, στον ευρωπαϊκό νότο ή κυνηγάμε… το Αμερικάνικο όνειρο!

Αναμφίβολα και ευθύνονται οι προηγούμενοι πολιτικοί για την παρούσα κατάσταση της χώρας, είτε από άγνοια είτε και από δόλο ή ίδιον όφελος. Είναι εκείνοι που σήμερα συναγωνίζονται μεταξύ τους στη ρητορική δεινότητα και στις ρήσεις μάταιου εντυπωσιασμού στο κοινοβούλιο, που έχει μετατραπεί σε χώρο διεξαγωγής άγονων συγκρούσεων και δικανικών λόγων. Και η δημαγωγία φαίνεται να αποτελεί τραγικό όριο πάνω στο οποίο μοιραία ναυαγεί η νεοελληνική μας παρουσία. Στόχος δυστυχώς είναι ο αφανισμός του πολιτικού αντιπάλου, ακόμα και αν οδηγηθούμε σε εθνική καταστροφή! Η έλλειψη αιδούς, η πλησμονή της αυθάδειας και ο βερμπαλισμός ενσπείρουν πάθη και ένταση στο λαό, με αποτέλεσμα τον αδιάκοπο αλληλοσπαραγμό. Η πολιτική και πνευματική ζωή του τόπου κινείται σε χαμηλά επίπεδα, με κυρίαρχα στοιχεία το φανατισμό, τη στείρα κομματικοποίηση και το φαβοριτισμό. Η χώρα κατέρρευσε, οι άνθρωποι υποφέρουν όλο και πιο πολύ και αρκετά παιδιά στερούνται πλέον ακόμη τα απαραίτητα, ενώ η άβυσσος είναι αρκετά μεγάλη, ώστε να μας χωρέσει όλους!

Δεν υπάρχει καιρός για παλινωδίες και άγονες αντιπαραθέσεις που προκαλούν, καθώς το φασιστικό σύννεφο ανεμπόδιστα σκιάζει όλη την Ευρώπη, ενώ η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε τεράστιο υγρό τάφο προσφύγων και μεταναστών. Οι γνώμες διχάζονται, όχι στη διάγνωση, αλλά στην αιτιολογία και στη θεραπευτική αγωγή. Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου το κύμα αισιοδοξίας και ελπίδας για αλλαγή έδωσε στη χώρα μας τη νίκη στις αντιμνημονιακές δυνάμεις. Και η χώρα περίμενε την ελπίδα και επένδυσε στην πεποίθηση αυτή. Μα η ελπίδα αρνείται να μας επισκεφτεί ακόμη! Φταίνε οι παλαιότερες κυβερνήσεις και η απειρία της νεογέννητης; Φταίνε οι ξένες ισχυρές δυνάμεις, οι συντεχνίες, η φοροδιαφυγή, η γραφειοκρατία, η διαπλοκή; Φταίμε όλοι εμείς οι πολίτες, αλλά μόνο στο βαθμό ανοχής και συγκάλυψης των χρόνιων παθογενειών, γιατί βολευόμασταν και συνηθίσαμε να αρκούμαστε στις ψεύτικες υποσχέσεις. Έτσι γιατί ο ραγιαδισμός έγινε συνήθεια τραγική.

Σήμερα ψάχνουμε σωτήρες και ήρωες, όμως ιδανικοί πολιτικοί δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και ιδανικοί άνθρωποι, ούτε ασφαλώς μαγικές λύσεις. Και εκείνο που δεν έχουμε καταλάβει έιναι ότι οι ήρωες είμαστε όλοι εμείς και ο καθένας από μας ξεχωριστά, που καλούμαστε να πάρουμε την τύχη της χώρας στα χέρια μας επιλέγοντας πολιτικούς συνοδοιπόρους, όσους μπορούν και θέλουν πραγματικά και κυρίως έχουν κίνητρο μοναδικό την αγάπη για την πατρίδα.

Τα αντανακλαστικά μας φαίνεται να αλλάζουν και τώρα που είναι αδύνατο να ζούμε με τα παραμύθια είναι καιρός να καταλάβουμε ότι ήρωας είναι ο μικροσυνταξιούχος με την καθημερινή αγωνία της εξασφάλισης των φαρμάκων του. Ήρωας είναι ο γιατρός που δίνει μάχες καθημερινά για τη ζωή, ακόμη και χωρίς υλικά. Ήρωας είναι ο δάσκαλος, που θα διανύσει απόσταση πολλών χιλιομέτρων, για να πάει στο σχολείο του, με τις τραγικές ελλείψεις και αντιμέτωπος με τα ερωτηματικά στα μάτια των μαθητών του!… Ζω στην εποχή της κρίσης σημαίνει ότι έχω πλήρη επίγνωση τι συμβαίνει γύρω μας και ότι είναι επιτακτική ανάγκη να αγωνιστούμε ατομικά και συλλογικά, για να μείνουμε όρθιοι και ίσιοι σαν κάθετη γραμμή και όχι να γινόμαστε »κάλαμος υπό ανέμου σειομένη».

»Καιρός του σπείρειν καιρός του θερίζειν» για την κυβέρνηση και τα προβλήματα εθνικής τάξεως. Η χώρα χρειάζεται αναγκαστική και αυτονόητη αφύπνιση και επείγει να εφαρμοστεί σχέδιο για τη σωτηρία της χώρας, και τη διεκδίκηση των αυτονόητων για τους πολίτες. Κουβαλάμε δυσβάσταχτα φορτία, τη χρεοκοπία, τη φτώχεια, την παρακμή και μέχρι τώρα δε βλέπουμε παρά μόνο γενναίες διακηρύξεις και υποσχέσεις. Οι αποτυχίες, οι παλινδρομήσεις και τα σφάλματα πολλά, αλλά δεν πρέπει να σταματήσουμε να αναζητούμε τη θύρα εξόδου, μα με φρόνηση και ρεαλιστικό προσανατολισμό.

Η Ευρώπη ολόκληρη και εμείς οι Έλληνες έχουμε »αμαρτήσει», έχουμε διαπράξει μεγάλα σφάλματα και τώρα είναι η ώρα που στεκόμαστε αμήχανοι και φοβισμένοι απέναντι στις ευθύνες και τα αδιέξοδά μας. Μόνο που τώρα γνωρίζουμε ότι το τέλος πλησιάζει, εάν δε γίνουν ριζικές τομές παντού. Κάποτε τα ψέματα αποκαλύπτονται και τα παραμύθια τελειώνουν. Και τώρα πώς θα ζήσουμε χωρίς τα παραμύθια, που μας βαυκάλιζαν; Η τραγική μας αυτοσυνειδησία είναι εδώ.