Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι στους πολίτες επικρατεί σύγχυση σχετικά με την πανδημία και τα μέτρα στα οποία καλούνται να τηρήσουν. Μέτρα η μη τήρηση των οποίων επιφέρει νέα μέτρα κι ούτω καθεξής, μέχρις το πλήρες απαγορευτικό, το οποίο άπαντες απεύχονται, διότι ένας χρόνος πανδημίας έχει εξουθενώσει πολίτες και πολλά επαγγέλματα, συνολικά την οικονομία. Αλλά και έρχεται όλο και πιο κοντά αν δεν σοβαρευτούν όλοι.

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Οι πολίτες φέρουν βαρύτατες ευθύνες για τη μη τήρηση των μέτρων. Οι δικαιολογίες και τα προσχήματα περισσεύουν. Η αστυνόμευση, σύμφωνα με ορισμένους παρατηρητές, είναι ελλιπής παρά το γεγονός ότι καθημερινά σχεδόν δίνονται στη δημοσιότητα στοιχεία για παραβιάσεις, πρόστιμα κ.τ.λ. Σε τελευταία ανάλυση, το αποτέλεσμα το καθορίζουν οι πολίτες είτε με τη συμμόρφωση είτε με την ανυπακοή τους. Η μετάθεση ευθυνών δεν έχει κανένα νόημα και δεν εξυπηρετεί κανένα.

Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι η ευθύνη της κυβέρνησης και η αποτελεσματικότητα της κρατικής δράσης τόσο ως προς τον σχεδιασμό όσο και ως προς την εκτέλεση. Κι εδώ, μετά την καθ? όλα επιτυχημένη διαχείριση του λεγόμενου πρώτου κύματος της πανδημίας και κυριολεκτικά και συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές κι όχι μόνο χώρες με ισχυρότερα συστήματα Υγείας και καλύτερη οργάνωση, στο δεύτερο κύμα έχουν προκύψει σοβαρά λάθη, αστοχίες, καθυστερήσεις και τα συναφή. Έχουν επισημανθεί από τη σοβαρή κριτική κι έχουν επισήμως αναγνωριστεί. Αναπόφευκτα,  τα λάθη αυτά είχαν φυσικά πολλαπλό κόστος, ανθρώπινο και υλικό. Δεν αναφέρομαι στη στάση των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, διότι είναι  πραγματικά θλιβερή, αξιοθρήνητη  και ανεύθυνη με ορισμένες εξαιρέσεις από πλευράς ΚΙΝΑΛ σε ορισμένες περιπτώσεις.

Πολίτες, Κυβέρνηση και Κράτος πρέπει να κάνουν αυτά που επιβάλλεται για να μειώσουν τις επιπτώσεις της πανδημίας, να προστατεύσουν τη δημόσια υγεία και να προλειάνουν το έδαφος για καλύτερες μέρες. Είναι συνυπεύθυνοι, συλλογικά και ατομικά, με διαφορετικό μεν βαθμό ευθύνης αλλά κάθε άλλο παρά άμεμπτοι και αθώοι. Κάθε χώρα, μετά το πρώτο κύμα, όπως προέκυψε κι όπως το διαχειρίστηκαν, προσπάθησαν μετέπειτα και εξακολουθούν να προσπαθούν να βρουν κάποιο σημείο ισορροπίας μεταξύ δημόσιας υγείας και οικονομίας. Σημείο συνεχώς μετακινούμενο εκ των πραγμάτων. Κάθε σημείο, κάθε συνδυασμός μέτρων, έχει κόστος σε όλους τους τομείς. Η στάθμιση κινδύνων, κόστους και μείωσης των συνεπειών είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Διαπιστώνεται εύκολα από την κατάσταση που επικρατεί σε κάθε χώρα. Το τίμημα του ανοίγματος της οικονομίας ή της επιλεκτικής και τμηματικής λειτουργίας της καθώς και άλλων κοινωνικών δραστηριοτήτων είναι βαρύτατο, συχνά αβάσταχτο. Το «ακορντεόν» δεν είναι ελληνική πατέντα. Είναι απανταχού πολιτική επιλογή ανάγκης.

Ως προς τη διαχείριση της πανδημίας,  μολονότι η σύγκριση των στατιστικών δεδομένων κάθε χώρας σχετικά με τις απώλειες, αναλογικά, είναι μακάβρια, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι επί του παρόντος οι επιδόσεις της κυβέρνησης είναι εξαιρετικές σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της ΕΕ. Υπολείπονται μόνο σε σχέση με 2-3 σκανδιναβικές χώρες, εξαιρουμένης της Σουηδίας που βρίσκεται σε δεινή κατάσταση. Φυσικά, εκτός σύγκρισης είναι η καταστροφή στο Βέλγιο, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία κ.τ.λ. Περιττό να τονιστεί ότι οι επιδόσεις της χώρας μας αυτές είναι παρασάγγας καλύτερες και από άλλες, πάρα πολλές χώρες. Όσοι τις αμφισβητούν προσφέρουν κακή υπηρεσία στη χώρα τους. Στην κυριολεξία. Διότι, από την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό εξαρτώνται πολλά πράγματα σε πολλούς τομείς, οικονομικό, διπλωματικό κ.τ.λ.

Η πορεία του εμβολιασμού αποτελεί επίσης ευχάριστη έκπληξη ως προς τον σχεδιασμό, την οργάνωση και την αποτελεσματικότητα δημόσιων φορέων.

Γι αυτό, η επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας το τελευταίο διάστημα αδικεί τα απτά αποτελέσματα και τις σκληρές προσπάθειες, επιφέρει σύγχυση και προκαλεί λίαν προσεχώς μεγάλο και πολλαπλό κόστος, ακόμα και πολιτικό. Ποσώς ενδιαφέρει τους πολίτες εάν το Μαξίμου «ενοχλείται» (sic) από τις δημόσιες διαφωνίες των επιστημόνων που σπέρνουν το φόβο και τη σύγχυση, τις ανεύθυνες και αντιφατικές δηλώσεις υπουργών κι άλλων αναρμόδιων κυβερνητικών παραγόντων. Απαιτείται σοβαρότητα και υπευθυνότητα και φυσικά αποτελέσματα για να εξέλθει η χώρα όσο γίνεται πιο σύντομα στο ξέφωτο.

Η κυβέρνηση βγάζει μόνη της τα μάτια της. Πρέπει πάραυτα να αποκαταστήσει τα απλά, σαφή και έγκυρα μηνύματα. Τα επιστημονικά και τα κυβερνητικά, τα πολιτικά. Αρκετά έχει υπονομευθεί η εμπιστοσύνη απέναντι στους επιστήμονες, την Επιστήμη και την κυβέρνηση. Το θέμα είναι θανάσιμα κρίσιμο. Το διαπιστώνουμε ακόμα και  στην άρνηση  μεγάλου ποσοστού νοσηλευτών να εμβολιαστούν. Παρά το γεγονός ότι σοβαρότατες νομικές και ιατρικές τοποθετήσεις προτρέπουν τη λήψη μέτρων ως προς τους αρνητές, η κυβέρνηση ποιείται τη νήσσα. Οι συντεχνίες και οι συνδικαλιστές αλωνίζουν και με θρασύτητα επιρρίπτουν στην κυβέρνηση την ευθύνη για τη δική τους ολιγωρία, ανευθυνότητα και άρνηση. Υπάρχει σοβαρό κράτος;

H Κακοφωνία, όπως εκδηλώνεται από μέλη της Επιστημονικής Επιτροπής που διαφωνούν δημόσια καθώς και μέλη της κυβέρνησης πρέπει πάραυτα να σταματήσει. Βλάπτει ανήκεστα τη δημόσια υγεία. Απαιτείται σαφής πυξίδα πλεύσης και σοβαρή, υπεύθυνη διαχείριση. Οι επιστημονικές και ενδοκυβερνητικές διαφωνίες, καθ? όλα θεμιτές και χρήσιμες,  ας παραμείνουν εντός των τειχών.

Επιβάλλεται να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στους επιστήμονες και την πολιτική ηγεσία. Αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για να μην χαθούν τα επιτεύγματα, για να αντιμετωπίσει η χώρα την πανδημία και τα συναφή οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα με τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία, με το μικρότερο δυνατό κόστος.  Είναι στο χέρι της κυβέρνησης να μην σπαταλήσει το σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο  που έχει σωρεύσει στον τομέα αυτό. Οι δημοσκοπήσεις μπορεί να λένε την αλήθεια αυτήν τη στιγμή, αλλά τα πάντα είναι ακόμα ρευστά, κινούμενη άμμος. Από τη σημερινή θετική κατάσταση μέχρι τη φθορά ή και την κατάρρευση της εμπιστοσύνης η απόσταση δεν είναι μεγάλη.

Η εμπιστοσύνη αυτή οικοδομείται και δια του παραδείγματος. Κι εδώ, ίδιος ο Π/Θ φέρει βαρύτατες ευθύνες. Μετά τη συγνώμη της Πάρνηθας ακολούθησαν πρόσφατα ανεπίτρεπτες εικόνες στην Ικαρία. Οι δικαιολογίες είναι αστείες. Το πάθημα προφανώς δεν έγινε μάθημα. Άξιζε τον κόπο; Τόσο ανόητοι είναι να πιστεύουν ότι τέτοια γεγονότα αλαζονείας και περιφρόνησης, στην ουσία αυτο-υπονόμευσης, όχι μόνο δίνουν το κακό παράδειγμα αλλά και προσβάλλουν τους συνεπείς πολίτες;.

Αχρείαστες και άνευ αποχρώντος πολιτικού λόγου και αντικρίσματος άστοχες και λανθασμένες κινήσεις στερούν το αξίωμα και το πρόσωπο από τα αναγκαίο ηθικό του κύρος με το οποίο πρέπει να περιβάλλονται. Το οποίο κερδίζεται σκληρά στην πράξη με τη σωστή συμπεριφορά για να μπορεί κανείς να το επικαλείται. Δεν είναι ανεξάντλητο Δεν υπάρχει εξ ορισμού. Δεν είναι αμάχητο.