Μια παράδοξη πολιτική ηγεμονία διαμορφώνεται το τελευταίο διάστημα στον τόπο μας. Δεν είναι η πολιτική ηγεμονία που γνωρίζουμε ως τώρα, όπου μια πολιτική δύναμη έχει τέτοιου εύρους κοινωνική αποδοχή ώστε να αναγκάζει τις αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις να υιοθετήσουν πρακτικές και νοοτροπίες της. Όχι, πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό που όμως συνιστά επίσης πολιτική ηγεμονία.
Έχουν περάσει 13 μήνες από τότε που ηττήθηκε ο Σύριζα με κρότο και κοινωνικό ανάθεμα. Έχουν περάσει 13 μήνες από τότε που ανέλαβε μια νέα πολιτική δύναμη τη διακυβέρνηση του τόπου, με τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να τη στηρίζει. Να στηρίζει την επόμενη μέρα από τον ζόφο που διαμόρφωσε ο Σύριζα τα πέντε αυτά χρόνια της διακυβέρνησής του. Να είναι έτοιμη να κάνει το επόμενο βήμα προς την κανονικότητα. Κι όμως ενώ αυτά συμβαίνουν τους 13 αυτούς μήνες και βαίνουν αυξανόμενα μάλιστα, η πολιτική ηγεμονία ανήκει παραδόξως στον Σύριζα.
Στον δημόσιο διάλογο κάθε πρωτοβουλία της κυβέρνησης της ΝΔ, δεν εξετάζεται αυτή καθεαυτήν αλλά πάντα σε σύγκριση με τους αμέσως προηγούμενους, λες και ο Σύριζα δεν ήταν η ολέθρια εκτροπή από την κανονικότητα αλλά κάτι που πάντα υπήρχε. Είτε αυτό αφορά το μοντέλο διακυβέρνησης, είτε αφορά τη διαχείριση του μεταναστευτικού, είτε της πανδημίας, είτε την οικονομική πολιτική, την πολιτική στην παιδεία ή προσφάτως, θέματα εξωτερικής πολιτικής, κ.ο.κ στον δημόσιο διάλογο δεν εξετάζεται αν ορθώς γίνεται ή δεν γίνεται κάτι, αν είναι προς τη σωστή ή τη λάθος κατεύθυνση, αν υπάρχουν παραλήψεις, σκιές ή πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν με καλύτερο τρόπο. Αλλά το μοτίβο "υποδοχής" είναι το ίδιο: είμαστε ενθουσιασμένοι όχι για την επιλογή, την πράξη ή παράλειψη, της κυβέρνησης καθεαυτή, αλλά γιατί θεωρούμε ότι οι προηγούμενοι θα τα έκαναν χειρότερα. Με τον τρόπο αυτό η κοινωνία χαμηλών προσδοκιών που διαμόρφωσε ο Συριζα, συνεχίζει να υπάρχει. Έστω ως ανακούφιση για την ήττα του, για το γεγονός ότι δεν διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας. Αυτή όμως είναι μια παράδοξη πολιτική ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ, της νοοτροπίας ΣΥΡΙΖΑ, της ιδεολογίας των χαμηλών προσδοκιών.
Η στάση αυτή απέναντι σε μια νέα κυβέρνηση είναι λογικό να υπάρχει τους πρώτους μήνες, εξ ου και ονομάζεται "μήνας του μέλιτος". Όταν όμως αυτή η στάση συνεχίζεται επί έναν χρόνο, τότε τα πράγματα γίνονται ενδεχομένως επικίνδυνα για την ποιότητα της Δημοκρατίας, το μέτρο αξιολόγησης που κυριαρχεί στην κοινωνία, τις φιλοδοξίες του Έθνους.
Ο κίνδυνος έγκειται στο ότι η κυβέρνηση νιώθει πως παίζει άνευ αντιπάλου και περνάει εύκολα τον πήχη ο οποίος ουδέποτε στη μεταπολίτευση ήταν τόσο χαμηλά. Τι σημαίνει όμως αυτό για την ποιότητα της ζωής μας, για την προοπτική της χώρας μέσα σε ένα τόσο δύσκολο διεθνές τοπίο;
Και πόσο θα κρατήσει αυτό; Ελπίζω λίγο ώστε να μη επιβεβαιωθεί η ρήση "Οπόταν κι έσεται η δευτέρα πλάνη, χείρων της πρώτης". Είναι αναγκαίο συνεπώς να επιστρέψει ο δημόσιος διάλογος σε μία κανονικότητα, στην κανονικότητα που είχαμε προ Σύριζα. Και όχι δεν είναι διόλου λογικό να αποζητά ο Πρωθυπουργός ολημερίς και ολονυχτίς το χειροκρότημα, ούτε οι έχοντες δημόσιο λόγο να μην βρίσκουν τίποτα το αρνητικό σε κανένα θέμα, στο όνομα του ότι "οι άλλοι θα ήταν χειρότεροι". Η κριτική και ο έλεγχος είναι απαραίτητα στοιχεία για την ορθή λειτουργία της δημοκρατίας.
Μετά από όσα ζήσαμε τα τελευταία αυτά 10 χρόνια – γιατί ο Σύριζα δεν ήταν καταστροφικός για τον τόπο μόνο ως κυβέρνηση, ήταν ίσως ακόμα περισσότερο καταστροφικός ως αντιπολίτευση, κατά τη διάρκεια του πεντάχρονου (2010-2015) ρεσάλτου για την υφαρπαγή της εξουσίας- δεν μπορεί να αποζητούμε μια κυβέρνηση απλά καλύτερη από τον Σύριζα. Δεν προσφέρει τίποτα στον τόπο το να τίθεται η σημερινή κυβέρνηση στο απυρόβλητο διότι εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερη από τους προηγούμενους.
Η κοινωνία των χαμηλών προσδοκιών πρέπει να λάβει τέλος. Οφείλουμε και μπορούμε να διεκδικήσουμε τις προσδοκίες που μας στέρησαν. Τις θεμιτές προσδοκίες. Δεν αναφέρομαι ούτε σε λαϊκίστικους μαξιμαλισμούς, ούτε σε ανιστόρητες ανευθυνότητες. Και αυτό θα είναι ωφέλιμο και για την κυβέρνηση που θα έπρεπε να καταλάβει ότι το γεγονός ότι δεν έχει αντιπολίτευση, θα έπρεπε να την οδηγήσει στο να την εφεύρει. Αν έχεις τύχη πρέπει να είσαι σοφός, διαφορετικά η τύχη λειτουργεί συνήθως καταστροφικά.
Αν συνεχιστεί έτσι ο δημόσιος διάλογος και άρα η στάση μας απέναντι στην κυβέρνηση, φοβάμαι ότι το καθεστώς που δεν κατάφερε να δημιουργήσει ο Σύριζα γιατί εμείς όλοι τον εμποδίσαμε, θα το δημιουργήσει τώρα έστω και δια της απειλητικής ανάμνησής του. Με αυτή την παράδοξη πολιτική ηγεμονία. Διαιωνίζοντας την κοινωνία χαμηλών προσδοκιών.
Πηγή: www.capital.gr