Κατ αρχάς, το κείμενο των τελικών συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής σε ό,τι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, ασφαλώς και δεν μπορεί να ικανοποιεί την Ελλάδα, από τη στιγμή που δεν προβλέπει την εφαρμογή άμεσων κυρώσεων κατά της Τουρκίας, όπως ζητούσαμε.
Ωστόσο, ένα πρώτο ερώτημα είναι, αν περιμέναμε πράγματι ότι η Σύνοδος θα έφτανε σε μια τέτοια απόφαση. Ούτε η κυβέρνηση το περίμενε, όπως μπορεί κανείς εύκολα να δει αν ανατρέξει και διαβάσει προσεκτικά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, ο οποίος όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό επεσήμαινε ιδιαίτερα τη σημασία της «απειλής κυρώσεων» έναντι και της ίδιας της επιβολής τους, όπως το επανέλαβε και με τη Σύνοδο.
Τίποτε από όσα γνωρίζαμε δεν είχε αλλάξει. Τόσο η Αγγελα Μέρκελ όσο και οι εκπρόσωποι της καγκελαρίας και του γερμανικού υπουργείου των Εξωτερικών δεν άφηναν καμία αμφιβολία για την πολιτική της Γερμανίας έναντι της Τουρκίας: Ναι, η Τουρκία έχει προχωρήσει σε προκλητικές ενέργειες, ωστόσο είναι σημαντικός παράγοντας για τη Δύση, υπήρξε και εξακολουθεί να είναι, σε χοντρές γραμμές, η γερμανική θέση, την οποία και συμμερίζονται πολλοί στην Ενωση. Πράγμα που δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας για το τι θα συνέβαινε στη Σύνοδο Κορυφής, πολύ περισσότερο βέβαια που στη θέση αυτή ήταν και είναι στοιχισμένες η Ισπανία, η Ιταλία και η Μάλτα, χώρες με τις οποίες η Ελλάδα αναπτύσσει (Ιταλία) και προσπαθεί να αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις, όπως με την Ισπανία του πρωθυπουργού σοσιαλιστή ηγέτη Σάντσεθ.
Ένα δεύτερο ερώτημα, από τη στιγμή μάλιστα που ήταν βέβαιο ότι επιβολή άμεσων κυρώσεων δεν θα έπαιρνε, είναι τι θα μπορούσε να κάνει ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες ώστε να μην επιστρέψει στην Αθήνα με την κατηγορία που του προσάπτει ο κ. Τσίπρας – κι από κοντά και η κ. Γεννηματά – ότι «είναι ανίκανος να προασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας»…
Από αυτή την άποψη, την άποψη δηλαδή Τσίπρα – Γεννηματά, είναι απολύτως βέβαιο ότι το παιχνίδι «ήταν στημένο» και μέσα και έξω! Ακόμη και το VAR είχε βάλει έτσι τις «γραμμές» ώστε ακόμη κι όλοι οι αντίπαλοι επιθετικοί να ήταν μόνοι τους μπροστά στο τέρμα μας να μη δείχνει οφσάιντ με τίποτα!... Οτιδήποτε άλλο πέραν των άμεσων κυρώσεων θα αντιμετωπιζόταν με τον αφορισμό της εγκληματικής ανικανότητας – όπως γίνεται και για όλα τα θέματα, άλλωστε...
Μόνο που στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, των διεθνών σχέσεων, της συμμετοχής σε υπερεθνικούς Οργανισμούς όπως η Ευρωπαική Ενωση και το ΝΑΤΟ, αυτού του είδους οι αφορισμοί ζημιώνουν, όχι μόνο γιατί δεν προσφέρουν ικανές απαντήσεις στις εύλογες ανησυχίες των πολιτών, αλλά και διότι, επιπλέον, δεν παρέχουν έδαφος για μια ήρεμη, μακριά από φανατισμούς συζήτηση, με πλήρη παράθεση και ανάλυση των προβλημάτων με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η Ελλάδα και των πιθανών μέσων που έχει στη διάθεση της να προασπίσει κάθε φορά τα δικαιώματά της και να προωθήσει τις θέσεις της.
Ελέχθη με κάθε επισημότητα, από τον υπεύθυνο εξωτερικής πολιτικής και πρώην υπουργό Εξωτερικών του Συριζα, ότι ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να θέσει βέτο στο κείμενο των Συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής. Να μπλοκάρει, δηλαδή, τις αποφάσεις των ηγετών κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης!
Να θυμίσω απλώς εδώ, ότι πρώτο και κυρίαρχο θέμα της Συνόδου ήταν να εγκριθεί επιτέλους ο Προϋπολογισμός της ΕΕ και κυρίως η εκταμίευση των 750 δις του Ταμείου Ανάκαμψης, από το οποίο η Ελλάδα, η ελληνική οικονομία, προσδοκά 32 δις ευρώ!
Και να προσθέσω εδώ, ότι αυτό, που αφορά τις οικονομίες όλων των χωρών μελών της ΕΕ, επιτεύχθηκε μετα από πολύμηνες σκληρές διαπραγματεύσεις που διεξήγαγε η καγκελάριος Μέρκελ με τις κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και Πολωνίας, οι οποίες είχαν μπλοκάρει με βέτο τη συμφωνία για το ευρωπαϊκό σχέδιο ανάκαμψης, από το οποίο, επαναλαμβάνω, η Ελλάδα αναμένει άμεσα τα 32 δις τα οποία θα διοχετευθούν σε έργα ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων, σύμφωνα με το προσχέδιο που από τις πρώτες έχει υποβάλει η Ελλάδα και το οποίο ήδη συζητά η Ελλάδα με την Κομισιόν.
Στην πολιτική, όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Αρκεί να ξέρεις επί παραδείγματι, ότι ένα βέτο ακούγεται ωραία, αλλά κρύβει και παρενέργειες που κάποια στιγμή πληρώνεις. Και στην Ελλάδα έχουμε πληρώσει κάποια «βέτο», ορισμένα από τα οποία είχαν τη μορφή αποχής, αν θυμίζει και λέει κάτι αυτό…
Μπορεί από το μακρινό 70 οι ΑΒΒΑ να τραγουδούσαν ότι ο Νικητής τα Παίρνει Όλα, αλλά αυτό δεν ήταν παρά ένα θαυμάσιο τραγούδι, που ακόμη και σήμερα ακούγεται ευχάριστα, αλλά αφορούσε τις ερωτικές σχέσεις και τον απελπισμένο χαμένο της σχέσης! Αλλά ακόμη και στο ποδόσφαιρο, όπου το κυρίως ζητούμενο είναι η νίκη, δεν είναι βέβαιο ότι ο νικητής πάντα τα παίρνει όλα. Γιατί μπορεί να έχει κερδίσει έναν αγώνα, αλλά να έχει χάσει μια πρόκριση ή και ένα πρωτάθλημα, λόγω διαφοράς τερμάτων από έναν αντίπαλο! Εχει συμβεί!
Ευτυχώς, στην πολιτική και ιδιαίτερα στις διεθνείς σχέσεις, όπως σημείωσα και πιο πάνω, τα πράγματα δεν είναι τόσο απόλυτα και μονοσήμαντα.
Αρκεί βέβαια, να μην έχεις τη σκέψη ενός Τσίπρα, που βλέπει την πολιτική ως ευκαιρία διαίρεσης και τον φανατισμό ως μέσο συσπείρωσης αυτών που νοιώθουν στερημένοι και επισείουν κάποια φαντασιακή επιστροφή, για την οποία κάποιοι, «οι άλλοι», θα πρέπει να τρέμουν…
Το κείμενο είναι από ανάρτηση του συγγραφέα στο facebook