Πολύς –και δικαιολογημένος- λόγος για τις διαρκείς επεμβάσεις της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη Δικαιοσύνη με αφορμή ΚΑΙ την υπόθεση του κ. Ντογιάκου, η οποία και είναι εξόφθαλμη αφού ενεπλάκη ο Υπουργός Δικαιοσύνης αυτοπροσώπως, με την έφεση που άσκησε κατά της απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Αρείου Πάγου.
Το φαινόμενο δεν είναι πρωτόγνωρο εις τα καθ’ ημάς, καθόλη τη διάρκεια της ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους. Είναι ένα από τα σημαντικα συμπτώματα των βασικών θεσμικών του υστερήσεων, που το καθιστούν ατελές κράτος, σε σχέση πάντα με τα σύγχρονα Ευρωπαϊκά κράτη.
Απλώς στην περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παίρνει διαστάσεις υπονόμευσης της διάκρισης των εξουσιών και άρα υπονόμευσης των θεμελίων του Δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τέτοιες απόπειρες παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη, επιχειρούνται κατά καιρούς από διάφορες κυβερνήσεις και στα πιο προηγμένα θεσμικά κράτη.
Όμως εκείνο το στοιχείο που καθιστά ευδιάκριτη τη διαφορά, όσον αφορά την ποιότητα της δημοκρατίας από κράτος σε κράτος, δεν είναι τόσο οι επιχειρούμενες παρεμβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας στη δικαστική.
Είναι η αντίσταση της δικαστικής εξουσίας σ’ αυτές τις παρεμβάσεις που κάνουν τη μεγάλη διαφορά.
Και η μεγάλη θλίψη για τη χώρα μας είναι που κατά καιρούς βρίσκονται κάποιοι, ανώτατοι κυρίως, Δικαστές, οι οποίοι άλλοτε υποκύπτουν και άλλοτε υπηρετούν πρόθυμα τις λογής εξουσίες.
Αυτό κλονίζει την πίστη των πολιτών προς το τελευταίο τους καταφύγιο απέναντι στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία.
Και όταν κλονίζεται η πίστη των πολιτών προς τη Δικαιοσύνη τότε το κακό είναι μεγάλο.