Έτσι είδα να χαρακτηρίζει την απόφαση διαγραφής του από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ, ο Βουλετής Γρεβενών κ. Πάτσης.
Όμως αυτή η διαπίστωση για να είναι πιστευτή, έπρεπε να συνοδεύεται από το αυτονόητο, δηλαδή την παράδοση της βουλευτικής του έδρας στη Ν.Δ, στην οποία αυτή ανήκει.
Πάντα είχα την άποψη ότι η βουλευτική έδρα ανήκει στο κόμμα και όχι στον βουλευτή. Και αυτό, για τον απλό λόγο ότι η κατάκτηση μιας έδρας από ένα κόμμα, δεν οφείλεται μόνο στους σταυρούς που πήρε ο βουλευτής που εκλέχθηκε, αλλά στο σύνολο των ψήφων που έλαβε το κόμμα σε μία εκλογική περιφέρεια.
Αν δούμε, για παράδειγμα, μία τριεδρική περιφέρεια, (έχω στο νου μου την δική μου), όπου οι υποψήφιοι είναι πέντε (5) για κάθε κόμμα, ενδέχεται αυτός που θα εκλεγεί να έχει πάρει λιγότερο από το 1/3 των συνολικών ψήφων του κόμματος.
Αν ο βουλευτής, λοιπόν, κρίνει ότι πρέπει να αποχωρήσει από το κόμμα του γιατί έχει κάποια σοβαρή διαφωνία ή το κόμμα τον θέσει εκτός της κοινοβουλευτικής του ομάδας, η παράδοση της έδρας είναι αυτονόητη, ως στοιχειώδης σεβασμός στο σύνολο των ψηφοφόρων του κόμματος, που εξασφάλισαν την έδρα αυτή.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Ίσως. Είναι όμως κάτι που ήθελα να γράψω από τότε που παρέδωσα τη δική μου βουλευτική έδρα. Στα χρόνια που πέρασαν, είδαμε και ακούσαμε πολλά για το ζήτημα αυτό. Και κυρίως, είδαμε να τηρούνται οι ακριβώς αντίθετες πρακτικές. Οι δικαιολογίες, πάντα οι ίδιες, ιδιαίτερα από αυτούς που μετακόμιζαν με την βουλευτική τους έδρα σε άλλα κόμματα: «Δεν άλλαξα απόψεις εγώ. Τό κόμμα μου άλλαξε, γι’ αυτό πήρα την έδρα και έφυγα»!