Το είπε με κάθε ειλικρίνεια ο Τσαβούσογλου.
Και είχε απόλυτο δίκιο, γιατί διάφορα ζώα του νεοελληνικού πενταγράμμου νόμισαν ότι λύθηκε το πρόβλημα των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας και πανηγύρισαν παντοιοτρόπως , θεωρώντας μάλιστα, πως με αυτόν τον τρόπο κατατρόπωσαν τους εχθρούς τους, που ασκούν πολιτική κριτική και δεν κάνουν καραγκιοζλίκια, σαν κανίβαλοι, όπως συνηθίζουν τα παλικάρια.
Η εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είναι το Α και το Ω, για να μπορέσουμε να δούμε την αναπτυξιακή πλέον πλευρά, που εμπερικλείνουν οι εξομαλυμένες και όσο γίνεται πιο προχωρημένες, ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Το ερώτημα είναι, εάν μπορούμε να εμπιστευόμαστε , στη σημερινή συγκυρία, τους βασικούς παίχτες, αυτού του παιχνιδιού.
Και εγώ, κατηγορηματικά λέω όχι, γνωρίζοντας πολύ καλά την νοοτροπία και άθλια εντύπωση για τον Δένδια , που αυτό που τον νοιάζει, όπως και τα άλλα σκύβαλα της ντόπιας παραγωγής, είναι να κατατροπώσει την Τουρκία ή να εμφανιστεί καβαλάρης, καβάλα σε άσπρο άλογο .
Ο Τσαβούσογλου, δεν λέω ότι μπορεί να είναι καλύτερος, ούτε για αστείο, είναι και αυτός ένα πιόνι μιας μηχανής που συνθλίβει αντιλήψεις και ιδέες, που έχουν άμεση σχέση με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Είναι όμως, πιστέψτε με, αρκετά πιο εύπλαστος και ευέλικτος, εκεί που απαιτείται και τώρα είναι προφανές ότι απαιτείται, αλλαγή και μάλιστα ριζική.
Εκείνο όμως που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, γιατί είναι μακριά από την λογική, κυρίως του Δένδια, είναι ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ,είναι ανάγκη να περάσουν, σε ένα δεύτερο επίπεδο οργάνωσης και προοπτικής τους, που απαιτεί την είσοδο στο παιχνίδι και των δυνάμεων της αυτοδιοίκησης.
Προφανές είναι, ότι στην Τουρκία ο άμεσος παίκτης, για να αναπτυχτεί ένα καινούριο επίπεδο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είναι η αυτοδιοίκηση. Και είναι σαφές γιατί. Στην Τουρκία, μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών, το μοναδικό επίπεδο εκλεγμένης εξουσίας, που μπορεί να αναλάβει σίγουρα με αξιώσεις, να συμμετάσχει στην ανάπτυξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είναι η αυτοδιοίκηση.
Στην Τουρκία η αυτοδιοίκηση δεν έχει μόνο όνομα , έχει και ρόλο. Αυτό τον ρόλο, δεν μπορεί να τον ανατρέψει κανείς και κυρίως, δύσκολα μπορεί να απεμποληθεί. Εάν λοιπόν ανοίξει αυτός ο δίαυλος επικοινωνίας, τότε πολλά πράγματα θα ξανασυζητηθούν, σε σχέση με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Για όσους έχουν μνημονικό, η αντίσταση της Τουρκίας, που ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει την αιτία της, η κοντόφθαλμη και ανόητη δική μας εξωτερική πολιτική, στην αποδοχή του λεγόμενου INTERREG, ήταν πως φοβόντουσαν, όπως ο διάολος το θυμιάμα , την αυτεξούσια δράση των αυτοδιοικήσεων, με τις αντίστοιχες ελληνικές, απέναντι στην κεντρική εξουσία.
Οι δικοί μας, χαλβάδες ξεκαπίστρωτοι, αντιστέκονταν γιατί δεν θέλαν να αλλάξει ο όρος, interregional γιατί δήθεν αμφισβητούνταν τα σύνορά μας. Μιλάμε για αυτισμό τελικού σταδίου.
Ναι λοιπόν, σήμερα απαιτείται να δώσουμε ιδιαίτερο βάρος στην ανάπτυξη των σχέσεων της αυτοδιοικήσης, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και να περάσουμε σε ένα νέο επίπεδο συνεννόησης.
Στους σεισμούς του ’99, διαπρέψαμε ως αυτοδιοικήσεις, υλοποιώντας με τρόπο υποδειγματικό, τις πολιτικές που ευρωπαϊκή επιτροπή ζήτησε, για την ανασυγκρότηση των κατεστραμμένων περιοχών.
Σήμερα καλούμαστε να διαμορφώσουμε, ένα προγραμματικό πλαίσιο που ποτέ οι ελληνικές αυτοδιοικήσεις ούτε και οι τούρκικες, δεν κατάφεραν να σχεδιάσουν, για την ανάπτυξη διαύλων συνεργασίας και προοπτικής.
Και αυτό το στοίχημα, είμαστε υποχρεωμένοι να το κερδίσουμε, εάν όντως επιθυμούμε βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και όχι απλή φωτογραφική αποτύπωσή τους.