Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών στην Τουρκία, ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία και μάλιστα υπερβολικά θορυβώδης και αστραφτερός.
Δεν ήταν τόσο οι δημοσκοπήσεις, που μας έκαναν πιστέψουμε οτι η Εθνική Συμμαχία βρίσκεται μπροστά σε μια νίκη, που θα φέρει για πρώτη φορά τον Ταγίπ μακριά από τα σαράγια που έκτισε, είτε στην Πόλη είτε στην Άγκυρα. Ήταν περισσότερο η αντίληψη, από έναν κόσμο που τα τελευταία, τουλάχιστον 7, χρόνια, κουράστηκε από ένα καθεστώς καταπιεστικό ,επώδυνα προσβλητικό για τον πολίτη και υπερβολικά πρόστυχο, σε σχέση με τον τρόπο διαχείρισης του εθνικού προϋπολογισμού.
Και ήταν και αυτή η ενοχλητική και προσβλητική στήριξη, στα γκεσέμια του Ερντογάν, που έφεραν το χρέος της χώρας σε ύψη δυσθεώρητα.
Σε αυτές ακριβώς τις συνθήκες είχε αρχίσει να διαμορφώνεται σε όλη την Τουρκία, ένα κλίμα πόθου για απαλλαγή. Υπήρξαν μάλιστα και φίλοι σχολιαστές, αλλά και απλοί πολίτες που συζητήσαμε, που μιλούσαν για μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ήθελε αυτή την αλλαγή. Δεν αρκούσε όμως μονον αυτό.
Εδώ και 10 χρόνια η Τουρκία, έχει διχαστεί ακριβώς στη μέση και το βλέπουμε παντού αυτό. Ο Ερντογανισμός, είναι πλέον ένα κομμάτι της συνείδησης ενός κομματιού της κοινωνίας , που είναι ούτως ή άλλως συντηρητικό και οπισθοδρομικό. Σε πάρα πολλές μάλιστα δραστηριότητες πολιτικές, ο διχασμός αυτός φαίνεται πεντακάθαρα. Ακόμη και εκεί που μέχρι πριν 10 χρόνια, ήταν αδύνατον να διακρίνεις. Και εννοώ τις εκλογές για τη τοπική αυτοδιοίκηση, όπου τα τελευταία χρόνια άρχισε να αποκτά κάποια ερείσματα, ισχυρά και ο Ερντογάν.
Είναι σίγουρο ότι ο Ερντογάν έδωσε στα φτωχά κομμάτια του λαού ψωμί να φάνε. Ανέβασε το ΑΕΠ σχεδόν στο ένα τρισεκατομμύριο, δανεικά, κλοπιμαία και αγύριστα, που κανεναν δεν ενδιαφέρει η καταγωγή τους.
Αυτός ο κόσμος τον ψήφισε.
Ο δεύτερος κόσμος, που τον ψήφισε και αυτό με τρόμαξε ιδιαίτερα, είναι οι σεισμόπληκτες περιοχές όπου καταγγέλθηκε νοθεία αλλά, τώρα τρέχα γύρευε.
Η διχασμένη Τουρκία του Ερντογανισμού, αναζητά ακόμη και σήμερα το αντίβαρο, σε αυτή την συνθήκη που δεν βρέθηκε απ ότι φαίνεται, στην Εθνική Συμμαχία.
Αυτή λοιπόν, η Τουρκία που πρέπει να αντισταθεί στο βάναυσο και καταπιεστικό κράτος του Ερντογαν, έχει χαρακτηριστικά και δυτικού εκσυγχρονισμού και ανατολίτικης αντίληψης , που δεν μπορεί να συμβαδίσει με αντιδραστικά ρεύματα που διαμορφώνουν αυτό το 50%, του ερντογανισμού.
Μετρώντας λίγο τις ψήφους για το κοινοβούλιο, διαπιστώνουμε οτι είναι μεγάλο το ποσοστό μιας ακροδεξιάς λογικής, που στηρίζει την Προεδρία Ερντογάν.
Μέσα σε αυτό το κλίμα βέβαια, θα πρέπει να μετρήσουμε προσεκτικά και το ρόλο της θρησκείας. Για να γινει κατανοητό, όλο αυτό, αρκεί να πω ότι στην Τουρκία οι Αλεβιτες, βρίσκονται για αιώνες σε παρανομία. Μόνο τα τελευταία χρόνια και μετά από πίεση του Πρωθυπουργού Νταβούτογλου, απελευθερώθηκε ο χώρος και επιτρέπονται πλέον, τα Τζαν Εβί , τα σπίτια δηλαδή των Αλεβιτών.
Ο Κιλιτσντάρογλου είναι Αλεβίτης και στην τούρκικη πολιτική σκηνή οι Αλεβίτες υπήρξαν πάντοτε παράνομοι.
Αλλά, μήπως θα πρέπει και η πολιτισμένη Δύση και η δημοκρατική Αμερική, να ζητήσουν συγγνώμη από τον Κιλιτσντάρογλου, τον Μπαμπατζάν τον Ντεμιρτάς, και όλους αυτούς της Εθνικής Συμμαχίας, που μέχρι χθες τους είχαν χεσμένους και ουδέποτε στάθηκαν στο πλευρό τους;;; Αντιθέτως τους συνέτριψαν, όποτε χρειάζονταν, απέναντι στον πασά.
Σε αυτό το κλίμα της γενικής κατήφειας και απογοήτευσης, ο τούρκος επικεφαλής της Εθνικής Συμμαχίας, έστειλε το εξής μήνυμα στο τουίτερ του.
“BUR – DA- YIM !!!!” . Δηλώνοντας παρόν και λέγοντας « εδώ είμαι εγώ».