Η περίπτωση του Προέδρου της ΠΟΕΔΗΝ δεν είναι μοναδικό δείγμα συνδικαλιστικής εξαχρείωσης, είναι όμως αποκαλυπτική ενός ακραίου κυνισμού που διακρίνει τον συνδικαλισμό στη χώρα μας.
Τις δύο τελευταίες ημέρες ο άνθρωπος αυτός (που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί εργαζόμενους) κατάφερε να γίνει αρνητικό παράδειγμα για κάθε Έλληνα πολίτη.
Σε δημόσια ακρόαση/θέαση δεν δίστασε να χαρακτηρίσει ένα σοβαρό ιατρικό περιστατικό εργαζόμενης συναδέλφου του ως παρενέργεια του εμβολίου που αυτή είχε κάνει.
Η δήλωσή του, όπως ήταν απόλυτα αναμενόμενο, προκάλεσε την παρέμβαση εισαγγελέα αφού ήταν ολοφάνερο ότι αν η δήλωσή του δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, ήταν σκαστή περίπτωση διασποράς ψευδών ειδήσεων που θα δημιουργούσαν ανησυχία και ανασφάλεια στους Έλληνες πολίτες.
Πέρα από την νομική υπόσταση του θέματος για την οποία είμαι εντελώς αναρμόδιος να τοποθετηθώ, πιστεύω ότι κάθε καλόπιστος άνθρωπος δεν θα διαφωνήσει εύκολα με την άποψη ότι η δήλωσή του Προέδρου της ΠΟΕΔΗΝ ήταν λόγος για να ανατραπεί η δημόσια εμπιστοσύνη στα εμβόλια κατά του κορονοϊού καθώς και η δημόσια εμπιστοσύνη στην εμβολιαστική διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Μόλις όμως διατάχθηκε εισαγγελική έρευνα ο Πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ καταλαβαίνοντας προφανώς ότι ίσως βρισκόταν κατηγορούμενος για σοβαρό ποινικό αδίκημα, δεν δίστασε με νέα δήλωση απίστευτου κυνισμού να ομολογήσει δημόσια ότι έκανε την προηγούμενη δημόσια δήλωσή του επειδή ήθελε (ως σωστός συνδικαλιστής!) να εξασφαλίσει αποζημίωση του ελληνικού δημοσίου προς την συνάδελφό του!
Με άλλα λόγια ο Πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ ομολόγησε δημόσια ότι ενήργησε με σκοπό να εξαπατήσει τις κρατικές αρχές με όρους απατεώνα του κοινού ποινικού δικαίου. Το αν η πράξη του αποτελεί και δείγμα του τι σημαίνει συνδικαλιστικός υπόκοσμος, είναι ακόμη χειρότερο.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια.
Αν αυτός ο άνθρωπος δεν απολυθεί αμέσως από τη δουλειά του ως κοινός απατεώνας, τότε βρισκόμαστε στο έλεος ενός υποκόσμου που συνεχώς θα βραχυκυκλώνει το κρατικό οικοδόμημα, ώστε να μην τους αγγίζει ο Νόμος.
Η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη η χώρα, είναι η ήττα της οργανωμένης εξαχρείωσης, όπως και αν αυτή ονομάζεται.