Πολλοί ήταν εκείνοι που εξεπλάγησαν από την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα της διαπραγμάτευσης Τσίπρα-Καμμένου για το σχηματισμό της «Πρώτη φορά Αριστερά» αντιμνημονιακής συγκυβέρνησης τον Ιανουάριο του 2015. Τι δουλειά μπορεί να είχε η «Ριζοσπαστική Αριστερά» με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ; Λες και δεν είχαν προηγηθεί οι πλατείες των «αγανακτισμένων» λαϊκιστών, μέσα στις οποίες σφυρηλατήθηκε μια αρραγής ενότητα που κρατάει μέχρι σήμερα. Η επιβεβαίωση ήρθε άλλωστε πολύ νωρίς, τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν σχηματίστηκε η δεύτερη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μνημονιακή αυτή τη φορά.
Ορισμένοι φίλοι μας, αθεράπευτα «αριστεροί», προέβλεψαν ότι επρόκειτο για μια συγκυριακή συνεργασία που θα τέλειωνε σύντομα. Η συμφωνία των Πρεσπών σήμανε γι αυτούς το τέλος αυτής της «παρά φύσιν αναγκαστικής» συγκυβέρνησης και την αποκατάσταση της αριστερής ταυτότητας του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα που έπρεπε πλέον να στηριχτεί με κάθε τρόπο. Ούτε και αυτή η πρόβλεψη επαληθεύτηκε στην πράξη. Όχι μόνο γιατί μετά την αποχώρηση του Καμμένου όλα σχεδόν τα πρωτοπαλίκαρά του «κόσμησαν» τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ εντός και εκτός Ελλάδας αλλά κυρίως επειδή ο λαϊκισμός, χυδαίος πολλές φορές, παραμένει στο επίκεντρο της αντιπολιτευτικής πλέον τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα αυτά τα γεγονότα, γνωστά από καιρό στους πολίτες μιας χώρας που τα πλήρωσε πολύ ακριβά, μας τα ξαναθυμίζουν, ο Πρόεδρος και τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται. Η παράνομη και εγκληματική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία ήταν μια καλή αφορμή για να κλείσουν το μάτι στους εγχώριους θαυμαστές του. Η «καταδίκη» της εισβολής συνοδεύτηκε από έντονο προβληματισμό για τη στάση της Δύσης που «ουσιαστικά την προκάλεσε». Υπεύθυνος για το μακελειό δεν είναι, κατά τους συριζαίους καθοδηγητές και τους προοδευτικούς συμμάχους τους, ο Πούτιν αλλά ο Ζελένσκι που «οδηγεί τον λαό του σε ολοκαύτωμα»!
Η επανεκλογή του Μακρόν στην Προεδρία της Γαλλίας ήταν μια ακόμα καλή αφορμή για την καταδίκη του «νεοφιλελευθερισμού» στη Γαλλία και στην Ευρώπη. Λες και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς είναι η συγκυβέρνηση μαζί της, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ή η υιοθέτηση του κοινωνικού της προγράμματος, όπως έκανε ο Μελανσόν για να χαϊδέψει τ’ αυτιά των εργατών και να κερδίσει ψήφους που στο δεύτερο γύρο πήγαν στη Λεπέν αγνοώντας τις αντιφασιστικές του εκκλήσεις του υποψήφιου της «Ανυπότακτης Γαλλίας». Ο κίνδυνος του αριστεροδεξιού λαϊκισμού αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση.