Κάθε μειονότητα στο Νέο Κόσμο στήνει και το δικό της όνειρο, το οποίο εγκιβωτίζεται μέσα στο μεγάλο, ανοιχτό, όχι τυχαία, σχεδόν αχανές πλαίσιο του αμερικανικού ονείρου. Και το αφροαμερικανικό λοιπόν όνειρο, είναι μια εκδοχή που καταφτάνει να εξυπηρετήσει όλο αυτό το αφηρημένο σχέδιο το γεμάτο υψηλούς στόχους, τις δύσκολες επιδιώξεις, τους ανέφικτους σκοπούς και δαιδαλώδεις προσδοκίες. Η Μέθοδος των Γουίλιαμς (King Richard) είναι μια δραματική βιογραφία, αμερικανικής παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν, με τους Γουίλ Σμιθ, Τζον Μπέρνταλ, Αουνχάνιουε Έλις, Σανίγια Σίντνεϊ, Ντέμι Σίνγκλετον με θέμα το αμερικάνικο όνειρο.
Το οποίο όνειρο συμπυκνώνεται σε 4 λέξεις: sky is the limit. Αυτό γαλούχησε πολλές γενιές Αμερικανών. Πράγματι, είναι πιο εύκολο να πλουτίσει κανείς στην Αμερική παρά στην Ευρώπη. Είναι έτσι το πλαίσιο εκεί που εξωθεί τον άνθρωπο στο ρίσκο και αν αποτύχει δεν τον αφανίζει, αλλά του επιτρέπει να ξαναπροσπαθήσει. Ένα άλλο μότο πάνω στο οποίο στηρίζεται ο φτωχός και μέσος αμερικάνος από την ανατολική μέχρι τη δυτική ακτή είναι το I did it my way. Σε αυτό το πλαίσιο ξεφύτρωσαν όλες αυτές οι ιδέες και οι επιχειρήσεις που απογείωσαν τους υπολογιστές και την τεχνολογία γενικότερα. Όμως το αμερικάνικο όνειρο δεν είναι πια για όλους, όπως συνέβαινε παλαιότερα στην Αμερική. Κάποιοι δεν έχουν καμία ευκαιρία. Τη δεκαετία του ‘50 μπορούσε να πλουτίσει κάποιος πουλώντας ρούχα, παπούτσια, μικροσυσκευές, επαγγέλματα που δεν χρειαζόταν υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο αλλά ταλέντο, εργατικότητα και εξυπνάδα. Με την έκρηξη της τεχνολογίας είναι προαπαιτούμενο το υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο για τη συμμετοχή στις εταιρείες τεχνολογίας. Συνεπώς δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες τώρα πια. Κάποιοι δεν έχουν καμία ευκαιρία, όχι λόγω καταγωγής, όπως συνέβαινε παλιά, αλλά λόγω ελλιπούς εκπαίδευσης.
Η ιστορία των αδελφών Γουίλιαμς, οι οποίες μάλιστα έκαναν και την παραγωγή, είναι μια ταινία που ο σκηνοθέτης Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν Γουίλιαμς την αντιμετωπίζει ως ένα success story, το οποίο διανθίζει με λίγες πινελιές για τις φυλετικές και ταξικές ανισότητες. Η ταινία έχει συγκεντρώσει έξι οσκαρικές υποψηφιότητες και η ερμηνεία του Γουίλ Σμιθ, δουλεμένη και επεξεργασμένη έτσι, ώστε γίνεται το απόλυτο φαβορί για το Χρυσό Αγαλματίδιο της Ακαδημίας.
Στη «Μέθοδο των Γουίλιαμς» το αμερικανικό όνειρο παίρνει σάρκα και οστά, καθώς ο φτωχός Αφροαμερικανός από τη Λουιζιάνα, ο οποίος προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μεγαλώσει τις πέντε κόρες του στο αποπνικτικό γκέτο του Λος Άντζελες τη δεκαετία του ’80, δουλεύοντας ως σεκιουριτάς. Ο Ρίτσαρντ, όμως, έχει όνειρα, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του. Βάσει ενός εγχειριδίου 80 περίπου σελίδων που εμπνεύστηκε ενώ τα κορίτσια του ακόμα δεν μπουσουλούσαν, θα σχεδιάσει μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια τα πράγματα, ώστε να ωθήσει, παντί τρόπω, τις δύο μικρότερες κόρες του στην κορυφή ενός αθλήματος όχι οποιοδήποτε αθλήματος αλλά σε ένα κατ’ εξοχήν εστέτ από αυτά, του τένις. «Η επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου», έλεγε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, τώρα μια κουβέντα είναι αυτή, γιατί πόσο να αντέξει κι έρμος ο άνθρωπος, να προχωρά πάνω σε οβίδες από συνεχόμενες αποτυχίες; Γιατί από κάπου πρέπει κανείς να κρατιέται, από κάπου πρέπει να παίρνει και λίγη δύναμη για να μπορεί να συνεχίσει. Ο Ρίτσαρντ με επιμονή, υπομονή και πολλή δουλειά θα καταφέρει να πείσει σημαντικούς προπονητές να αναλάβουν και να προωθήσουν τη Βένους και τη Σερένα Γουίλιαμς. Η οικογένεια μάλιστα θα μετακομίσει στη Φλόριντα και θα συνεχίσει να κυνηγά το όνειρο του Ρίτσαρντ που κατάφερε το μετατρέψει και σε όνειρο των κοριτσιών του και της οικογένειας.
Ο πρωταγωνιστής και παραγωγό της ταινίας, Γουίλ Σμιθ σημειώνει. «Όλοι κάνουμε απίθανα όνειρα. Η ιστορία του Ρίτσαρντ και της οικογένειας του είναι το αμερικανικό όνειρο. Είναι λίγα τα μέρη στη Γη όπου η Βένους και η Σερένα θα τα κατάφερναν. Στον πυρήνα της η ταινία μιλάει για την επιθυμία να είσαι η καλύτερη εκδοχή σου και την ψυχική δύναμη να ξεπεράσεις τα εμπόδια».
Η Σερένα και της Βένους Γουίλιαμς, για χρόνια πρωταγωνίστησαν στα γήπεδα του τένις, επιβεβαίωσαν το αμερικανικό όνειρο, το οποίο μάλιστα ήταν βαμμένο στα χρώματα της Μαύρης Ηπείρου, άρα και πιο δύσκολο να πάρει σάρκα και οστά: Στην Αμερική αν επιμείνει κάποιος θα πετύχει, ξεχνώντας όμως να υπογραμμίσει ότι ο ατομικισμός, ο σκληρός καπιταλισμός, οι κοινωνικές ανισότητες, αφήνουν πολλούς στην ανέχεια, τη μιζέρια και στο περιθώριο. Γιατί όπως έλεγε ο Sam Ewing, Αμερικανός αθλητής κι αυτός αλλά του μπέηζ μπωλ «Καπιταλισμός και πληθωρισμός είναι όταν πληρώνεις 15 δολάρια για ένα κούρεμα 10 δολαρίων που παλιά, όταν είχες μαλλιά έκανες, με 5 δολάρια».
Η ταινία αποφεύγει όλα τα άγρια και βασανιστικά ερωτήματα για τα δομικά και θεμελιώδη προβλήματα του αμερικάνικου τρόπου ζωής και με ευχάριστο και καταπραϋντικό τρόπο μας «σιγοψήνει» ότι όταν κάποιος προχωρά με συνέπεια και σχέδιο όχι μακριά από τα όνειρά του, παρά τις δυσκολίες που θα συναντήσει, κάποια στιγμή θα πεταχτεί μπροστά του η επιτυχία απρόσμενα, σε χρόνο ανύποπτο, ακόμα και την ύστατη στιγμή, ακόμα και όταν η τελευταία ικμάδα αντοχής αργοσβήνει κάτω από την πίεση του ανέφικτου.