Η εικόνα παρόμοια σε όλα τα αεροδρόμια του κόσμου. Μεγάλες ουρές ταξιδιωτών στην αναμονή για έλεγχο πριν μπουν στο αεροπλάνο, όλες οι φυλές, τουρίστες, φοιτητές, επιχειρηματίες, παιδάκια, μετανάστες, άνθρωποι που πάνε στην δουλειά τους. Υποχρεώνονται να ταλαιπωρηθούν και, συχνά να καθυστερήσουν, για να εξασφαλισθεί η αποφυγή αεροπειρατείας. Πόσος χαμένος χρόνος και κόπος, πόσα έξοδα αντιπαραγωγικά δαπανώνται ανώφελα για ένα παραλογισμό; Όλος ο πλανήτης και περισσότερο βέβαια η Δύση πληρώνει ακριβό φόρο επί δεκαετίες στις εμμονές κάποιων φανατικών.
Από το 1931 μέχρι το 1967 είχαν καταγραφεί σε όλο τον κόσμο λίγες δεκάδες αεροπειρατείες, οι περισσότερες σε σχέση με την Κούβα. Το φαινόμενο έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις από το 1968, κυρίως για ζητήματα της Μέσης Ανατολής. Αρχικά εμφανίσθηκε με πολιτικούς στόχους, αργότερα εντάχθηκε στην αλόγιστη ισλαμιστική τρομοκρατία. Στο διάστημα 1968-1970, συνέβησαν σχεδόν 200 αεροπειρατείες. Η υπογραφή σχετικής σύμβασης του ΟΗΕ συνετέλεσε στη μείωση των κρουσμάτων, αν και ορισμένες χώρες, κυρίως της Μέσης Ανατολής, αρνήθηκαν να συνεργασθούν, χαρακτηρίζοντας την αεροπειρατεία «πολιτική πράξη». Σταδιακά, διάφορες οργανώσεις απέρριψαν την αεροπειρατεία, ως ατελέσφορη για την επίτευξη των σκοπών τους. Κατά την δεκαετία του 1980, ο παγκόσμιος ετήσιος μέσος όρος περιστατικών έπεσε γύρω στα 26, κατά την δεκαετία του 1990 στα 16. Μετά το 2000 γίνονται πολύ σπανιότερα, αφού τα προληπτικά μέτρα στα αεροδρόμια εφαρμόζονται αυστηρά σε όλο τον κόσμο. Καθοριστική εδώ η συμβολή της τεχνολογίας, με την χρήση ειδικών μηχανημάτων ελέγχου πριν την πτήση. Δεν έλειψαν βέβαια λίγα εξαιρετικά καταστροφικά συμβάντα, όπως της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, τα φονικότερα στην ιστορία. Από την άλλη, οι επαχθείς διαδικασίες στα αεροδρόμια βλάπτουν την παγκόσμια ανάπτυξη, προκαλώντας επί δεκαετίες τεράστια ανώφελη οικονομική επιβάρυνση σε κράτη, επιχειρήσεις και απλούς ανθρώπους.
Οι αεροπειρατείες σχεδόν ποτέ δεν πέτυχαν τους επιδιωκόμενους στόχους, αποδείχθηκαν όμως ενέργειες βαρύτατα βλαβερές. Έχουν αδικήσει αθώα θύματα αλλά και εκατομμύρια ταξιδιώτες που δεν είναι σχετικοί με τα ζητήματα των δραστών, ούτε εκμεταλλευτές ούτε καταπιεστές, απλώς προσπαθούν να κάνουν την δουλειά τους. Ειδικότερα οι αεροπειρατείες που προήλθαν από τη Μέση Ανατολή όχι μόνο δεν απέφεραν κάποιο πολιτικό αποτέλεσμα αλλά αντίθετα έστρεψαν εναντίον της παλαιστινιακής υπόθεσης πολλούς που ήθελαν να την υποστηρίξουν.
Μολονότι η αεροπειρατεία δεν τους έχει προσφέρει το παραμικρό όφελος και ως πρακτική έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί, στα μυαλά πολλών «αγωνιστών» το πνεύμα της παραμένει ζωηρό. Σήμερα, μια αμετανόητη νοοτροπία εξακολουθεί να χρησιμοποιεί απάνθρωπες πρακτικές και να κάνει ό,τι μπορεί για να αυξάνει τον αριθμό των θυμάτων μεταξύ των αμάχων. Είναι παράξενο ότι τα κινήματα που προσπαθούν να προωθήσουν δίκαιες λύσεις για παλαιστινιακά προβλήματα δεν καταφέρνουν να αναπτύξουν δίκαιες μεθόδους. Σπρώχνουν την ισραηλινή κοινή γνώμη προς σκληρότερες θέσεις, που τροφοδοτούν μια όλο και φονικότερη πολεμική βαρβαρότητα. Οι ακρότητες κατά αθώων και η βασανιστική ομηρεία απλών πολιτών αποτελούν την παρανοϊκή συνέχεια του παλιού αδιέξοδου μοντέλου των αεροπειρατειών, με τις χιλιάδες θύματα, τις παράπλευρες ζημιές και ταλαιπωρίες που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Ο ανυποχώρητος φανατισμός της μιας πλευράς ευνοεί τους φανατικότερους της άλλης, με στόχο τον αφανισμό του αντιπάλου. Ο κύκλος της ωμής δύναμης είναι ο μόνος νικητής. Μια ειρηνική συνύπαρξη θα χρειαζόταν συνεργασία, με απαραίτητη την ραγδαία οικονομική ανάπτυξη για να καταπνιγεί το πνεύμα της αεροπειρατείας.
Πώς όμως θα επιτευχθούν συνεργασία και οικονομική ανάπτυξη όταν η λαϊκή θέληση τις αποκλείει; Η απολυταρχική διακυβέρνηση δεν επιτρέπει διαδικασίες λαϊκής ψήφου. Ωστόσο, σύμφωνα με εκτιμήσεις, η παλαιστινιακή πλειοψηφία υποστηρίζει την εξαφάνιση του εχθρικού κράτους. Προφανώς, η επιθυμία της θα μείνει ανεκπλήρωτη. Η ισχύς του αντιπάλου δεν θα επιτρέψει μια διακυβέρνηση με εκπεφρασμένο πρόγραμμα την καταστροφή του. Άρα, για να υπάρξει ένα αυτοδιοικούμενο παλαιστινιακό κράτος θα έπρεπε να είναι υπό κηδεμονία και πλήρως αφοπλισμένο για πολλά χρόνια. Θα έπρεπε να έχουν εκδιωχθεί τα τρομοκρατικά στελέχη, να εμποδίζεται η έκφραση ακραίων ιδεολογιών, συμπεριλαμβανομένης της θρησκευτικής προπαγάνδας, να αποκλείονται η αναβίωση του πνεύματος της αεροπειρατείας και η αναδιοργάνωση για την επανάληψη φονικών δράσεων.