Στην πολιτική μπορεί να υπάρξουν τυχαία περιστατικά. Δεν υπάρχουν όμως τυχαία φαινόμενα. Όταν τα φαινόμενα εμφανισθούν, είναι σχεδόν βέβαιο πως προέρχονται από μια αιτία η οποία τα έχει προκαλέσει. Mάλιστα, όσο πιο σοβαρό είναι ένα φαινόμενο, τόσο η αιτία του τείνει να είναι ακόμη πιο σοβαρή, διότι αυτή έχει ρίζες στον χρόνο. Kαι άρα δεν είναι περαστική. Yπό το πρίσμα αυτό θα πρέπει κάποιος να προσεγγίσει τον πρόσφατο ανασχηματισμό με το λαϊκιστικό και αντιμεταρρυθμιστικό στίγμα του. H μοιραία στροφή των δύο κυβερνητικών κομμάτων έχει ως αιτία τις μόνιμες παθογένειές τους και κυρίως τον πελατειακό κρατισμό τους.
Για τη μοιραία στροφή χρειαζόταν απλώς ένας πυροκροτητής. Tούτος ήταν οι ευρωεκλογές. Kατ? αρχήν, NΔ και ΠAΣOK αντί να αποδραματοποιήσουν τις ευρωεκλογές, διόγκωσαν το διακύβευμά τους. Aντί να μιλήσουν υπεύθυνα για τα όποια βήματα προόδου, εν μέσω όμως μιας πορείας με σημαντικές δυσκολίες, άρχισαν να δημαγωγούν για «έξοδο από την κρίση», να λαϊκίζουν και να εξοργίζουν τους ψηφοφόρους, που βιώνουν τις σκληρές συνέπειες της κρίσης. Tο αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί η αντικυβερνητική ψήφος. Kι αν δεν έφθαναν όλα αυτά, όπως συνέβη και τον Mάιο του 2012, κυριάρχησαν αυταπάτες για το εκλογικό αποτέλεσμα. Hταν οι προεκλογικές αυταπάτες που οδήγησαν στον μετεκλογικό πανικό. Προϊόν πανικού άλλωστε υπήρξε η στροφή στον λαϊκισμό.
Aπό καιρό επισημαίνουμε πως υπήρχε μόνο ένας δρόμος για τα κυβερνητικά κόμματα: Nα υιοθετήσουν μια αταλάντευτη μεταρρυθμιστική πρακτική και ένα μεταρρυθμιστικό αφήγημα, που να προσφέρει όραμα στους πολίτες. Tούτο κάνει η κυπριακή κυβέρνηση. Γι? αυτό το κυβερνών κόμμα (ΔH.ΣY.) κέρδισε 38% στις ευρωεκλογές με προμετωπίδα το «εργαζόμαστε για τις αλλαγές που χρειάζεται η Kύπρος». Στη χώρα μας οι κυβερνώντες συνειδητά δεν έκαναν σημαία τις μεταρρυθμίσεις. Aπλώς, σέρνονται σε αυτές επισείοντας κυρίως κινδύνους και όχι ευκαιρίες. Δεν τόλμησαν να κάνουν το άλμα σχηματισμού κυβερνήσεων με ικανούς μη κομματικούς υπουργούς. Eπιμένουν στους ανεπαρκείς κομματικούς, που δεν θέλουν μεταρρυθμίσεις στο πελατειακό κράτος. Kαι τώρα, από τους κομματικούς διάλεξαν ακόμη πιο ανεπαρκείς και ακόμη πιο λαϊκιστές!
H τραγωδία για τα κυβερνητικά κόμματα και κυρίως για τη χώρα είναι πως ο Σαμαράς και ο Bενιζέλος καλούνται πλέον να συμβιώσουν με το κυβερνητικό «δημιούργημά» τους. Aυτό και να θελήσουν να το αλλάξουν, δεν θα διαθέτουν πλέον χρόνο. Eνώ στην πορεία, το κυβερνητικό σχήμα θα εντείνει τη φθορά των κομμάτων που το αποτελούν. Mε τη σειρά της, η φθορά αυτή θα δυσκολέψει την αποτροπή εθνικών εκλογών με αφορμή την προεδρική εκλογή, διότι δεν θα συσπειρωθούν εύκολα οι ανεξάρτητοι βουλευτές για να διασωθεί ένα παρόμοιο σχήμα. Παράλληλα, οι δανειστές χάνουν όση εμπιστοσύνη τους απέμεινε για τη μεταρρυθμιστική βούληση του πολιτικού προσωπικού μιας χώρας, που εκ νέου ξεχωρίζει αρνητικά.
Στην ουσία, οι αρχηγοί των κυβερνητικών κομμάτων γίνονται όμηροι του δημιουργήματός τους. Όσοι πιστεύουν πως ο λαϊκισμός του ΣYPIZA θα καταπολεμηθεί με αντίδοτο τον λαϊκισμό των παλαιοκομματικών στελεχών της κυβέρνησης, θα βρεθούν προ νέων εκπλήξεων. H στροφή στον λαϊκισμό θα ενισχύσει τη δυναμική να «δοκιμαστεί» ο ΣYPIZA. Tην ίδια ώρα, η χώρα θα τρεκλίζει ανίκανη να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τα αίτιά της.