Μετά τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η κίνηση της ΔΗΜΑΡ να στηρίξει την κυβέρνηση συνεργασίας. Ήταν μια κίνηση με διττό ρόλο καθώς συνέβαλε στη συγκρότηση μιας ισχυρής κυβέρνησης που κράτησε τη χώρα όρθια, ενώ ταυτόχρονα απέδειξε ότι υπάρχει ένα κομμάτι της αριστεράς που δεν φοβάται να αναλάβει ευθύνες σε κρίσιμες στιγμές και είναι έτοιμο να συμβάλει στη μάχη της επιβίωσης.
Στην αρχή όλα έδειχναν να λειτουργούν σωστά στη συνεργασία των τριών (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ). Όμως σταδιακά άρχισαν να έρχονται τα πρώτα δείγματα αποστασιοποίησης της ΔΗΜΑΡ. Αρχικά η κοινοβουλευτική της ομάδα ψήφιζε «παρόν» ή «όχι» σε κρίσιμα νομοσχέδεια όπως αυτά για τα εργασιακά, τη ναυτιλια κλπ ενώ στο θέμα της ΕΡΤ είπε «όχι» χωρίς να αντιπροτείνει κάτι άλλο (όπως το ΠΑΣΟΚ που έδωσε ψήφο ανοχής χάρην της κυβερνητικής συνοχής) κι αποχώρησε από την κυβέρνηση. Επί της ουσίας, μπορούμε να πούμε ότι η ΔΗΜΑΡ δεν στήριξε την κυβέρνηση.
Από εκεί και ύστερα, κι ενώ αυτοπροσδιοριζόταν ως προοδευτική αριστερά κοντά στην κεντροαριστερά και εντάχθηκε στο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό και δημοκρατικό κόμμα, άρχισε όλο και περισσότερο να απομακρύνεται από τον χώρο αυτό. Κορυφή στο βουνό της απομάκρυνσής της αποτέλεσε η άρνησή της για επι της ουσίας συνεργασία με άλλους φορείς του χώρου και κυρίως με το ΠΑΣΟΚ, για το οποίο μίλησε (κι εξακολουθεί) με τα χειρότερα λόγια σαν να μην υπήρξε ποτέ η σύγκλισή τους σε κοινή προγραματική συμφωνία ως προς τα κυβερνητικά θέματα. Ξέχασε η ΔΗΜΑΡ τελείως αυτό το γεγονός; Ήταν τότε που όλα τα ΜΜΕ καθημερινά παρουσίαζαν τα δυο κόμματα ένα σκαλί πριν από την εκκλησία και τον γάμο τους. Ήταν τότε που όλοι θεωρούσαν ότι τα δύο κόμματα θα συγχωνευθούν. Την παντρειά τότε την είχε χαλάσει η ΔΗΜΑΡ μαζί με τους δορυφόρους της. Σήμερα όμως που οι συνθήκες είναι πολύ πιο ευνοϊκές από τοτε, η ΔΗΜΑΡ πάλι δεν θέλει να συνεργαστεί λέγοντας πως δεν επιθυμεί καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ που διαστόματος Βενιζέλου είπε ξεκάθαρα ότι είναι πρόθυμο να θυσιάσει τα πάντα προκειμένου να συγκροτηθεί ο νέος πολιτικός φορέας της κεντροαριστεράς και του μεταρρυθμιστικού χώρου. Το ΠΑΣΟΚ του οποίου ο πρόεδρος είπε ότι δεν επιθυμεί να ηγείται του νέου φορέα. Το ΠΑΣΟΚ που κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο ώριμο, κι έχοντας εγκαταλείψει κάθε ίχνος εγωισμού είναι ανοιχτό σε όλους του διαλόγους. Το ΠΑΣΟΚ με το οποίο δεν έχουν πρόβλημα να συνεργαστούν όλες οι υπόλοιπες πολιτικές ομάδες της κεντροαριστεράς. Όλοι μπορούν να συνυπάρξουν με το ΠΑΣΟΚ κάτω από την κοινή στέγη ενός νέου πολιτικού φορέα πλην της ΔΗΜΑΡ.
Μπορεί η επίσιμη ΔΗΜΑΡ, η ηγεσία της και η πλειοψηφία της κατευθυνόμενης από τον Κουβέλη κεντρική επιτροπή της, να μην θέλουν συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και να κάνουν το παν, ώστε να κρατήσουν το κόμμα απέναντι από την πρωτοβουλία των 58. Όμως πολλά στελέχη και μέλη της βλέπουν θετικά μια τέτοια συνεργασία. Ειδικά μετά την ίδρυση της κίνησης των 58, οι φωνές που επιζητούν την συμμετοχή του κόμματός τους στις διεργασίες για την σύσταση του νέου φορέα πλήθαιναν θεαματικά. Το μαχαίρι και το πεπόνι επομένως το έχει η ΔΗΜΑΡ. Αν θέλει να συνεργαστεί να το κάνει, αν όχι θα πρέπει οι διεργασίες για την δημιουργία του νέου φορέα να συνεχίσουν χωρίς αυτή.