Την ώρα που καταβάλλονται επίμονες προσπάθειες να μη «ματώσει» περαιτέρω η κοινωνία, όπως δηλώνει ο Φώτης Κουβέλης, και να μετριαστούν κατά το δυνατόν οι βαριές συνέπειες των νέων επώδυνων μέτρων στη μεσαία τάξη, τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους, τα οργανωμένα συμπλέγματα εξουσίας στη χώρα έχουν «βγει στα κάγκελα», υπερασπιζόμενα το βόλεμά τους και αρνούνται να αναλάβουν το μερίδιο της εθνικής τους ευθύνης.
.
Δικαστικοί, δικηγόροι, γιατροί, ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, πανεπιστημιακοί, παράγοντες της παρασιτικής οικονομίας, επιχειρηματίες κ.ά., ανθίστανται με σθένος για την προάσπιση των κεκτημένων τους. Δεν επιδεικνύουν, άλλη μια φορά στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, Εθνική Συνείδηση και ανάληψη ευθύνης απέναντι στον τόπο. Για να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία, τον ορθολογισμό, την αξιοκρατία, τη διαφάνεια, την κοινωνική συνοχή.
.
– Πόσο ανασφαλής θα αισθάνεται ο πολίτης και τι αίσθηση δικαίου θα αποκομίζει, όταν βλέπει τους δικαστικούς να πραγματοποιούν «λευκή απεργία», αντί να είναι μπροστάρηδες για να ανάταξη στη χώρα;
.
– Πόσο παραπάνω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα χρειάζονται οι κύριοι του ΣΕΒ και οι υπόλοιποι επιχειρηματίες, για να κάνουν κάποια επένδυση;
.
– Μέχρι πότε και πόσο θα αντέχει η κοινωνία, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά στο δημόσιο;
.
– Πόσο θα περιμένει ο πολίτης να καταργηθούν εφεξής, έστω, τα προνόμια των μεγαλογιατρών του ΕΣΥ και να κοπεί το «λάδωμα» από τις μεγάλες εταιρείες φαρμακευτικού και ιατρικού υλικού;
.
– Πώς να νοιώσουν οι φοιτητές, όταν οι πανεπιστημιακοί δηλώνουν απρόθυμοι να εφαρμόσουν τον τροποποιημένο νόμο για τα ΑΕΙ;
.
Δυστυχώς, οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν τα πάνω κάτω και θα αντιμετωπίσουν τις παθογένειες της χώρας, δεν φαίνονται πουθενά. Η θέσπιση και τήρηση κανόνων σε όλο το φάσμα της κρατικής και κοινωνικής δραστηριότητας, μοιάζει όνειρο. Η αδράνεια, φαίνεται να κερδίζει την ανατροπή των πάντων. Όλα για την «πάρτη» μας. Το πιο ανησυχητικό όμως, είναι ότι στον πολιτικό λόγο και την πρακτική των κομμάτων, δεν υπάρχει ψήγμα υπέρβασης της παθογένειας που μας έφτασε εδώ.
.
Οι υπουργοί της ΝΔ, παρά τις φαινομενικές περί του αντιθέτου προσπάθειες του Αντώνη Σαμαρά, υπερασπίζονται ψυχή τε και σώματι τα στραβά και τ’ ανάποδα της χώρας, με μικροκομματικές επιλογές και λογικές του τύπου «να μη θίξουμε τους δικούς μας». Διορίζουν ημετέρους, εξυπηρετούν την κομματική τους πελατεία, αρνούνται να συμμαζέψουν την «κονόμα».
.
Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Να μην αλλάξει τίποτα. Ο Αλέξης Τσίπρας, με ευφυολογήματα περί Αργεντινής και ελικοπτέρων, με θολά και επαμφοτερίζοντα ιδεολογήματα και κραυγές αναχρονισμού, όπως έδειξε στη Θεσσαλονίκη, δεν συνδράμει το παραμικρό ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση. Λαϊκισμός και επαναστατικός δήθεν τσαμπουκάς, αντικαθιστούν την αναγκαία διατύπωση θέσεων και προτάσεων, όπως επιβάλλεται στην Αξιωματική Αντιπολίτευση.
.
Το ΠΑΣΟΚ και ηγεσία του, πελαγοδρομούν ανάμεσα στη χλιαρή υπεράσπιση των ελάχιστων μεταρρυθμίσεων που έκανε τα προηγούμενα χρόνια και την ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης πως, «εμείς ξέρουμε, οι άλλοι όχι»… Μάλλον νοιάζεται πρωτίστως για την κατοχύρωση της ύπαρξής της, παρά για να ξεκολλήσουμε από το τέλμα.
.
Μόνο η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ και ορισμένα στελέχη της Κεντροαριστεράς προσπαθούν να μιλήσουν με κοινό νου και να διατυπώσουν μια άλλη πολιτική πρόταση για την ΑΝΑΤΑΣΗ της χώρας. Αποσπασματικά, στην παρούσα φάση, πιο συγκροτημένα, ενδεχομένως, σε λίγον καιρό. Σ’ αυτούς μάλλον πέφτει το βάρος της ελπίδας για έξοδο από την κρίση. Αξίζει αυτή η προσπάθεια για μια προοδευτική, ριζοσπαστική, κοινωνικά ισορροπημένη και ασφαλώς ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, η οποία είναι μονόδρομος για τη χώρα.