Ο εμβολιασμός εναντίον του Covid-19 είναι μια ιατρική πράξη που γίνεται σε υγιείς, οι οποίοι προσέρχονται αυτόβουλα. Εχει ως σκοπούς, πρώτον να προστατεύσει τον εμβολιαζόμενο να μην νοσήσει από μια ιογενή λοίμωξη η οποία σε αρκετές ομάδες πληθυσμού εκδηλώνεται ως σοβαρή και ενδέχεται να καταστεί θανατηφόρος. Δεύτερον, να προστατεύσει, ως μέτρο δημόσιας υγείας, την κοινότητα από τη διασπορά μιας εύκολα μεταδιδόμενης ασθένειας, η οποία παραμένει μακρό διάστημα, έως τρεις εβδομάδες, στον άνθρωπο και επιπλέον, έχει ειδικά χαρακτηριστικά μεταδοτικότητας πριν εκδηλωθούν τα συμπτώματα ή όταν είναι ασυμπτωματική. Τρίτο, να προστατεύσει το δημόσιο συμφέρον από την περιττή δαπάνη νοσηλίων ή ιδιαίτερα ακριβών φαρμάκων που σύντομα θα δημιουργηθούν για τον μετριασμό της νόσου και από την απώλεια χρόνου εργασίας, άρα εισοδήματος και παραγωγικότητας.
Ο εμβολιασμός, όπως κάθε άλλη ιατρική πράξη, πρέπει να καταγραφεί. Τόσο απλά όσο στους βρεφικούς και παιδικούς εμβολιασμούς ή όπως ένα ηλεκτροκαρδιογράφημα. Αποδέκτες της καταγραφής πρέπει να είναι το ΕΣΥ, για να δημιουργηθεί ένα εθνικό μητρώο, και ο εμβολιαζόμενος. Πρέπει να καταχωρούνται το ονοματεπώνυμο, ο ΑΜΚΑ, η ημερομηνία χορήγησης της τελευταίας δόσης, ποιο από τα διαθέσιμα εμβόλια έχει χρησιμοποιηθεί και να έχει προβλεφθεί η καταχώρηση, σε δεύτερο χρόνο, ενδεχόμενων σοβαρών ανεπιθύμητων εκδηλώσεων.
Το θεωρώ ιατρικά απαραίτητο για αρκετούς λόγους. Σταχυολογώ μερικούς. O Covid-19 είναι μια νέα νόσος που θα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη σε όλες τις προσεγγίσεις διαφορικής διαγνωστικής των λοιμώξεων από όλους τους κλινικούς ιατρούς από τώρα και στο μέλλον. Οι θεράποντες πρέπει να γνωρίζουν με σαφήνεια την εμβολιαστική κατάσταση του αρρώστου τους. Η κατάσταση πρέπει να είναι γνωστή για την εφαρμογή των θεραπευτικών πρωτοκόλλων που θα ακολουθήσουν και για τη συνταγογράφηση των νέων φαρμάκων. Σε κάθε επόμενο εμβολιασμό πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ποιο από τα έξι, τουλάχιστον, μελλοντικά διαθέσιμα εμβόλια έχει δοθεί προηγουμένως. Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί όπως προκύπτει, δεν θα έχουν όλα τα εμβόλια τον ίδιο χρόνο αποτελεσματικής διάρκειας, στοιχείο που πρέπει να είναι απαραίτητα γνωστό για την ασφάλεια του εμβολιαζόμενου, την ορθή ιατρική και τη δημόσια υγεία. Ο πολίτης δεν πρέπει στις μελλοντικές χορηγήσεις να στερείται του δικαιώματος της επιλογής εμβολίου.
Ερχομαι στο «επίμαχο». Το πιστοποιητικό εμβολιασμού μπορεί να απαιτείται από τρίτους και αν ναι από ποιους; Η θέση μου είναι ναι, από κάθε ενδιαφερόμενο. Γιατί, είναι μέσο ατομικής προστασίας της υγείας, μέσο προστασίας της δημόσιας υγείας και του δημοσίου συμφέροντος και επιπλέον δωρεάν. Δηλαδή, ενδεικτικά, από το νοσοκομείο για τους εργαζομένους του, το μεταφορικό μέσο για τους επιβάτες, τον εργοδότη για τον προσλαμβανόμενο, τον εστιάτορα για τον πελάτη και τον φίλο μου από εμένα που τον επισκέπτομαι στο σπίτι του. Με απλά λόγια όποιος δεν εμβολιαστεί υποχρεώνεται στη συνέχιση της διαρκούς τήρησης των κανόνων μέχρι την εκρίζωση της πανδημίας. Μάσκα και απόσταση σε κάθε κλειστό δημόσιο χώρο, ακόμη και στα μπαρ!"
Πηγή: www.tanea.gr