Θα ασχοληθώ κι εγώ με τη γνωστή πλέον επιστολή των τριών Οργανώσεων τού Συλλόγου Δημοτικών Σχολείων Γονέων Ωραιοκάστρου με την «απαίτησή» τους της μη συνύπαρξης των ελληνόπουλων με τα παιδιά των μεταναστών-προσφύγων στο δημοτικό σχολείο. Παράλληλα «απειλούν» καταλήψεις (!!!) Οι γονείς (!!!) Όλα αυτά μπορείτε να τα βρείτε στο διαδίκτυο, αλλά θεωρώ πως θα πρέπει να τεθεί και στο μελλοντικό (έστω φαντασιακό) Ελληνικό Μουσείο Συμβάντων Απείρου Κάλλους (ΕΜΣΑΚ) που κάποτε θα «πρέπει» να δημιουργηθεί στη χώρα μας, ώστε να αρχειοθετηθούν πράξεις, συμβάντα, συλλογικές ανοησίες και υπερβατικές ηλιθιότητες Απείρου Κάλλους…
Ο λόγος για τους θερμόαιμους συμπατριώτες «μας» του Συλλόγου Γονέων (σε σύμπνοια με τον αψυχολόγητο δήμαρχο) εκεί ψηλά στο Ωραιόκαστρο, οι οποίοι αποφάσισαν να… προστατεύσουν τα παιδιά τους από το… μικρόβιο των  γόνων μεταναστών και προσφύγων που φιλοξενούνται στον ίδιο τόπο. Ακραία ενέργεια κατά τη γνώμη μου που μας φέρνει σε δύσκολη θέση, ειδικά όταν έχει αποδειχθεί πως συλλογικά οι Έλληνες έχουν επιδείξει ουσιαστική συμπαράσταση στο θέμα τής στήριξης (ηθικά και πρακτικά) των άμοιρων προσφύγων.
Οι συγκεκριμένοι συνέλληνες του Βορρά, απόγονοι οι περισσότεροι προσφύγων τού 1922, μας χαλάσανε αυτή τη γενναία συμπαράσταση που δημιουργήθηκε και διέδωσε, ακόμα και έξω από τα σύνορά μας, το μήνυμα πως ο τόπος μας είναι χώρα με φιλόξενο λαό….Έχει μνημονευθεί πολλές φορές αυτό και είναι πλέον κοινός τόπος μια τέτοια επίγνωση.
Ο λόγος που συμπεριλαμβάνω ένα τέτοιο σπουδαίο θέμα στα σχολιάκια μου είναι η ανατροπή του κλίματος της αλληλεγγύης σε μια στιγμή που θεωρούσα πως είχαμε χωνέψει πια την πραγματικότητα και το τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα από το οποίο όπως φαίνεται δεν θα απαλλαχτούμε στο εγγύς μέλλον… Το ότι προέκυψε αυτό το ακραίο ρατσιστικό σύμπτωμα μέσα στη σχολική κοινότητα και μάλιστα από έναν Σύλλογο Γονέων, αποτυπώνει πως οι δυνάμεις τού σκότους υπάρχουν και εμφανίζονται ανά πάσα στιγμή με διάφορες μορφές. Οι συγκεκριμένοι γονείς, που υποστήριξαν αυτή την απαράδεκτη απόφαση, θεωρούν πως η καθημερινή συνύπαρξη, ανάμεσα στα πρωτάκια Ελλήνων και αλλοδαπών στο Σχολείο, θα «μολύνει» τα βλαστάρια τους, θα κολλήσουν από «ξένους» διάφορους ιούς και θα… μουσουλμανοποιήσει το αγνό μυαλουδάκι τους, που θα πρέπει να παραμένει υπερήφανα Ελληνικό και πάνω απ’ όλα, Ορθόδοξο!
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσω αυτή την επικίνδυνη και κατάπτυστη ανακοίνωση; Μήπως ο Εισαγγελέας τώρα που θα ενεργήσει έρευνα θα ταράξει τα νερά τής συνειδησιακής αφύπνισης πάνω στο θέμα τού ρατσισμού;
Ας μην το προχωρήσω. Ας αρκεστώ στο θέμα τής καταγγελίας και της πρώτης μορφής σχολιασμού. Η άμεση αντίδραση του Φίλη ήταν επιβεβλημένη και θετική! Ελπίζω να μην υπάρξει συγχωροχάρτι σε περίπτωση κατάληψης του Σχολείου του Ωραιοκάστρου από τέτοιες ακροδεξιές συλλογικές υστερίες, που επιδεικνύουν την οπισθοδρομική και σκοταδιστική τους αντίληψη περί οικογενειακής… «θαλπωρής και προστασίας», ενώ πατούν συγχρόνως πάνω σε αθώες παιδικές ψυχές που έκαναν το λάθος να γεννηθούν σε άλλο τόπο…

Υστερόγραφο: Το ψάξιμο με έφερε στο site της πύλης του Ωραιοκάστρου< http://www.oraiokastronet.gr/?page_id=596 > και βρίσκω σκόπιμο να παραθέσω απόσπασμα σχετικό με την δημιουργία της πόλης:
«Από τα …πουρνάρια στη σύγχρονη πόλη Η πορεία εξέλιξης του Δήμου Ωραιοκάστρου δε θα παρουσίαζε ιδιαίτερη έκπληξη εάν δεν γνωρίζαμε ότι η σημερινή του εικόνα είναι το αποτέλεσμα μόχθου και αγώνα που άρχισε το 1922, σε μια περιοχή άγρια, γεμάτη πουρνάρια σε μέγεθος δένδρου και λιμνάζοντα νερά, τμήμα μεγαλύτερου τσιφλικιού, το οποίο νοίκιαζαν για βοσκότοπο οι Βλάχοι. Σ’ αυτήν την έκταση, μεταξύ του σημερινού Παλαιοκάστρου, Δαούτ-Μπαλή, όπως ονομαζόταν στο παρελθόν και τις άκρες της Ασπροβρύσης, Ακ Μπουρνάρ, στο βόρειο οικιστικό άκρο του σημερινού Δήμου, αποφασίστηκε η ίδρυση του συνοικισμού των Ποντίων προσφύγων,που προέρχονταν από τα χωριά της επαρχίας Αργυρούπολης, Μούζαινα Τσιμερά, Χατς, Άγιος Φωκάς, Κρώμνη, Σούρμενα, Σίστε, Λωρία και από τα χωριά της Ματσούκας. Η διαδικασία της εγκατάστασης άρχισε το 1922 και ολοκληρώθηκε το 1930, με την προσέλευση και άλλων Ποντίων προσφύγων από το Σταυρίν και την περιοχή του Καυκάσου. Συνολικά 183 οικογένειες απoτέλεσαν τους πρώτους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι κρύβοντας βαθιά μέσα τους την πίκρα και τη νοσταλγία για τις αλησμόνητες πατρίδες, άρχισαν τον αγώνα επιβίωσης και ενσωμάτωσης στον Εθνικό κορμό της νέας τους πατρίδας. Μαζί φέρανε και τα ήθη, τα έθιμα, τα σύμβολα της τοπικής συλλογικής ταυτότητας.»

Άραγε, οι υπογράφοντες Ωραοκαστρίτες αυτή την ξενόφοβή επιστολή, έχουν γνώση της προέλευσης των προγόνων τους;…