Ήταν εύλογο η νίκη του Ζohran Mamdani για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης να επισκιάσει όλα όσα συνέβησαν αυτή την εβδομάδα στις Η.Π.Α., παρότι οι Δημοκρατικοί κερδίζουν πάντα εκεί με τεράστιες διαφορές.
Είχε όλα όσα χρειάζονται για αυτό. Νέος, μετανάστης, δημοκράτης σοσιαλιστής κατά τις δηλώσεις του και στην Αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού κόμματος, με ριζοσπαστικές -για τα δεδομένα των ΗΠΑ- προτάσεις όσον αφορά την μητρόπολη του καπιταλισμού Νέα Υόρκη και με καινοτόμα προεκλογική καμπάνια. Φυσικό, λοιπόν, να γίνει talk of the world.
Όμως, τα φώτα της δημοσιότητας όσο αποκρυνόμαστε πέφτουν σιγά σιγά στο σύνολο των εκλογών της βδομάδας στις ΗΠΑ. Εκτός από τη Νέα Υόρκη οι Δημοκρατικοί Abigail Spanberger και Mikie Sherrill κέρδισαν τις -λιγότερο σίγουρες- εκλογές στη Βιρτζίνια και το Νιου Τζέρσεϊ, αντίστοιχα, με διψήφια διαφορά, καθώς και τη θέση του Γενικού Εισαγγελέα της Βιρτζίνια.
Επιπλέον, το δημοψήφισμα στην Καλιφόρνια, που έχει άμεσες επιπτώσεις για τον έλεγχο του Κογκρέσου στις ενδιάμεσες εκλογές του χρόνου, η Proposition 50, υποστηριζόμενη από τον κυβερνήτη Gavin Newsom, που θα επιτρέψει στους Δημοκρατικούς να αντιδράσουν στο Τέξας μέσω επανακαθορισμού εκλογικών περιφερειών, πέρασε με θηριώδη ποσοστά, μεγαλύτερα από αυτά που είχε συγκεντρώσει η Kamala Harris στην Πολιτεία.
Το πρώτο γενικό συμπέρασμα από το σύνολο αυτών των αναμετρήσεων είναι πως η προεδρία Τραμπ έχει αρχίσει να αμφισβητείται από τους Αμερικανούς πολίτες. Το έδειχναν οι δημοσκοπήσεις, το επέτεινε το shutdown, το απέδειξαν οι εκλογές.
Το δεύτερο γενικό συμπέρασμα είναι πως επικράτησαν όλες οι εκδοχές του Δημοκρατικού Κόμματος. Και η αριστερή -στη Νέα Υόρκη- και η μετριοπαθής -σε Βιρτζίνια και Νιού Τζέρσεϊ. Και επικράτησαν γιατί, ανεξαρτήτως μικροδιαφορών, η καμπάνια και των τριών επικεντρώθηκε σε συγκεκριμένα θέματα όπως η στέγαση, η ακρίβεια, οι συγκοινωνίες και απομακρύνθηκε από τις "πολιτικές των ταυτοτήτων", στις οποίες επικεντρώνονταν παλιότερα οι Δημοκρατικοί. Εν ολίγοις, προσπάθησαν να απεκδυθούν των κατηγοριών πως οι Δημοκρατικοί είναι το κόμμα των ελίτ και των μορφωμένων και να προσεγγίσουν τα προβλήματα και τις ανησυχίες των απλών εργαζόμενων.
Αυτή η τακτική/πλατφόρμα μπορεί να δώσει τη νίκη στις κρίσιμες ενδιάμεσες εκλογές του 2026. Προφανώς, βέβαια, δεν αρκεί για τις επόμενες προεδρικές εκλογές του 2028. Τότε θα πρέπει να βρεθεί η κατάλληλη σύνθεση σε επίπεδο προσώπου και προγράμματος, μεταξύ της αριστερής και της μετριοπαθούς πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος.
Έως τότε, όμως, ας μείνουμε στην αισιοδοξία που δημιούργησαν οι εκλογικές αναμετρήσεις στις ΗΠΑ αυτή την εβδομάδα, χωρίς αφελείς, χαζοχαρούμενες ή μονομερείς αναλύσεις.