Εμείς οι παλαιότεροι μεγαλώσαμε ακούγοντας από τους δασκάλους μας τέτοια διδακτικά ρητά.
Η αλήθεια είναι ότι τα ακούγαμε με συγκατάβαση αφού ο διδακτισμός και ο στόμφος απέκλειαν οποιαδήποτε σοβαρό προβληματισμό πάνω σε αυτά.
Προφανώς το ρητό «Τα αγαθά κόποις κτώνται» εκφράζει την αυτονόητη αλήθεια, ότι χωρίς προσπάθεια δεν μπορείς να πετύχεις τίποτε αξιόλογο.
Η πρώτη διαπίστωση της ορθότητας του ρητού αφορούσε τους βαθμούς στο σχολείο. Οι επιμελείς μαθητές ξεχωρίζανε. Αργότερα μπαίνοντας στην ζωή επιβεβαιώναμε την αλήθεια της φράσης και σε άλλους τομείς. Πάντα όμως η τύχη και η συγκυρία έβαζαν το χεράκι τους χωρίς όμως να ακυρώνουν την βασική αλήθεια του ρητού
Έκανα αυτές τις σκέψεις διαβάζοντας όπως όλοι μας τα δημοσιεύματα σχετικά με τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Δεν είναι του παρόντος σχολίου η ανάλυση για τα συν και τα πλην της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Σίγουρα οι επιδοτήσεις δινόντουσαν από την Ε.Ε με καλές προθέσεις παρά τα προβλήματα ελέγχου και προσαρμογής στα εκάστοτε εθνικά δεδομένα. Η Ε.Ε μοίρασε πολλά χρήματα προκειμένου να υποστηρίξει διάφορες δράσεις.
Αυτό όμως που με κάνει να σκεφτώ όλη αυτή η ιστορία, είναι η λογική του δικαιώματος ή της εξυπνάδας που διατρέχει την ιστορία αυτή. Με βάζει ακόμα να αναρωτηθώ αν η ευκολία με την οποία μερικοί εξαπατούσαν είτε ωφελούμενοι οι ίδιοι είτε βοηθώντας τους απατεώνες με το αζημίωτο φυσικά, δεν αποκαλύπτει μια ηθική διάβρωση. Μια διάβρωση που ξεκινάει κατά την άποψή μου ξεκινάει από τα πρώτα μας βήματα.
Η ιδέα του λιγότερου κόπου συναρτάται με την διάχυτη από την πρώτη σχολική ηλικία άποψη, ότι η πρόοδος στο σχολείο είναι δικαίωμα. Η εχθρότητα προς κάθε έννοια κρίσης ή αξιολόγησης στο σχολείο όχι μόνο από υπερπροστατευτικούς γονείς αλλά και εκπαιδευτικούς, έφτασε στο Πανεπιστήμιο να πάρει τη μορφή του συνθήματος Όχι στην Εντατικοποίηση των Σπουδών. Κρύβει όμως μια βαθιά άρνηση της σκληρής πραγματικότητας.
Θυμάστε πως η μόνιμη κατηγορία που ανακυκλωνόταν στις διάφορες συζητήσεις και αφορούσε τους Ευρωπαίους δανειστές την περίοδο των μνημονίων ήταν πως εκφράζουν ένα ακραίο προτεσταντικό και τιμωρητικό πνεύμα παραγνωρίζοντας την ανθρώπινη διάσταση που προφανώς εκφράζαμε εμείς. Έτσι μπορεί κι αυτά που λέω να ακουστούν ότι τάχα κινούνται στο ίδιο πνεύμα.
Δεν είναι όμως έτσι. Δεν ξεχνάω όμως ότι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας δίνουν τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης με αξιοπρέπεια. Και είναι αδικο να χαρακτηρίζουμε την πλειονότητα από τη συμπεριφορά μιας μειοψηφίας.
Παρόλα αυτά αυτό το «ου» που επιμένει συχνά πυκνά να τρυπώνει στο ρητό με κάνει να σκέφτομαι αν θα υπήρχε ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα που να μυούσε τα νέα παιδιά και τους εφήβους στην ιδέα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως ο ασφαλέστερος τρόπος να προκόψεις η δουλειά. Ούτε η αντιγραφή, ούτε το δημοκρατικό 5, ούτε αργότερα στη ζωή το λαχείο ή ο νόμιμος τζόγος που παρουσιάζεται σαν επένδυση.
Όσο για τις δημοκρατικές ευαισθησίες είναι δεδομένες σε ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα. Μην χάνουμε όμως το στόχο που είναι η εμπέδωση ισχυρού αξιακού κώδικα . Πολύ φοβάμαι όμως ότι τον χάνουμε συχνά.=ρ
Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στο Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ