Βρήκαμε και πάλι θέμα να σφαχτούμε. Και δεν το λέω με την έννοια του διαρκούς καβγά, κυρίως μπροστά σε λάθος διλλήματα. Αλλά, η φαγωμάρα και η τρέλα μας, να πρέπει να στοιχιζόμαστε πίσω από δύο στρατόπεδα.

Το 2004 η Θεσσαλονίκη προετοίμασε με πάρα πολύ προσεκτικό τρόπο, τον φάκελο της υποψηφιότητας, για να αναλάβει τη διοργάνωση της World Expo 2008.

Την ίδια χρονιά προέκυψε και πάλι, με τρόπο διλληματικό, το ερώτημα που και σήμερα ταλανίζει την πόλη.

Δηλαδή, το Εκθεσιακό Κέντρο πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο της πόλης ή έξω από αυτήν;

Τα «στρατεύματα» είχαν παραταχθεί , από δω και από κει, έτοιμα για τη σφαγή. Πάλι, βρέθηκε και ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο στη διαμάχη.

Ο τότε Πρόεδρος του ΕΒΕΘ, που ήταν και Πρόεδρος στην Έκθεση, είχε προκαλέσει μια προμελέτη του γραφείου Καλατράβα, οι οποίοι παρουσίασαν και μια καταπληκτική μακέτα, για το πώς μπορεί να διαμορφωθεί η περιοχή, από το Πανεπιστήμιο μέχρι τη θάλασσα.

Πολύ λίγοι έδωσαν σημασία τότε και κυρίως μελέτησαν, τις εκδοχές που παρουσίαζε η πρόταση Καλατράβα.

Σε συνεργασία με το ΕΒΕΘ, τότε, οργανώσαμε ένα συμπόσιο, με τη συμμετοχή Εκθεσιακών Κέντρων από όλη την Ευρώπη, ακριβώς με αυτό το θέμα «Πού, πρέπει να βρίσκεται ένα σύγχρονο Εκθεσιακό Κέντρο».

Θα σας πω για τα αποτελέσματα του και τα συμπεράσματα του, κάποιαν άλλη στιγμή.

Αλλά θα σας πω όμως, ότι από το σύνολο των Δημάρχων που κλήθηκαν να παρακολουθήσουν το συμπόσιο, συμμετείχαν τρεις. ΤΡΕΙΣ.

Το λέω και τρέμω από το θυμό, που ένιωθα, το διήμερο του συμποσίου.

Το πιο ενδιαφέρον δε, είναι πως τα πρακτικά του συμποσίου τυπώθηκαν σε ένα τεύχος, που εστάλη δωρεάν, «τιμής ένεκεν», σε όλους τους Δημάρχους και τους Αυτοδιοικητικούς Οργανισμούς της πόλης.

Αυτό είναι το ενδιαφέρον της πόλης, για το πού πρέπει να βρίσκεται το Εκθεσιακό Κέντρο και τι είδους Εκθεσιακό Κέντρο θέλουμε τέλος πάντων, ή χρειαζόμαστε.

Κανείς δεν παίρνει υπόψη του, ότι, το 90% της εκθεσιακής δραστηριότητας στη χώρα, έχει μεταφερθεί στην Αθήνα, σε μια σειρά από υποδομές που καλύπτουν στο έπακρο τις ανάγκες της χώρας.

Ειρήσθω εν παρόδω τελειώνοντας, πως η χώρα αυτή δεν απόκτησε ποτέ της μια ολοκληρωμένη εκθεσιακή πολιτική, που θα είχε ως αποτέλεσμα και το τι είδους εκθεσιακά κέντρα χρειάζεται και πού…