Τα βλέπω, τα μαθαίνω, τα γνωρίζω. Έχουν εισχωρήσει εντός μου και με περικυκλώνουν καθημερινά και επίμονα! Τα ασταμάτητα καραβάνια των προσφύγων και μεταναστών. Οι δρόμοι και οι πλατείες γεμάτοι από την Οδύσσεια φυλών και εθνικοτήτων τής σύγχρονης ιστορίας. Ο καθένας απ’ αυτούς, όσοι σωθούν, θα έχει να διηγηθεί στους μεταγενέστερους απίστευτες προσωπικές ιστορίες… Πρόσωπα σημαδεμένα από ένα τεράστιο ερωτηματικό που απευθύνεται προς πάσα κατεύθυνση… Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ έχει καρφωθεί σε συνειδήσεις και ψυχισμούς και ζητάει απαντήσεις, οι οποίες δεν θα δοθούν ποτέ.
Το σύγχρονο δράμα εξελίσσεται με θεατές όλους εμάς. Γνωρίζω πως μέσα από εμάς υπάρχουν και δραστηριοποιούνται χιλιάδες εθελοντές, οι οποίοι καθημερινά βρίσκονται δίπλα στους μετανάστες προσφέροντας τροφές, ρούχα, πρακτική και ηθική συμπαράσταση. Γνωρίζω τον πανικό και συγχρόνως τις προσπάθειες επίσημων φορέων, σύσσωμη την Ευρώπη σαστισμένη, τις χώρες του πρώην «υπαρκτού» ανάλγητες να συμπεριφέρονται λες και έχουν φάει τον μαγικό λωτό, αδιάφορες μπροστά στον αναγκαίο ουμανισμό ώστε να θυμηθούν αυτές-οι ίδιες-πως χρόνια τώρα έχουν διασκορπίσει εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες στην Ευρώπη, όταν σπρωγμένοι από την σκληρή καθημερινότητά τους αναγκάζονταν να φεύγουν από τις χώρες τους! Τώρα, έχουν «ξεχάσει» την έννοια της μετανάστευσης και φράζουν σύνορα, αδίστακτοι μπροστά στους νέους απελπισμένους των εμπόλεμων χωρών. Γνωρίζω το πολιτικό πλαίσιο της γεωγραφικής… σκακιέρας, τις επιδιώξεις τής Τουρκίας, την ολιγωρία και τον πανικό τής πιεσμένης από τα γεγονότα και την κρίση Ελλάδας, τους ξέφρενους ρυθμούς για να μπαλώσουμε τις αμέτρητες τρύπες που υπάρχουν σε πολλά επίπεδα, παράλληλα με την ανυπαρξία της οικονομίας μας… Ναι! Η ιστορία βασίζεται και ορίζεται από την εξέλιξη της Οικονομίας. Το εμπεδώσαμε…
Ένα απέραντο ναρκοπέδιο η χώρα μου! Κι εγώ, όπως κι οι άλλοι πολίτες, να παρατηρώ με θλίψη τα τεκταινόμενα, τα οποία με έχουν ξεπεράσει, τόσο επειδή νιώθω ανεπαρκής να βάλω και το δικό μου πετραδάκι να ξεπεραστεί αυτή η καθημερινή τραγωδία των πράγματι συνωστισμένων στα νησιά, στις πλατείες και στους καταυλισμούς της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης, της Ειδομένης… Ναι, βλέπουμε τους δυστυχείς και πανικόβλητους από τον πόλεμο ανθρώπους να αναζητούν διαδρόμους διεξόδου και αντί αυτών να βρίσκονται μπροστά σε στρατούς, σε αστυνομίες, σε συρματοπλέγματα, σε φράγματα, σε δακρυγόνα, μέσα σε ένα αφιλόξενο, βλοσυρό και γκρίζο τοπίο βροχών, χιονιού, κρύου, πείνας, δίψας… Όλοι στοιβαγμένοι. Νεογέννητα, βρέφη, έφηβοι, άντρες, γυναίκες, παππούδες και γιαγιάδες, ανάπηροι. Όλοι όσοι επέζησαν από τη θάλασσα, τώρα «πνίγονται» στη στεριά…
Όλα τα βλέπουμε όλοι… Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είδε, δεν άκουσε, δεν ξέρει, σε τόσο μεγάλο διάστημα χρόνου που διαδραματίζεται αυτό το σύγχρονο δράμα μπροστά στην παγκόσμια συνείδηση. Το μεγάλο αυτό θέμα τής μετανάστευσης που ξετυλίγεται ενώπιόν μας, είναι η… χαρά των χρυσαυγητών και όποιων έχουν τη θεωρία «να τους πετάξουμε στη θάλασσα», και θα δούνε δυστυχώς τα ψηφουλάκια τους να ανεβαίνουν. Κι εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να σκεφτούμε συνδυασμούς λύσεων, για να εμποδίσουμε τους ηλίθιους να διώξουν τον Ξένια Δία, αλλά και να περιορίσουμε τις όποιες πληθυσμιακές αλλοιώσεις τής χώρας, την προστασία των χαρακτηριστικών του πολιτισμού μας.
Δεν είναι δευτερεύοντα αυτά. Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει η χώρα, πάντα με την αμέριστη συμπαράσταση προς τους μοιραίους, σύγχρονους ανέστιους και απελπισμένους, να προσπαθήσει να κρατήσει την ενότητά της, να μην ξεχάσει την εν πολλοίς προσφυγική της καταγωγή και να μην επιτρέψει πισωγυρίσματα, τα οποία εδράζονται σε επικίνδυνους εθνικισμούς και οι οποίοι μπορούν να μας οδηγήσουν σε παράλογες και ρατσιστικές πρακτικές. Οι «αποθήκες ψυχών» δεν είναι ανεγκέφαλη ορολογία. Είναι λέξεις-σήμα προς αποφυγή. Για να αποφευχθεί όμως αυτό, απαιτείται γεωπολιτική μελέτη εις βάθος και όχι σπασμωδικές ενέργειες αριστερές ή κεντροδεξιές, αλλά ουμανιστικές, με στόχο την προστασία των αδύναμων, της εύθραυστης δημοκρατίας μας και των συνόρων της χώρας. Μπροστά σε αυτούς τους στόχους η χώρα έχει ανάγκη από σοβαρές και τολμηρές πολιτικές ηγεσίες και όχι πρόχειρες λύσεις του ποδαριού. Έχει ανάγκη από την… τέχνη των συναινέσεων και της συλλογικής αντιμετώπισης, τόσο σε πολιτικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο… Παρ’ όλη την απουσία πολιτικής κουλτούρας συναινέσεων, σ’ αυτή τη χώρα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να αντιμετωπιστούν τέτοιου επιπέδου εθνικά και ευρωπαϊκά προβλήματα! Μα, δεν το αντιλαμβάνονται;
Το αποτρόπαιο θέμα-θέαμα του προσφυγικού -μεταναστευτικού, είναι ένα σκληρό, σκληρότατο μάθημα για το συλλογικό υποσυνείδητο! Αναβιώνει τις πιο τραγικές στιγμές της παλαιότερης και νεώτερης ιστορίας. Η Μικρασιατική καταστροφή τού ’22, ή, κάποια χρόνια νωρίτερα, η σφαγή και η μετακίνηση των Αρμενίων, αναπόφευκτα έρχεται να μας θυμίσει τα αυτονόητα του ξεριζωμού ενός ματωμένου, ταπεινωμένου και πληγωμένου έθνους.
Η επανάληψη της ιστορίας είναι λοιπόν φάρσα; Δεν νομίζω. Η επανάληψη της ιστορίας είναι τραγικό προϊόν συλλογικής λήθης. Είναι λωτοφαγία, αμεριμνησία, απουσία ιστορικής μάθησης, και κάτι τέτοιο πληρώνεται με βαρύ αντίτιμο από τους λαούς…