—του Παναγιώτη Πούτου—

Στις 11 Ιανουαρίου 1944, αμερικανικά και βρετανικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τον Πειραιά και 5.500 άμαχοι σκοτώθηκαν.  Ο Τάκης Μπενάς στο βιβλίο Της Κατοχής γράφει (σελ. 55): «Στις έντεκα του Γενάρη του ’44 ο Πειραιάς βομβαρδίστηκε άγρια, σκληρά, νύχτα και μέρα από τους Αγγλοαμερικάνους. […] Πάνω από δύο χιλιάδες άμαχοι νεκροί.»

Ομολογώ πως δεν ήξερα για το βομβαρδισμό, ακόμα και όσοι μεγαλύτεροι τον είχαν ζήσει δεν μου είχαν αφηγηθεί ποτέ την ιστορία. Όμως η ανάμνηση αναδυόταν μέσα από διάφορα κείμενα. Στο βιβλίο της Σπεράντζας Βρανά με τίτλο Τολμώ, διαβάζω (σελ. 49): «Κάθε τόσο είχαμε βομβαρδισμούς αλλά ποτέ στην Αθήνα, οι πιο κοντινοί ήταν στον Πειραιά». Η πρώτη φορά όμως που έμαθα για τον βομβαρδισμό ήταν στο διαδίκτυο από Έλληνες ακροδεξιούς, σε κάποια σελίδα των αλήστου μνήμης Geocities. Χρησιμοποιούσαν τους βομβαρδισμούς εκείνους και τον λιμό της Αθήνας για να κατηγορήσουν τους Συμμάχους και να μετριάσουν το ναζιστικό έγκλημα.

Σιγά σιγά ανακάλυπτα όλο και περισσότερες πηγές. Στην Τριλογία τού φασισμού ο Κάρλο Λουκαρέλι αναφέρει παρόμοιους συμμαχικούς βομβαρδισμούς στην Ιταλία. Γράφει παρακάτω στο βιβλίο του ο Μπενάς (σελ. 82): «Οι Εγγλέζοι θα ‘ναι πάλι, έρχονται να ρίξουν μπόμπες. Το ‘πε και το ράδιο. Θα βομβαρδίζουν, λέει, συνέχεια τον Πειραιά».

Με την ανάπτυξη του ίντερνετ και χάρη στο google άρχισα να ψάχνω περισσότερες πληροφορίες, ήθελα να βρω μια εξήγηση για το θάνατο τόσων αμάχων από τους ίδιους τους Συμμάχους μας. Σε κάποιο σάιτ εντόπισα κατάλογο των συμμαχικών αεροπορικών επιδρομών…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art