Ακόμα κι αν προσωρινά βελτιώνεται, από επιμέρους παρεμβάσεις του Δήμου ή της αστυνομίας, το πρόβλημα του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας, παραμένει στάσιμο. Και ως τέτοιο, τελικά επιδεινώνεται, καθώς στη μέχρι τώρα υποβάθμιση, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά, προστέθηκαν η οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις από την αλόγιστη χρήση του ζωτικού του χώρου, για κάθε είδους διαμαρτυρίες, συγκρούσεις και καταστροφές.
.
Αν λοιπόν το ζήτημα δεν περιέλθει στην αρμοδιότητα ενός ειδικού συντονιστικού οργάνου, τύπου “Αθήνα 2004”, που θα σχεδιάζει και εφαρμόζει πολιτικές σε κάθε πτυχή του πολυπαραγοντικού αυτού προβλήματος, τότε κινδυνεύουμε να κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Η εκμετάλλευση, τα παράνομα κυκλώματα, η διαχείριση του μεταναστευτικού, η πρόνοια για τους αναξιοπαθούντες, η ερήμωση από τη φυγή κατοίκων και επιχειρήσεων – όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται μόνο από έναν φορέα.
.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τη χρησιμότητα μιας ανάπλασης στο κέντρο της πόλης, καλά μελετημένης, μετά από διεθνή διαγωνισμό. Αλλά όπως με κάθε άλλη εμπειρία ανάπλασης, αν (και) αυτή δεν συνοδευτεί από συνολικό συντονισμό και επίμονα μέτρα που θα αντιμετωπίζουν τη ρίζα των προβλημάτων, το αποτέλεσμα θα είναι τελικά αρνητικό.
.
Η πεζοδρόμηση της οδού Πανεπιστημίου ενέχει δύο κινδύνους, με κοινό παρονομαστή: Πρώτον, να προσφερθεί στο γκέτο μια εξαιρετική “επέκταση”, ειδικά τις νυχτερινές ώρες που η πόλη ερημώνει και δεν θα υπάρχει ούτε η συνήθης κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Ο φόβος υπήρχε (σε μεγαλύτερο βαθμό) και με την πρόταση για πεζοδρόμηση της Αθηνάς, ιδέα που τέθηκε πρόχειρα στο τραπέζι – και θα κατέληγε, με μαθηματική ακρίβεια, στο τέλειο “πεζοδρομημένο γήπεδο του γκέτο”, όπου ανενόχλητα τα κυκλώματα θα υποκαθιστούσαν τα συνήθη τραπεζοκαθίσματα.
.
Ο δεύτερος κίνδυνος είναι (αν δεν συνοδευτεί από γενναία και συντονισμένα μέτρα αναβάθμισης σε όλο το κέντρο) να διχάσει την πόλη, σε “πάνω” και “κάτω”. Η πρώτη, με την προσδοκώμενη ανάκαμψη της οικονομίας θα ανακτήσει τη λάμψη της, ενώ η δεύτερη, παρατημένη επί δεκαετίες πια, θα βυθιστεί στη εξαθλίωση της. Η διαχωριστική γραμμή ενός πεζόδρομου θα αποτελέσει έτσι την επίσημη πιστοποίηση ενός κοινωνικού διχασμού.
.
Μεταξύ άλλων, ο σκοπός της πεζοδρόμησης είναι να ενωθούν, για τους πεζούς, τα δύο σημαντικότερα μουσεία – αυτό της Ακρόπολης με το Αρχαιολογικό. Αν στο πρώτο τα προβλήματα περιορίζονται στην ελλιπή φύλαξη του πεζοδρόμου της Αποστόλου Παύλου από τα οχήματα-εισβολείς, στο δεύτερο η εξαθλίωση των ναρκωτικών, του παρεμπορίου και των συμμοριών έχει οδηγήσει μέχρι και στην πρόταση για σιδηρόφρακτη περίμετρο, ώστε να διαφυλαχθεί το μουσείο από τους βανδαλισμούς.
.
Αν δεν ακυρωθεί η ανάγκη για κάγκελα στο κέντρο της πόλης (και αυτό δεν επιτυγχάνεται με αστυνομικές «σκούπες»), η πεζοδρόμηση μοιάζει ανώφελη.
.
.
Ο Προκόπης Δούκας είναι δημοσιογράφος, blogger και ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Συλλόγων και Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου.
.
.
.